FESTIVAL REVIEW

Een eerste festivalletje in Grimbergen sinds mensheugnis. Het laatste dat ik mij herinner is van 1971 geleden. Savoy Brown was de top of the bill, voorafgegaan door Cuby & the Blizzards, met Harry Muskee als frontman en…Herman Brood aan de toetsen. Hij liet zich toen al ongelooflijk opmerken door te laat te komen in dronken en stonedte toestand. Schone tijden. Alles kon toen. Nu nog, maar niet meer alles te gelijk. Te laat komen op een gig is foei, en stoned of dronken opkomen, in die mate dat je geen ¾ van 4/4 maat meer kan onderscheiden, is helemaal uit den boze. Niets van dit alles op de Verbrande Brug, anno 2008. Niemand staat er in ongezegende toestand op de bühne, en te laat komen is er ook niet bij. Als we dat academische kwartiertje van de eerste band nu even buiten beschouwing laten. Maar met wat ze bleken te kunnen presteren, was dat al gauw vergeten. Een tent met de juiste afmetingen, overkoepelde het parkingterrein van ’t CRV (Cercle Royale de la Voile in oud Grimbersch), een goeie tapinstallatie met gedegen personeel onder Zita’s scepter, maar met het verkeerde bier en een rasecht fritkot met dito fritten en random eetspul. Jimmy is er ook, geschaduwd door zijn spiksplinternieuwe manager Steve en dus kunnen we eraan beginnen. Natuurlijk is drie uur vroeg, maar er moet iemand beginnen.

Een zeer sterk No Mo Trevno mag het startschot geven van het festival. Ooit begonnen ze als surf band, met de filmscores van Quentin Tarantino in het achterhoofd. Begin 2006 veranderden ze hun naam van Nowmow Traveno in No Mo Trevno. Waarmee we nog steeds even ver staan, als we de betekenis moeten gissen. In de zomer van datzelfde jaar vervoegde Cindy Barg de band. Wat gebeurt er nu met een surf band die een super vocaliste in zijn rangen opneemt ? Juist ja, hij hangt eraan voor minstens tachtig percent van zijn repertorium. Je neemt geen zangeres in dienst om haar van de zijlijn te laten toekijken hoe goed je kan Dickdeelen op je gitaar. In een mum van tijd sprokkelden ze een vernieuwde songset tesamen, en ziehier het keiharde resultaat. Een kervende wervelende show van surfo-psychobillymatic-punkrock met Cindy in de rol van Nina Nico Chrissie Hagen-Hynde, hyperactief, operatief ingrijpend, kinky hitting targets. Samen met drummer Pieter drijft zij de band naar een hoogtepunt, een cataclisme, thundering Yves bass bakent, ook met Pieter, terrein, ruimte en tijd af, waarbinnen de gitaristen David en Jakob mekaar geen duimbreed in de weg leggen.
In een razend tempo volgen de songs mekaar op “Revolt-Peach/Pie 13 steppin’out-Soul Power-The Frightened City-(hun surfhit) Hitster-Porn Chicken-Yeah You!!!” Straffe start, kopstoot of opstoot, you name it…waar zijn mijn schoenen ?
Dit is een band die dra uit de Charlatan zal gegroeid zijn als wilde klimop uit een kiemvrij zaaibakje. No Mo Comment !

Wild gekreun van het rund, wilde os gejammer, gezeur van wild rund…gelukkig slaat een letterlijke vertaling van Wild Ox Moan nergens op, en nog minst van al op de band van Fred ‘Mambo’ Verhaegen solo. Ex-Mambo Chillum, ex-Durango, en future ex-Wild Ox Moan.

Fred maakt het zich niet gemakkelijk. Solo, alleen met een gitaartje, opboksen tegen het decibel-geweld van andere groepen op een festival. Als je hier geen haar op je tanden vertoont, than you fade away. In het beste geval beschouwt men je als niet onaardig bind-actje, om het publiek bezig te houden tijdens de backline wissel. Maar niet zo, onze Fred. Hij dwingt aandacht en respect af, onverbiddellijk. Je moet luisteren, je kan er niet naast. Maar het is geen kwelling, want Fred is goed. Met zijn trois-quart gitaartje en de smoelschuif in de aanslag in de neck-rack grasduint hij in zijn repertorium en onderhoudt ons op aangename wijze gedurende een dik uur. Dat mot je kenne , op se alleene.
Hij plakt moeiteloos zijn eigen “Bottles Broken, Dammage Done” aan Robert Johnson’s “When You Got a Good Friend” aan mekaar, ’t lijken alle de zijne. De nieuwe Fred McDowell is geboren.

Deze band komt zeer ernstig over, zo ernstig bij momenten dat het grappig wordt. Ze spelen een mix van seventies, al dan niet psychedelische rock, afgewisseld met nederlandstalige popnummertjes. Quiet night !? ‘k Weet het ook niet. Een verzameling goeie muzikanten, zeker en vast, maar ze hebben hun ‘ding’ nog niet gevonden. Het lijkt of ze een beetje van alle walletjes willen mee snoepen. Hier en daar zit er een lekker in ’t gehoor liggend nummer bij, maar de ‘overall’ is wat zwak. Een deel troep over boord gooien, en eens herbronnen of resetten. Den Eddy naast mij zegt dat hij dit veel té Stubru vindt. Misschien is dat wel de juiste definitie.

Helemaal van den Boulevard zijn ze gekomen, hier naartoe. Les Generals Jack zijn een geschifte bedoening met een behoorlijke dosis humor als zéér belangrijk ingrediënt. En dat is het zeker, het is zelfs essentiëel bij deze band. En als je niet op dezelfde golflengte zit, kan dat licht problematisch zijn. Les Generals beluister je met al je zintuigen op scherp. In elke song ontdek je telkens iets nieuws. Een hint, een verwijzing, een stukje popgeschiedenis maar zonder pedagogiek. Een lappendeken van stijlen en expressievormen met veel humor aan mekaar gebreid.

Ze laten me soms ook wel eens parallellen gevoelen met die Amerikaanse tijds- en leeftijdsgenoten van hen, The Black Keys. Niet dezelfde muziek, toch niet altijd tenminste, maar een vergelijkbare aanpak, zeker wel. Songs als “My Show” waarmee zowel de CD als hun gig beginnen, zetten je meteen op het juiste been.

En “Matonge Square” altijd onmiddellijk opgevolgd door “Hey Mama” zijn gewoonweg twee pareltjes. ‘Amongst others, d’ailleurs‘ om eens wat talen door mekaar te haspelen. Ze spelen niets dan eigen werk. Op één uitzondering na, “Human Condition” van Canned Heat en dan kan men nog maar moeilijk gewagen van een cover dan wel een heel eigen interpretatie. Toon Derison, Marc Bodart en Bart Ieven, respectievelijk drums, guitars en octave guitar/bass, vormen samen deze generale staf, en voorlopig kan geen enkele militaire putch hun heerschappij aan het wankelen brengen.

t Is de beurt aan de bezieler van het festival. Hij is er helemaal klaar voor. Eerst komt een setje Don Croissant, dan volgt Little Jimmy. Aldus de licht schizofrene Jimmy. Don Croissant doet zijn klassiekers.

Hij begint met een uiterst rauw en ongepolijst “House of the Rising Sun”. Hij draagt een nummer op aan wijlen Chris Whitley, “Secret Porto”. Over flessen die hij wist te vinden in de geheime schuilplaatsen van het repetitiekot. Daarop volgt een vrije bewerking van Burnside’s “Goin’ Down South”. Alvorens tot andere gezellige banaliteiten over te gaan, dames en heren, wil ik eerst nu nog dit Jagger/Richards liedje laten “Jumpin’ Jack Flash”. Gelieve daarna de zaal te willen verlaten alstublieft, om vervolgens weer binnen te komen voor Little Jimmy. Gezellig bedankt reeds op voorhand alstublieft.

Voor de Bo Diddley tribute, worden een reeks vrienden op het podium genood. Kathleen Vandenhoudt, Fred Mambo, Marie-Laure en Cindy Barg voor backing vocals en rammelaars en tamboerijnen. Fred ook op harmonica. Toon Derison op percussie en ……….op drums. Een tribute van ruim drie kwartier “Hey Bo Diddley” met ruimte voor vrije improvisaties. En nog bissen ook.
Dan was het tien uur gefloten en moest het lawaai buiten worden stopgezet. Spaaatig.
Maar boven in de club was er nog een afterparty met Kathleen solo. Allen daarheen.

De club zat eivol. Maar niet zo dat we er eiwit van werden door gebrek aan lucht. De dooier was Kathleen. Met haar fantastisch grote Gibson Jumbo, die met de moustache-brug, en haar majestueuze stem, sneed ze gemakkelijk door het oorverdovende geroezemoes. Ze is toch wel super, met het grootste gemak beweegt ze zich in de menigte, intussen zingend en spelend “A Perfect Day”, de eeuwigheidsgarantie van Lou Reed. La femme fatale zingt ook “Heart and Wings” van haar gelijknamige CD.

Ze is geboren om te zingen. Moest ze er niet zijn, moesten ze haar direct uitvinden. Nog zo verschrikkelijk schoon is haar “My Prayer”, niet te verwarren met het gebed van The Platters. “Why Don’t You Stay…” weerklinkt het uit de boxen, natuurlijk blijven we, we waren geeneens van zin het af te stappen. Zolang er Duvel enzo is, en de vrienden, en goeie muziek, en Kathleen is er echt geen reden om hier weg te gaan. We moeten nog zoveel vertellen, want het is geleden van gisteren dat we elkaar zagen. Tedju.

Het eerste festivalleke van Grimbergen, sinds de tijd dat de uilen preekten en de honden met hun gat basten, mag er geweest zijn. Ieste klas. Een festival met niks dan vrienden, voor vrienden, met vrienden, van vrienden, door vrienden… van nu en vroeger, maar nog steeds hier lijfelijk en/of geestelijk.
Merci allemaal ! En Mark Claeys in ’t bijzonder.

witteMVS