17 jaar geleden richtte zanger/gitarist Roberto Morbioli zijn band Morblus op. Ondertussen zijn ze uitgegroeid tot zowat de beste bluesfunkband uit Italië. Vanuit hun thuisbasis Verona hebben ze menig concert en festival in binnen- en buitenland gespeeld, waaronder ook in de legendarische BB King’s Blues Club in Memphis. Zij fungeerden als support act voor de tournees van John Mayal en Roben Ford in Italië. Naast een zestal cd’s hebben ze sinds twee weken ook een live dvd uitgebracht: road tracks. In België lijken ze minder bekend maar waar ze ook opdagen kunnen ze rekenen op volle clubs. Patron Paul van danscafé ’t Goor was dan ook blij hen in zijn gezellige kroeg te mogen ontvangen en introduceren.

“Starting up” van Roben Ford kon niet beter gekozen zijn als openingstittel. Al snel bleek dat ze voor dit rustig jazzy nummer geen warming up nodig hadden, dat Roberto een uitstekende stem heeft, en dat Daniele Scala op zijn Hammond Supreme uit 1971 en Lesley uit 1964, een rol van betekenis zou invullen tijdens dit optreden. “I play my blues” was een iets sneller eigen compositie met wah wah start en klonk heel goed. “What’s it to you” komt uit hun cd en daarin bewees Roberto Morbioli een echte frontman te zijn, zowel qua zang als gitaarwerk. “Black cat Balls” was een echt funky nummer waarin bassist Alex Carreri en drummer Lele Zamperini ook met solo’s toonden wat ze in hun sas hadden. Roberto toerde door gans de goed gevulde zaal en het publiek toonde veel appreciatie. In de traditional “I don’t believe” bewees de oude knor aan de toetsen dat hij heel wat feeling heeft voor dit werk. “Ain’t nobody’s business” van Jimmy Whiterspoon was dan weer een prachtige ballade die Robert zonder micro zong vanop het vooruitgeschoven podium. De rest begeleidde met subtiel zachte instrumenten en produceerde een extreem gevoel onder de toehoorders. Op het einde kwam een groot crescendo met Hammond, en alles samen vond ik het een super interpretatie. “Swing in my heart” was zeer snel en jazzy waarin ze stuk voor stuk bewezen dat ze allemaal straffe mannen waren op dat podium. “I play the blues for you” van King was grotendeels instrumentaal en best te genieten. Zonder tittel noemen ze het een “jamswing” en dat ging met de vaart van een Ferrari op een Autopista. Bassist Alex liet zich opvallen met een creatieve solo maar ook de andere leden kregen ruimte om zich voor te stellen op het einde van deze ongelooflijk sterke eerste set.

Na de pauze werd terug met een funky blues gestart. Tijdens dit ultra lang ambiance nummer ging Roberto terug de zaal in en het zou de laatste keer niet zijn vandaag. Heel veel improvisatie en voeling voor het publiek kondigde aan dat deze tweede set niet zou moeten onderdoen voor de eerste. Voor mij was het al duidelijk, dit zou mijn beste cluboptreden van het jaar worden. “Mary had a little lamb” van SRV kwam heel geschikt, rustig en toch meeslepend, Texas blues door Italianen, het muzikaal evenbeeld van spaghetti westerns, maar de Romeinse Ennio Morricone was in deze oefening ook al meer dan geslaagd. Met het melodische “wonderful tonight” van Eric Clapton waren we terug korter bij huis. “Het bekende “Mustang Sally” van Sir Mc Rice werd hier serieus herwerkt en soms was er sprake van een zeer vrije interpretatie, maar daar kon je allen maar met bewondering naar luisteren. Zonder seconde respijt vloeide het dan over in een funky nummer waar de ritmische sectie de hoofdrol kreeg. De solo’s van de bassist en drummer waren alweer van de bovenste plank en kregen een welverdiend applaus. “Purple rain” van Prince werd meer natuurgetrouw gebracht, maar ietsje meer instrumentaal omdat Robert’s stem moeilijk te verenigen valt met die van zijne kleine hoogheid. De gitaarsolo moest er wel niet voor onderdoen. Om af te sluiten kregen we weer een snelere jazzy song met presentatie van individuele talenten in de groep. Na alweer een puike bassolo van Alex verbaasde Roberto ons met een indrukwekkende bassolo op zijn gewone Fender. De bisnummers vond ik wel minder goed gekozen en een beetje een anticlimax voor deze band, een relatieve trage waarvan er dertien in een dozijn passen en de rocker “that’s allright mama”. Hun uitgebreid repertorium bevat betere stukken.

De ploeg van Goorblues bewees alweer op het goede pad te zijn met de keuze van deze groep. Voortaan wordt hun programmatie aangepast, met Belgische bluesgroepen op donderdag of vrijdagavond, en internationale groepen op zondagnamiddag. Hou hun website (en onze concertagenda) maar in de gaten. Paul had ook de goede keuze gemaakt om zijn podium terug achteraan de zaal te plaatsen zodat er veel meer volk kon genieten van het optreden. Het podiumuitstulpsel is zeker een pluspunt waard. De klank was zo ook tien keer beter, en vanaf de eerste noten was het mixwerk van de patron perfect op zijn klein maar efficiënt paneeltje. Doe zo voort mannen (en gedienstige vrouwen achter de toog).

Laurence