Er zijn nog gezellige cafés in dit landje dat geprangd ligt tussen Noordzee en Eifel. Eentje daarvan ligt er plat in ’t midden van de gebochelde voorover neigende figuur, die de contouren van België voorstellen, ongeveer op de horizontale taalgrens en op de verticale demarkatielijn. Het noemt ’t Nieuwhuys en herbergt toepasselijk een brouwerijtje in zijn kelders en achterhuizen. Bij ons vorige bezoek proefden we de Alpaïde, een vrij zwaar donker bier met hemelse smaak. Deze keer waagden we ons aan een iets lichter en rossig biertje met de naam Rosdel. Een eerste goeie eigenschap ervan is dat het vlotjes binnengiet en het tiental is gereed gehaald zonder dat men er veel erg in heeft. Vraag maar na aan J. van l’E.

Voeg bij dit gezellige bier een troebadoer met dezelfde kwaliteiten en men gaat zich gauw ettelijke lichtjaren van dit aardse tranendal verwijderd voelen.
Voor ze Doug MacLeod aankondigde, verontschuldigde de bazin, Mieke, zich dat dit het laatste concert van het jaar was. Daarbij voerde ze het prachtigste en aanvaardbaarste excuus op, dat ik ooit hoorde in mijn godvruchtig leven : “We moeten bier brouwen voor de feesten.”. Daar staat een mens van te kijken. Qua rechtsgeldigheid kan dit tellen.
 
Met de flair van een professionele presentatrice nodigde Mieke Doug op het podium. Ik heb deze man al verscheidene keren gezien en kan er niet genoeg van krijgen. Hij onderhoudt als geen ander zijn publiek. Wie hem aan het werk heeft gezien, begrijpt me. Hij is een storyteller, een raconteur en een innemende man. Als hij vertelt of heel zachtjes zingt en speelt hoor je een bierviltje het vocht opslorpen. Doug schrijft ook een column in het gerenommeerde Blues Revue. Over dingen die hij heeft meegemaakt ‘on the road’. Hij heeft zowat tachtig songs geschreven tot vandaag en alle spiegelen ze ons een deeltje van zijn leven en zijn ziel voor. Om te kunnen schrijven moet je iets beleefd hebben. Anders lukt dat niet.

Hij opent zijn eerste set met “The Long Black Train” waarop je als passagier niet mag kiezen waar je afstapt. Naar analogie met ons droevig levenslot. “Walkin’ While I Bleed”, “She Boogy’n”, “The Sun Shine Down My Way” een ode aan Tampa Red, “That Ain’t Right” dan weer een hommage aan Furey Lewis. Een high-lighted end met “Angel In Hell” in zijn eigen ‘Too Many D’s’ tuning. Zijn onderhoudende stem houdt constant onze aandacht vast. Niemand praat in het café, hoogstens een bestelling wordt er nu en dan gepreveld.

Tijdens de pauze beweegt Doug gemakkelijk tussen zijn publiek, alsof hij ieder van ons al ettelijke jaren kent. Hij blijft bij water vóór en zolang hij speelt. ‘No booz for me while I’ m gigging, especially not your heavy Belgian beers. But I’ll be glad to join you guys after the show.’

In de tweede set galvaniseert hij ons opnieuw met songs als “The Nature of a Man” van Blind Blake en zijn eigenste “Hey Bartender”. Niemand kan zulke warme geprononceerde bassen uit een National halen als Doug doet. Ik probeerde hem tijdens de pauze zijn geheim te ontfutselen. Hij zou gewoon electrische gitaarsnaren gebruiken in plaats van akoestische fosfor-brons snaren. Met “Big City Woman” betaalt hij zijn tol aan de Northern Mississippi Hills bluesvaders, de ‘one chord’ wizzards, zoals Fred McDowell, R.L. Burnside, Junior Kimbrough. Van zijn goeie vriend zaliger, George Harmonica Smith kan hij een heleboel anecdotes vertellen, zoals die keer dat ze op zijn back-porche zaten en ze een sixpack uit zijn geheime frigo aanspraken. George sprak hem toen semi ernstig aan : “You know, son, we gonna drink all this Bud’s, but we’re not gonna get any w(e)iser.” “Horse With No Rider” dat hij schreef samen met George, volgt hierop. En om te eindigen brengt hij ons zijn méér dan tien minuten durende bewerking van een Bukka White epos “The New Panama Limited” Trein evocaties op de gitaar gedurende de hele song. Op die bassnaren weer. De filou.

Dit was een bijzonder aangenaam avondje hier in Hoegaarden, met aangename mensen in dito etablissement. En vooral de enorm getalenteerde entertainer Doug MacLeod wist ons weer twee uur in zijn ban te houden.
Wij kijken al uit naar het volgende initiatief van Jan en Mieke van ’t Nieuwhuys. Maar dat zal in 2009 zijn zoals ons werd verteld. Er moet gebrouwen worden.

Booking: