MONDAY NOVEMBER 10 - HET DEPOT LEUVEN
website
reporter: witteMVSphoto: Freddy
CONCERT REVIEW
Na een tijdje uitgeschakeld geweest te zijn vanwege een (onvoltooide) knie-operatie en een week werken in Helsinki, ben ik terug onder de mensen. Onze Freddy zag het stillekes-aan niet meer zitten, zo alleen ‘on the road’. Aan de vooravond van het einde van den Grooten Oorlogt, of de herdenking ervan althans, toog ik naar het Leevense om ‘lijf’ twee groten van de roots-muziek mee te maken, T.J.W. en P.V.S. En ik was niet alleen van dat gedacht, Het Depot was uitverkocht, en van zevenen stonden ze al te drommen aan de deuren. Dus lang vóór de aankomst van het zaalpersoneel, die nog slechts met veel moeite door de menigte geraakten om zich op hun werk te melden.
website
cd review
Om acht uur stipt gingen de deuren open en stonden we als eerste in het foyer, waar we verwelkomd werden door Geertje Slangen van PMP. We waren hier immers als gast van P. en van P.M.P. en ik was minstens zo nieuwsgierig naar de eerste voorstelling van P.’s nieuwe CD dan naar Tony Joe’s prestatie. Ik nestelde me naast de mixing table, je kan zo goed de beste plaats innemen als je niet kan rondstruinen, en audiogewijs is dat uiteraard naast de geluidstechnici.
P. Van Sant en zijn band, het vroegere Tusk (naar Fleetwood Mac’s CD ??), scheurden meteen, met de vlam in de pijp, de zaal in met het forse “On the Edge of a Razorblade”, gevolgd door “The Times They Haven’t Changed At All”. Wees gerust dat de tijden veranderd zijn, zeker voor P. Hij komt hier levensgevaarlijk terug aanzetten, terug van het vagevuur, om ons het vuur aan de schenen te leggen. Hij geeft ons nog een stuk of zeven nummers van zijn nieuwste te horen, en ze hebben kloten aan hun lijf, meer nog dan ze voordien hadden. “Stick With You” en vooral “Ship of Fools” hebben nog meer ‘bite’ meegekregen dan ze vroeger al hadden. Daar zal de Band ook wel voor iets tussen zitten. Het trio Lekenne, Vandenhouten, Hoedemaekers zit Van Sant als gegoten, dat hadden we al in het snuitje eerder dit jaar in Meensel en Bierbeek.
Maar meer daarover in de CD bespreking elders in dit electronische magazine. In elk geval een stevige start hier in Leuven met gewin van eigen bodem. Tony mag zich vereerd voelen met zo’n support act. P. was in elk geval verheugd voor één zijner helden te mogen openen. Maar voor T.J. leek de lat plots enkele centimeters hoger te liggen.
website
cd resencie
Laat ik het maar meteen toegeven, ik heb de man al in betere doen aan het werk gezien, en mocht ik geen onvoorwaardelijke fan zijn, zou mijn intro waarschijnlijk minder eufemistisch klinken. Een bombastische intro-CD met een volslagen ontoepasselijke ‘flute indienne’, moest ons tot de orde roepen en T.J. in volle glorie aankondigen. Hij begon helemaal alleen en super-laid-back met “Rich Woman Blues” …she wrecked her brand new mercedes benz…van ‘The Beginning’, “Stockholm Blues” uit de CD ‘Tony Joe’, gevolgd door het instrumentale “Run with the Bulls” van zijn laatste CD ‘Deep Cuts’, geschreven in samenwerking met zijn zoon Jody.
Deze had zich intussen bij T.J. gevoegd op het podium, samen met de drummer. Dat wil zeggen, als hij het wel degelijk was, want ik heb nooit een foto gezien van Jody, en T.J. heeft op geen enkel moment zijn zoon voorgesteld , hetgeen tenminste raar kan genoemd worden. We kregen een matige versie van het nochtans prachtige “As the Crow Flies”, een verkort “Baby, Please Don’t Go” op aanvraag, en een toch wel mooi “Rainy Night in Georgia”. Voor mij was het hoogtepunt van de show zijn “Even Trolls Love Rock and Roll”. Die song heb ik altijd hét van hét gevonden, al was het maar om zijn statement. Met “Ice Cream Man” en het onvermijdelijke “Polk Salad Annie”, stevenden we op het einde van de vertoning af. Een paar bisnummers konden er natuurlijk af, met een repertoire als Tony Joe heeft kan dat zonder moeite. Als allerlaatste kregen we zijn super-bedompte versie van “Steamy Windows”.
Je zal me nu niet horen zeggen dat ik het niet goed vond, maar ik heb hem al menige keer véél beter gezien. Ik heb zowat mijn twijfels bij de configuratie. Op de CD kan zoon Jody wel heel wat inbreng hebben gehad als producer, programmer, en soundwizard, in de huidige live situatie heb ik daar niet veel van gemerkt. Op een paar keyboardpartijtjes na, heb ik niet zoveel gezien of gehoord van tovenarijtjes. En de rest van de effecten kon nog net zogoed bij stompbox-rack van de Gator gestoken worden. En de drummer kon probleemloos vervangen worden door een drummachine, als het dan toch een kwestie is van kostenbesparend op tournée te gaan.
Maar Tony Joe White is en blijft zichzelve, met zijn diepe, zalvende, rustgevende stem en zijn swamp-wah stratocaster. Niet na te bootsen gewoon. We love the man.
witteMVS
