The Bugaboos of “The Bugs” zoals het door de “locals” wordt genoemd, is een granieten bergketen in het oosten van Brits Columbia in Canada. Naar het schijnt één van de mooiste natuurgebieden ter wereld.

In ons geval zijn The Bugaboos een excellente bluesband die aan het werk waren bij de bende van Daa Stoazze vorige vrijdag.

Het was een optreden met de nodige moeilijkheden van dien, maar ik zal u hierover de details besparen, want dat zou ons veel te ver leiden. Uiteindelijk zou op het einde van de avond weer eens blijken dat de afwezigen nog maar eens ongelijk hadden gehad.

De band teistert onze contreien al sinds 2006 en ondertussen hebben ze al een kleine reputatie opgebouwd in het milieu. Uiteindelijk nog veel te weinig zou later blijken, als we zien en vooral horen wat een kwaliteiten er in deze band zitten. Vijf mans bezetting – hoewel, men kan frontvrouw Mimi bezwaarlijk een man noemen. Verder een uitstekende Guy op sax, een ritmesectie die er best mag wezen met Dirk aan drums en duizendpoot Rudy op bas (je zal hem wel al eens met één of ander band aan het werk hebben gezien o.a. met Maxwell Street) en last but not least Rafke op gitaar.

Met ‘Flip, Flop & Fly’ werd de toon meteen gezet voor de rest van de avond en hoewel er geen massa volk was komen opdagen vrijdag, was het al meteen raak en stonden de eerste dansende koppeltjes de benen uit te gooien. Wat tijdens de hele gig opviel waren twee zaken: één de ongelooflijke stem van zangeres Mimi en twee de stevige saxpartijen van Guy. Het spel van de man tilde het geheel tot hogere regionen.

Mimi’s stem doet soms denken aan de betreurde Janis Joplin en dat konden we goed merken in songs als ‘Crosscut Saw’ of het grandioze ‘Love Me Like A Man’ (Tiens, waar heb ik dat nog gehoord)

De rest van de band kon zijn kunnen tonen in zeer kwalitatieve nummers als ‘Big Boss Man’, ‘Don’t You Know That I Love You’ of ‘I Got My Eyes On You’.

Hierna kregen we even wat adempauze, wat nodig was om op onze positieven te komen, waarna we ons konden opmaken voor een tweede set die van hetzelfde niveau zou blijken te zijn als de eerste.

Kwaliteit troef gedurende de gehele voorstelling, zowel muzikaal als vocaal zat alles meer dan snor en het was de hele avond genieten geblazen. Geen mindere momenten in het laatste gedeelte en het was “fingerlicking” bij ‘Lover Man’, ‘Need Your Love So Bad’, ‘Blues I My Bussiness’ en de dansers bleken zowaar de dansbenen te hebben teruggevonden want er werd duchtig met de kont geschud bij ‘The House Is Rockin’ en ‘Rock Me Right’.

Applaus, doek en “the end” zou je hebben gedacht, maar neen, zo’n muzikanten kan je niet laten gaan zonder de nodige “encores” aan te vragen en we kregen nog het schitterende ‘Voodoo Woman’ voorgeschoteld als toetje.

The Bugaboos is zo’n band die eigenlijk veel te weinig in de spotlights komt. Cluboptredens en kroegentochten zijn hun deel. Jammer, want met de kwaliteiten die ze in huis hebben verdienen ze gewoon een plaats op één of ander podium van een Belgisch festival. Dat hebben ze daar in Hamme al blijkbaar goed ingeschat, want ze zijn daar geprogrammeerd op de 9de editie van Blues Oan Daa Stoazze aanstaande zomer. Dus, niet getreurd om een gemist optreden en noteer alvast 2 augustus 2009 in je agenda.

Marcel