FESTIVAL REVIEW

De vijfde editie van Rhythm & Blues at the Attic had met zijn vorige uitgaven gemeen, dat iedereen weer op post was. Peter “B” liep er wat nerveus bij, maar dat was alleen in het begin zo. Hoe zou je zelf zijn. Hij had het roer stevig in handen. Beire “Thai” was de verpersoonlijking van een stressloze wereld en Annika was het zonnetje in huis, alwaar Carin er als een goeie moeder over waakte dat al haar kinderen (wij dus) het naar hun beste zin hadden.

De scouts waren een vlijtig voorbeeld van hoe alles smoothly kan verlopen op zo’n festival, en zorgden daarbij ook nog voor de logistiek, de catering en, zéééér belangrijk, den drank !! Gelukkig maar dat de goed getapte Stella’s vlotjes uit de kranen liepen, want de potstoven stonden weer roodgloeiend. Of werden ze aldus gestookt om het debiet van het bier in goede banen te leiden ? Wie zal het zeggen ? Anyway, iedereen was best in zijn nopjes, en van in den beginne wees alles erop dat er niets meer stuk kon.

De jongsten mochten beginnen. Jan Viggria en Jo De Hulsters zijn nog altijd goed bezig. Vorig jaar hebben we ze net gemist op Meensel Blues waar ze ook al mochten openen. Toen droegen ze nog ronkende namen als waren het veteranen van de delta.

Mississippi Joe Jefferson & Bottleneck Charlie Chester. Gelukkig hebben ze ingezien dat deze niet echt bij hun prille imago paste en nu zijn ze dus gewoon J en J. Ze hebben ene Buzzin’ Frank aangetrokken om de bluesharp te hanteren, het duo J is dus onderhand een trio geworden. Nu mag Frank een ietsje ouder lijken, het blijft toch vreemd aandoen om prille twintigers te horen zingen over hun barre dagelijkse lot. Men moet nu niet per sé al de miserie van dit aardse tranendal op zijn schouders getorst hebben om goeie blues te spelen, maar … het helpt. Maar één ding is zeker, het doet in elk geval immens plezier dat onze jonge broeders nog interesse kunnen opbrengen voor instrumenten als de resophonic guitar en de blues als expressiemiddel. Dus voortdoen, J’s en F. Binnen tien jaar hebben jullie onvermijdelijk al een pak van die wereldse kommer en kwel in jullie bagage, zullen die stemmen getaand zijn en dan hebben jullie bovendien de broodnodige gig-ervaring al achter de kiezen. Een gunstige pool position dus om de geesten van Charley Patton en Son House te doen voortleven in eigen gesaisonneerde interpretaties. CU10.

The Nightcrowd Blues Band daarentegen zijn al enkele tandjes kwijt. Dat neemt niet weg dat ze toch nog kunnen bijten. In 1992 stonden ze op het helaas ter ziele gegane Handzame Bluesfestival en alle grote Belgische festivals volgden. BRBF Peer, Spring Blues Ecausinnes, Pajotblues 2002, Wespelaar…en nu dus …The Attic.

En ze blijven hun gangen gaan, deze Chicago Bluesfreaks. Kanjers uit de Windy City, lower west and south side, worden hier op de zolder op ons afgevuurd. “So What”, “The Blues Ain’t Nothing”, “Tobacco Road”, “Help Me” zijn titels die de eeuwigheden in het verschiet zullen blijven trotseren, samen met hun protagonisten, Muddy Waters, Little Walter, Howlin’ Wolf, Sonny Boy Williamson…..en oprechte blueslovers als the Nightcrowd houden de mondelinge overlevering in stand. Great.

WILLIE VANN BAND (B)
website

Willie Vann

…and friends, zouden we moeten zeggen. Willie Vann is nog altijd bezig met giggen. En hij is ook bezig aan een CD heeft hij me toevertrouwd tussen Stella en spagetthi door. Dat maakt ons natuurlijk nieuwsgierig. Willie speelt nog steeds bluesrock, echter met meer nadruk op de blues dan op de rock. Hij blijft geïnspireerd door zijn helden Buddy Guy, Melvin Taylor, SRV maar ook Clapton, Jeff Beck, Jimmy Page, Hendrix … of course !

Luc Sente bespeelt de bass, Vivian Ladrière drumt en Armandnica (!) harmoniceert. Voor deze gelegenheid is de band uitgebreid met Frederik, de jazzfreak op keyboards. Ofschoon Willie hoog oploopt met zijn invloeden, speelt hij bijna uitsluitend eigen werk. Helemaal alleen, en ze blijven overeind on stage. Dat is dus fijn meegenomen. Naar eigen zeggen is hij al jaren op zoek naar een goeie zanger of zangeres, zonder succes.

Ondertussen verzorgt hij zelf de vocale partijen en dat wil best nog wel meevallen. Niet ongerust zijn, Willie, we hebben andere vogels horen kwelen in ons zwerk. Vandaag wordt zijn band versterkt met twee backingvocalistes. We herkennen onze Vlaamse bluesdiva Cora Lee die Vann’s ouevre nog meer inkleurt met haar sensuele bluesstem. “I Got a Crush On Yoy” en “Stray Cats and Street Dogs” krijgen aldus een VIP-behandeling. Spijtig Willie, Cora Lee heeft haar eigen formatie.
“Don’t Let the Same Dog Bite You Twice” zingt hij en om te bissen doet hij een zeer fijn instrumentaal “traag” bluesje : “Willies Blues” ! Hadden we het niet geraden ?

Jan van Rusty Roots vroeg mij in de loop van de avond of de bands die vóór hen kwamen al lang bezig waren met blues. Op de eerste na, eigenlijk wel, moest ik hem geruststellen. Ondertussen is het een vaststaand feit dat Rusty Roots zich niet meer gedeisd hoeft te houden tussen de ‘gevestigde waarden’ en oudgedienden.

Ze hebben bewezen dat ze best de grote podia met bijbehorend publiek kunnen bespelen zonder af te gaan of de billen op mekaar te moeten knijpen. Hun eigen songs zijn ondertussen al zowaar ‘klassiekers’ geworden in Limburg en grote omstreken. Nummers als “Electrified”, “She’s So Fine” en “How Blue Can You Get” maken steeds een goeie beurt. Jan BeeJee weet het publiek, vooral het jongere female gedeelte, te bespelen.

Bobje geeft zijn ondertussen gitaarsolo’s weg, of hij sinds de wieg niks anders heeft gekend. Tutt heeft nog altijd het grootste plezier als hij achter zijn drums kan tekeer gaan. En zijn laid back reverse stijl krijgt steeds meer karakter. Stevig ondersteund in de laagste regionen door de steeds goedgemutste Body op de contra, afgewisseld met de Fender Precision. J.J. Louis houdt het spel in ’t oog vanachter zijn B3, supplementaire cement voor de sound van onze huidige roestige wortels.