Een lang op voorhand uitverkochte AB deed dienst als decor voor de afscheidstournee van de Stray Cats. Dit Newyorks drietal scoorde in de jaren ’80 meerdere hits en worden dan ook terecht bestempeld als de ‘godfathers’ van de populaire rock-a-billy. Al dertig jaren lang gelden deze zwerfkatten als de pioniers in hun genre. Dwars van iedere trend bleven ze koppig hun ding doen. Dit alleen al verdient respect. Hierdoor mogen ze dan ook hun naam in gouden letters schrijven in het grote rock & roll boek.

Nog nooit zag ik zoveel vetkuiven en greaseheads samen gepakt. Allen – volgens hun eigenzinnige ‘dresscode’- in stijl gekostumeerd en getatoeëerd. Het is wel een wereldje op zich die rock-a-billy scène. Het optreden dan……. Waar is die hongerige, krolse, steeds tot kattenkwaad bereidwillige, speelse en ondeugende kater van weleer gebleven? Hij die, bij voorkeur ‘nachts straten, pleinen, steegjes en voortuinen afschuimde en onveilig maakte op zoek naar gewillige en loopse kattinnen die hij het hof kon maken of om zich tegoed te doen aan de restjes achtergebleven in de uitpuilende vuilnisbakken? De stoere kater die zich door niets of niemand – of het moest een emmer ijskoud water of een versleten pantoffel zijn die uit menig slaapkamerraam naar z’n kop werd gekeild – uit z’n lood liet slaan? Tot mijn grote spijt is hij een logge, opgeblazen en volgevreten Perzische Sjah geworden die enkel nog z’n met Swarovski diamanten bezette mand verlaat om zich tegoed te doen aan z’n dagelijkse (over)dosis zalm of foie de gras. De schunnigheid, het vuile, het rauwe – zeg maar het rock & roll gevoel – is weg.

Weg ook de magie en de gedrevenheid. Drummer Slim Jim Phantom is een parodie van zichzelf geworden die huppelend en springend als een ADHD’er op speed z’n roffels rechtstaand de zaal insmijt. Lee Rocker staat onwaarschijnlijk ‘cool’ te wezen en demonstreert ostentatief z’n acrobatische kunstjes op zijn staande bas. Brian Setzer, ooit een jonge blonde god die menig vrouwenhart deed versnellen, is nog slechts een schim van weleer. Ondanks de ongetwijfeld goede bedoelingen heeft de man ‘het’ niet meer. Of hoe verklaar je anders dat hij in een roze outfit z’n bisnummers afwerkte. Qua rock & roll kan dat wel tellen! Het ‘been there, done that’ gevoel bleef mij gedurende het hele optreden achtervolgen. Natuurlijk kregen we alle hits voorgeschoteld met “Runaway Boys”, “Stray Cat Strut” en “Rock This Town” voorop. Ook de obligatoire rock & roll medley was een feit. Het uitzinnige publiek lustte er wel degelijk pap van. Nog nooit eerder hoorde of zag ik een publiek zo waanzinnig enthousiast uit de bol gaan in de AB. Dit  bewijst dat de Stray Cats wel degelijk hun schare honds(vergeef me deze woordspeling)trouwe fans hebben.

Enig vuurwerk kwam er toen Buzz Campbell, zanger/gitarist van het trio Buzz Campbell & Hot Rod Lincoln – de Califonische support act – zich gitaargewijs kwam mengen. Een vraag/antwoord spelletje drong zich op en daarin toonde Brian Setzer zich toch wel als oppergitarist. Ere wie ere toekomt. Het dient gezegd dat Setzer en z’n Cats er een indrukwekkende staat van dienst hebben opzitten. Setzer is een meer dan begenadigd gitarist maar dit alles kwam niet echt tot z’n recht in de toch wel povere geluidmix. Persoonlijk ben ik tevreden dat ik erbij was maandagavond. Het is tenslotte ook geen dagelijks gegeven om zulke levende legendes aan het werk te zien. Ook mijn trouwe concertbuddy beaamde dit. Maar we bleven toch wat op onze honger zitten. Of misschien waren onze verwachtingen te hoog gespannen? Wie zal het zeggen? Mijn indruk was dat deze ‘Farewell Tour’ net op tijd kwam. Er is nu éénmaal een tijd van komen en gaan…..   

Huibbe