Door overvloedige wind en regen aan de kust besliste ik maandag om terug naar huis te rijden. Onderweg werd het steeds moeilijker mijn huis op wielen op één baanvak te houden en gezien Diest op de route lag vond ik het veiliger om de nacht door te brengen op mijn teruggevonden parkeerplaats achter de Borderline. Mede door de feestdag op dinsdag was de zaak al stampvol. Behalve wat bekende gezichten ook heel veel lokaal volk want die avond stond La Grange op de affiche. Dit is een covergroep uit de streek van Diest die ondertussen een sterke reputatie en aanhang opgebouwd heeft en zich gespecialiseerd heeft in het werk van Led Zeppelin. In het oostelijk landgedeelte zie je ze dan ook regelmatig optreden voor volle zalen.

Jan Brams en zijn kompanen betraden pas later het podium en noodgedwongen moest ik het optreden volgen van achter in de zaal. Geen nood, het was er iets frisser en de muziek kwam er ook nog goed door. Deze cover groep maakt geen eigen interpretaties maar probeert zo natuurgetrouw mogelijk het beste uit het repertorium van de legendarische Led Zeppelin over te brengen. Met wat electronische bakjes er tussenin lukt het hen zelfs heel goed om hun typische sound van eind jaren 60 boven te toveren. Robert Plant imiteren is geen sinecure maar de essentie van de zang kwam wel goed over. De Les Paul gitaarsound kwam ook goed overeen met de muzikale escapades van Jimmy Page. Bas en drum ondersteunden uitstekend en voor een fractie van wat de mensen in Londen betaald hebben voor het éénmalig reünieoptreden, kregen we hier in onze achtertuin dezelfde vibes. Tenminste als je de ogen dichtdeed want bij La Grange gaat het meer over het auditieve als het visuele. Een greep uit de setlist bewijst dat ze het zeer bekende werk niet schuwen en daar moet je stevig voor in je schoenen staan want meer dan de helft van de zaal kent die klassiekers noot per noot en kan ze meestal nog nazingen ook: “Heartbreaker, Living loving, Immigrant song, Whole lotta love en Stairway to heaven” passeerden allemaal de revue. Minder bekend maar zeker zo mooi was het trage “Since I’ve been loving you”, Led Zep kon dus ook wel blues spelen. Dazed and Confused was van hetzelfde kaliber. Alles bij mekaar kregen we één lange set van een vijftiental liedjes en dat verveelde helemaal niet. Op het einde kreeg ik nog de kans om wat foto’s te maken maar dacht toen nog niet dat er recensie van moest gemaakt worden. Vandaar dit wat summier verslag zonder veel namen waarvoor mijn excuus. Na hun optreden zorgde DJ Fille voor de after party en ook hij lijkt wat gerenoveerd te hebben tijdens die laatste maanden (althans wat de muziekkeuze betreft). Naar het schijnt heb ik me goed geamuseerd, het is dus terug de Borderline van vroeger, alleen nog mooier.

Over een wereldtournee van de echte Led Zeppelin heeft al veel inkt gevloeid, maar er schijnt toch nog wat onenigheid over de participatie van alle leden, misschien kan La Grange zich aanbieden om die vrijstaande plaats te vullen? In het publiek zag ik ook de Chiet met bekend Olen’s volk, waarschijnlijk zal La Grange dan toch stilaan de Kempen beginnen veroveren. Hint voor de Fred, ik hoor ook graag Deep Purple en Pink Floyd, en daar bestaan ook goede covergroepen van…

Laurence