Parking tegenover de ingang van de Spirit of 66 in Verviers en ruim op tijd voor één van de twee Belgische optredens van Tom Principato in het land dit jaar. Na een weekje Las Vegas met optredens van Stomp Loud, The Platters, The Coasters en The Marvelettes bijgewoond te hebben werd het hoogtijd om nog eens echte blues te horen voordat afkickverschijnselen zich zouden manifesteren.

Dankzij de nabijheid van autosnelwegen is de meest Oostelijke bluestempel van ons land vlot bereikbaar en was ik verwonderd niet meer Vlamingen te zien voor dit optreden aan zeer democratische prijs, Nederlanders hadden de weg wel gevonden. Doordat Tom zijn playlist na de show niet wou afstaan en John zich de tittels niet meer herinnerde zal ik proberen een beschrijving te geven van wat we te horen kregen aan de hand van mijn overgebleven hersencellen en notities.

Alles begon met een zeer driftig nummertje met veel percussie en reeds goede highlights van Tom Principato op zijn Stratocaster. Dit optreden zou verschillen van de vorige door toevoeging van percussionist Josh Howell aan The Powerhouse. Samen met drummer Joe Wells en bassist John Perry vormen ze een uitstekende ritmesectie die de rustige Tom de nodige energie bezorgen om een zeer evenwichtig repertorium te brengen. Vervolgens kregen we “playing cool” en “hope I never see you again”, dat laatste had wat van een snelle country. Toen werd het tijd om nummers uit hun nieuwste cd “raising the roof” te spelen. “Lies” mag er dan eentje van JJ. Cale zijn, met zijn vloeiend gitaarspel en zingende Fender was dit een uitstekende versie. “Fish Fry” bevatte veel conga ritme en had door de percussie een hoog rasta gehalte, maar tamelijk wat nagalm in Tom’s zang en Wah Wah in zijn gitaarspel drukten een eigen stempel op die sound. Met het swingend instrumentale “Voodoo thing” kwamen ze pas goed op dreef. “Time after time” lukt het Tom om zijn virtuositeit te demonstreren, en hij speelde alsof het niks was, met de glimlach en zonder smoeltrekkerij, de vergelijking met Eric Clapton kwam in mij op. De mix van de bandleden was hier zeer harmonieus en geslaagd. Toen was het tijd om zo’n prachtige trage song te spelen, Blue moon van BB KIng? Waarin hij echt de gevoelige snaren ging bespelen. In de solopassage verminderde hij het volume van de versterking tot bijna nihil en het werd muisstil in de zaal, gewoon subliem. Na het spontane applaus werden we terug wakker geschud met heviger Jimmy Hendrix werk uit Electric Ladyland. “Crosstown Traffic” hoor je nog zelden en John’s krachtige stem mocht er ook wezen. Toen werd de Stratocaster omgewisseld voor een Telecaster en we kregen alweer een uitstekend instrumentaaltje met veel bas en percussie, echt mijn genre. Na nog een stevige rocking song lag de eerste set erop en konden we naar buiten voor een paar sigaretjes tijdens de relatief lange pauze.

De tweede set begon met een hevige instrumentale en werd vervolgd met een snelle rocker die ik echter minder geslaagd vond. “Bo Bo’s groove” was nog zo’n snelle song zonder zangpartij en het werd alsmaar beter, zeker met “Hey now baby” waarmee we in de New Orleans blues aankwamen. Tom en John zongen het in duet en er kwam ook een kleine drumsolo met percussie ondersteuning. Daarna een pure Texas blues met veel wah wah pedaalgebruik in het begin. “Me Solea” was het super mooi traag nummer van deze set en is ook terug te vinden op z’n laatste cd. Het volgende werd een echte blues gezongen door John. We kregen waar voor ons geld, na een matig begin evolueerde het volgende lied tot het betere genre dankzij het solo gitaarwerk van Tom. De ambiance kwam er zeker in met “let the guitars roll”, de zaal zat te shaken. En toen kwam het aangekondigde laatste nummer met de presentatie van de musici. Dat de aanwezigen om bisnummers zouden vragen was zeker en die kregen we ook, eerst een snelle East coaster met veel ritme waarbij zowel spelers als toehoorders uit de bol gingen. Om alles af te sluiten nog een eigen interpretatie van het romantische “sleepwalk” van de Shadows, met veel solo fineskes op de strat, beter kon dat voor mij niet zijn.

Het was ondertussen bijna middernacht geworden, met 23 liedjes was de tijd zo omgevlogen. Nog even een babbel buiten met John en Josh om te vernemen dat alhoewel de percussionist geen vast deel uitmaakt van de groep, hij ditmaal wel de hele tournee meereisde. Iedereen was er van overtuigd dat deze laatste wel een meerwaarde betekende voor de groep. Persoonlijk vond ik het soms zelfs de Santana tour opgaan, maar daar waren de meningen over verdeeld. Unanimiteit bestond wel over het uitstekend werk van patron Francis achter zijn mengtafel. Steeds slaagt ie erin om een mooie mix te maken en het volume is steeds aangepast aan het aantal bezoekers en nooit te luid. De Spirit of 66 programmeert bijna dagelijks optredens van verschillende genres, ga eens een kijkje nemen op hun website, bluesfanaten worden er periodiek rijkelijk bedeeld. Zelfs de grote Tony Joe White komt er volgende maand, Rootsville zal daarvoor wel tussen de menigte staan. U ook?

Laurence