FESTIVAL REVIEW

Al zitten we met een overvol schema en zou dit weekend als een rustpunt kunnen worden beschouwd, toch is het onze plicht om kleinere events ook wel eens in de schijnwerpers te zetten als het toelaat. Eén van de twee kleinere festivalletjes op de kalender dit weekend is de Blueshappening te Zelzate. Al is dit een onderdeel van de plaatselijke kermis toch kleurt de affiche voor zaterdag altijd 'Blues'.

Mede door den 'Yvan' en met medeorganisatie van de cafe's Bristol en Century gaat dit festivalletje al jaren z'n gangetje al verdienden ze alleen al voor de inzet meer aandacht. Weer bijna één uur en twintig minuten in de wagen, een mens moet er soms wel wat voor over hebben en dan hopen we maar dat de benzineprijzen zich een beetje gaan stabiliseren of moeten we soms subsidies aan de minister van cultuur gaan aanvragen wat toch moet kunnen als je ziet hoe sommige bedragen de deur worden uitgesmeten. Oei, door de vermoeidheid begin ik welliswaar een beetje chagrijnig te worden en af te dwalen van ons eigelijke doel, het geven van 'Blues & Roots Info' aan onze mede landgenoten.

Zoals ik al zei, m'n eerste maal dat ik de 'Blueshappening' te Zelzate aandoe en aangekomen moet ik uiteraard op zoek naar de locatie al zal de plaatselijk kermis wel een 'hint' zijn. De tent gevonden, maar ik ben ietsje te vroeg dus even kijken naar den Bristol en de Century en de 'pils' die ze tappen. M'n keuze is door 'm'n merk' vlug gemaakt en ik stap dus de Century binnen waar ik even rond kijk en me dadelijk 'thuis' voel. M'n merk, Bikers getint, Bluesminded en zowaar dadelijk enkele '33ers' gratis, de happening is reeds begonnen.

Buiten hoor ik van den Yvan dat er toch serieuze concurrentie is van Jazzenede dat maar een paar kilometerkes van Zelzate is verwijderd maar toch merk ik al dadelijk enkele 'die hards ' op. Tom van 'Blues oan daa Stoazze' alsook de 'president' Dirk met z'n crew heb ik al opgemerkt. Het 'meubelair van Beau de l'Air' is ook aanwezig en de gasten van 'Scho'e'ten' zijn ook vollop bezig met het promoten van hun 'affiche' voor 8 november en rond kwart na 5 is het tijd om de aftrap van de 'Blueshappening' te geven.

'The Monday Lovers' hebben de eer en het genoegen de aftrap te geven in deze 'kermis' tent. de 'ML' stonden in hun vorig leven bekend als 'Mark & The Monday Lovers' maar frontman Mark heeft begrepen dat teveel aandacht niet altijd goed is voor je ego en daarbij werd het simpelweg 'The Monday Lovers'.

De band bestaat uit zes leden (5 mannen en een vrouw) en moet en hun roots eigenlijk zoeken bij de vroegere 'Pimps' en werden boven de doopvont gehouden in de 'juke joint' Beau de l'Air in Hamme. Zangeres Heidi Kennis moet wel haar 'mannetje' kunnen staan in het gezelschap van de vijf heren want de 'Lovers' zijn een energieke Bluesband die zowat van alle markten thuis zijn.

Openen doen ze met 'Crazy 'bout You' en mede door een schare fans zijn alle aanwezigen meteen 'crazy 'bout them'. De set is goed gevarieërd gaande van 'slowblues' tot 'West Coast Swing'. Nummers als '100 Miles', 'You Got To Learn' en 'He's a Rocker' doen de tent onmiddelijk onder stoom komen te staan. Van 'Tinneke' en haar 'Barrelhouse' die in november op de affiche staan in het vernieuwde 'Beau de l'Air' brengen Heidi en haar gang gezwind 'If You Really Wanna Leave'. De 'ML' hebben er duidelijk zin in en laten de in het begin maar matige opkomst niet aan hun hart komen en geven zich als ware 'professionals' voor de 100%!. Heidi haar vocale inbreng is voortreffelijk te noemen en leunt aan bij een Lou Ann Barton voor deze bevriend werd met 'Jack'.

Stevige Bluesrock staat ook op het menu en van de Schotse broertjes Alan en Stevie brengen ze 'She's All Mine' wat natuurlijk door Heidi wordt omgedoopt door 'He's All Mine'. Een verdienstelijke 'performance' maar al doen Mark en Hugo hun best op hun 'Strats' en is de inbreng van het 'smoelschuifwerk' van Mark (Sepanski) degelijk te noemen toch mis ik hier wel eens de energiek van de 'Les Paul's' van de Nimmo Brothers, maar toegegeven deze broertjes zijn een ras apart.

Dat ze niet alleen degelijk coverwerk kunnen brengen bewijzen ze met eigen werk van de hand van Mark zoals in het nummer 'Red Light Girl'. In hun enthousiamse vergeten ze natuurlijk de klok in het oog te houden en moet Yvan ingrijpen zonder natuurlijk de 'encores' toe te laten. Een prachtige opener en op dit elan verder gaan moet het hier in Zelzate nog gaan stuiven.

Een nog 'relatief' jonge band zijn 'The Migthy Bluetones' en jong slaat hier zowat op het bestaan van de groep (2006). Frontman, zanger en 'harpplayer' is Hoboken Slim en kennen we uiteraard nog van de 'Bandini Brothers'. 'Little Jimmy' en 'Uncle T' kennen elkaar nog van hun periode met 'Smooth Lake' en zo werken ook deze Bluetones aan hun carrière al staat hun set er reeds als een rots.

Bij deze tweede band zitten we goed voor meer dan een uur degelijke 'Swing' en 'Old School Rhythm 'n Blues' met nummers als 'Rock This House' van James A. Lane en iedereen zeker kent van de versie van Jimmy Rogers en 'Walking To My baby' van Kim Wilson en z'n Fabulous Thunderbirds laten ze duidelijk horen dat ze dit genre volledig onde de knie hebben. Van de T-Birds brengen ze nog wel enkele songs zoals 'Wait on Time' en 'She's Tuff' en moest Kim weer eens zonder band zitten kan hij in België vast beroep doen op deze 'Mighty Bluetones'.

Van Charlie Baty en de eeuwig jong blijvende Rick Estrin (Little Charlie & The Nightcats) brengen ze één van m'n favotietjes. Hobokens Slim brengt hier een voortreffelijke vertolking van 'Clothes Line' en vraagt meteen de aanwezige dames om mee te gaan 'Shoppen'. De voortreffelijk spelende 'Little' Jimmy met z'n 'De Armond' en de steengoede 'Ilias Scotch' op de 'Keyboards' zijn prima op elkaar ingespeeld en zo beleven ook zij 'Fun on Stage'. Daarmee vergeten ook 'The Mighty Bluetones' de klok en moet den Yvan een tweede keer ingrijpen.

Deze 'swingende' set zomaar afbreken kan natuurlijk niet en na Duke Robillard's 'Too Hot To Handle' hebben ook zij recht op een bissertje.

Het is al na de klok van tienen als (voor mij althans) het 'moment suprême' van deze 'Blueshappening' aanbreekt. Na 'Good old Soul' en 'Jazz Funk' komt Blues immers op gebied van het muzikale op de derde plaats bij mij en deze muziek van de Belgisch - Nederlandse combinatie 'The Big Four' is voor mij om duimen en vingers af te likken. Het is dan zeer verwonderlijk dat Bies en Co daarom na toch al een bestaan van een paar jaar niet overboekt zijn. Dit jaar hebben ze immers nog een dijk van een cd afgeleverd waarvan je de recensie kan lezen bij onze Cd reviews.

Yvan en z'n Blueshappening hebben dit natuurlijk wel door en na hen aanhoord te hebben op Duvel 2007 boekte Yvan deze formatie onmiddelijk en we hopen natuurlijk dat velen hen nog zullen volgen. 'The Big Four' bestaat gedeeltelijk uit Nederlandse muziekanten en enkele Limburgers waardoor de afstand tussen hen natuurlijk versmelt. Vijf klasbaks met op de Saxofoon en vocals 'JB' Biesmans en op de 'Double Bass' 'Bird' Stevens wie we ook terug vinden in onze Belgische Top Bluesband 'Blues Lee'. Op de 'Fender Rhodes' en 'Hammond' krijgen we hier de talentvolle Dr. Basie, op guitar krijgen we Bo Gomez en een 'magistrale' Franky Gomez op de drums.

De soundcheck was nu eens 'Professioneel' ook al omdat 'JB' de klok al in de gaten kreeg. 'Check up and Ready', meer moest dat niet zijn en de aangekondigde show van 'Sax, Drums and Rock 'n Roll' kon beginnen. Onmiddelijk begonnen ze met nummer uit hun 'The Congregation Sessions' en met nummers als 'Bim Bam' zat de sfeer al dadelijk op een hoog niveau dat het ganse concert alleen maar crescendo zou gaan. 'Sixtees Soul' brachten ze met een instrumentaaltje van Jack McDuff met de Yell 'Hot BBQ'.

Testen of de Zelzatenaren Jazz-minded waren deden ze met de openingstrack van hun cd. 'Honey Tongued' is ware 'Grand Cru' waarvan je alleen goed kunt genieten op een avond met een goed glas en hopen dat je niet gestoord zal worden en je cd speler eindeloos op repeat zet. Een bloedmooie 'bassriff' van 'Bird' en al de aanwezige Zelzatenaren 'Loved It'.

New Orleans Funky Time en tijd voor 'JB' om de mooie vrouwen op de dansvloer te roepen werd het met 'The Preacher' (Silver), een nummer doorspekt van de New Orleans Sound en dit werd gevolgd door hun 'speciale' versie van de megahit 'Fever'. Bij het swingende 'Who's Got The Key' begonnen de meetsten het toch moeilijk te krijgen om stil te blijven staan en werd de dansvloer redelijk bevolkt, alleen spijtig voor de 'bies' maar het waren alleen hoofdzakelijk mannen en nog niet teveel mooie vrouwen, of lag dit aan het licht? Van hun 'Duitse' companen brachten ze 'Old Fashion Swing' met de 'Knock Out Boogie' en op de dansvloer werd het... They Shoot Horses Don't They!!!.

En dan....Een instrumentaaltje om 'U' tegen te zeggen al moet ik u de titel schuldig blijven mede doordat ik overdonderd was door deze performance van 'The Big Four'. Het leek of Lou Donaldson, Jimmy Smith en Grant Green terug samen op het podium stonden en er schieten me te weinig superlatieven binnen om dit te beschrijven. Bo, wonderlijk op de guitar, JB, magistraal op de Sax, Basie verbluffend op z'n Fender Rhodes en een Franky 'superfantastich en onwerelds' op de drums die me onmiddelijk deed terug denken aan het Dave Brubeck Quartet met een Joe Morello en z'n drumsolo op 'Take Five'. KLASSE!!!

Maar ook aan al dit hemels moet natuurlijk een einde komen en na 'On My Own' volgde nog vlug een 'bi(e)ssertje' en werden de Big 'Five' dadelijk overompeld voor de aanschaf van hun 'The Congregation Sessions' .

De lichtechnicus was al geruime tijd met m'n voeten aan het spelen waardoor het moeilijk was om nog goede 'Sfeerfoto's' te nemen en had ik m'n toestel al wijselijk opgeborgen. 'No Offense' dit lichtspel was moeilijk om foto's te nemen maar pastte perfect bij de muziek dus, good job... Op het programma later dit jaar van Lettens Rock & Blues staat ook de laatste set van de avond en waren ook daarvan enkel PR-mannen te bespeuren.

Les Wilson and The Mighty Houserockers uitzien tot het laatste werd er voor mij teveel aan, en mede door de vermoeidheid en de nog lange terugtocht besloot ik m'n auto op automatische piloot te zetten en richting 'Basiliek' te rijden al is Les met z'n gang bij momenten stevig rock en 'slideguitar' werk. 'Madison Blues' en Kim Wilson's 'I Believe I'm In Love With You' laten ook nu de tent heerlijk meedeinen.

Zeker hoop ik voor Yvan en de zijnen dat ze als afsluiter zeker Les' New Boogie brengen want hiermee zullen zeker de nog aanwezigen redelijk uit de bol kunnen gaan. Slide ten voeten uit....

M'n eerste 'Blueshappening' in Zelzate gaf me voldoening en daar zal de affiche zeker het grootste deel mee te maken hebben al is 'het bier' in glas hier ook een wel meegekomen onderdeel. Yvan en z'n medewerkers dienen zeker af te gaan van hun 'kermisattractie' want deze 'happening' verdient erkenning in het Belgische Blueswereldje.

Nog Thx voor den Tom om me gezelschap te houden en z'n taak als groupie van The Monday Lovers tot een goed einde te brengen...