LÄWEN STARK & THE SLIDE BOPPERS (B) reporter: witteMVS photo: Chris Ace |
CONCERT REVIEW |
Full house in the Ace Café. Het nieuwe seizoen is er twee weken geleden begonnen met een spetterende gig van The Mississippi Mudsharks. Twee uur aan één stuk ging frontman Scotty Blinn dermate, tekeer dat het zweet hem in beekjes van het aanschijn liep. |
LÄWEN STARK & THE SLIDE BOPPERS (B) my space |
Läwen Stark is vanaf het tweede nummer al bezig om het record van zweetafscheiding te evenaren, dan wel te verbeteren. En als hij het zo een uurtje volhoudt slaagt hij daarin. Het genre leent er zich uiteraard toe, en Läwen staat net zomin stil als Elvis in zijn jonge jaren, en Eddy Cochran of Gene Vincent. Läwen en zijn Slide Boppers zijn een rechttoe rechtaan rockabilly band anno fifties. Zij doen geen enkele toegeving aan genre-vreemde invloeden. Ook geen uitstapjes naar psycho- of andere billies, pure rock, compleet met hemd, broek en schoenen uit de tijd en wie daar niet gelukkig mee is, nou...die kan het schudden. Zelfs qua klank willen ze geen compromis. De zang van Läwen komt over een lo-fi versterkertje en via te kleine boxen onze oren binnengekropen. Het resultaat is een nasale, te scherpe klank, zoals dat in de jaren vijftig gretig werd beluisterd wegens gebrek aan beter. De rest van de band speelt over zijn backline en de drummer zo goed als helemaal akoestisch. Dat kan in dit kleine café aan de ...Hollebeekstraat of zoiets. No need for a super-duper sound machine. Läwen en zijn bende houden het op het minder bekende rockabillyspul van de enthousiast wilde naoorlogse jaren. Alleen “Blue Moon Of Kentucky”, opgedragen aan Richard de rocker, klinkt zeer herkenbaar. Hier en daar meen ik een bluesstandardje te horen, herwerkt en in teddy boy kleren gestoken. Läwen heeft inderdaad nog een tweede leven als bluesman, naast Little Gen, in Hobo Jungle. In deze band speelt hij de zwarte tegenvoeter van de fifties rock. Ook met glans trouwens en eveneens zo getrouw als mogelijk aan het origineel. witteMVS
|