FESTIVAL REVIEW

Na een avondje Night of the Proms in het sportpaleis en korte nachtrust ergens onderweg ben ik de zon gevolgd en kwam in de Westhoek uit. Ieper was heel druk met de evenementen rond 90 jaar wapenstilstand, maar toch een ommetje waard. Door wegwerkzaamheden kon ik daarna mijn geplande route niet volgen en kwam buiten mijn kaart terecht, zeer kort bij de Franse grens, maar uiteindelijk bleek de omlegging via Watou me  direct in de goede straat te laten uitkomen. Veel straten hebben ze niet in Haringe maar ik heb ondertussen wel geleerd dat men op onbekend terrein beter in daglicht zijn weg zoekt als men geen gps heeft. Al was ik een paar uur voor de opening ter plaatse, toch stond reeds het plakaat “uitverkocht” boven de kassa. De affiche was voor deze negende editie van Blaublues ook wel imposant en in feite was ik heel blij om dit festival te mogen coveren terwijl de meeste van mijn vrienden in de Antwerpse regio aan het bluezen waren. Met zo’n afstand ertussen was er weinig sprake van echte concurrentie, uitgenomen voor een paar “die hards”.

Fotograaf Guido is daar kind aan huis en toonde mij de setup. Langs een mooie verwarmde tent met divers warm eten en een muziekshop kwam men via vestiaires en propere toiletten in de hoofdzaal terecht. Achteraan een lange toog met vlotte bediening, vooraan een uit de kluiten gewassen verhoogd podium, en via de zijkant ervan backstage met aparte ruimtes voor de verschillende artiesten, en een gezellige bar waar met een natje en een droogje kon gepraat worden met de leden van de bands, op de sofa! Het was duidelijk dat ze hier goed georganiseerd waren, iedereen kende zijn taak en alles gebeurde in kalmte en met de glimlach. Timing op Blaublues wordt rigoureus in de hand gehouden en er werd stipt op 20u begonnen, geen overbodige luxe trouwens als je vijf bands hebt die nog moeten optreden.

De Monday Lovers komen uit de omgeving van Dendermonde en kregen de taak mee het festival op gang te trekken, wat met een reeds volle zaal en covers van West Coast en Chicago blues genres trouwens niet lang duurde. De verschillende generaties op scène kwamen muzikaal goed overeen. Ritmegitarist en zanger Marc De Wit, bassist Dirk Bogaert en drummer Marc Lambert hebben er al wat jaartjes opzitten, terwijl zangeres Heidie Kennis, solo gitarist Hugo Van Rooy en mondharmonicaspeler Marc Sepanski een jonger imago uitstralen.

Veel volk dus op het podium, en ook veel beweging want ze gaan stuk voor stuk op in de opgevoerde nummers. De eerste 3 waren direct ambiance bouwers en het publiek reageerde dan ook positief. Het werd snel duidelijk dat de Limburgse Marc een hoofdrol speelt met zijn smoelschuifwerk. Heidie is ook een hele brok energie en een aangename verschijning, maar haar mooie stem verdween soms in het niet tussen het geweld van alle andere musici. In het trage en vettige “If you really wanna leave” kreeg ze wel de nodige ruimte om haar talenten te laten horen. Het werd er eentje om vingers af te likken. De gitaristen kwamen beter aan bod in “any think it takes”, maar de mix voor de zaal kregen ze niet geregeld en zo verdwenen die solo’s de mist in. “Don’t feel me” was hun enig eigen nummer van de avond met een prominente rol voor zanger gitarist Marc. “100 miles” was al een even goede opwarmer als de vorige en een vleugje jazzy, maar het publiek kwam pas helemaal los met het tof zwaar nummer “dirty job”.

Die dirty openingsjob hebben ze dus wel goed geklaard, buts omebody had to do it. Na “I want you to love me” (wie zou dat niet willen?) gaf de ceremoniemeester het teken van laatste liedje, en dat werd “if love was a train”, maar de roep voor een bisnummer was zo hevig dat we er toch nog een extraatje bijkregen: “she’s a rocker”. Heidie vertelde me nadien dat ze de volgende zes maanden gaan gebruiken om een geheel nieuw repertorium op te bouwen en ik zie er al naar uit om dat te gaan beluisteren volgende zomer in Bluesoandaastoazze.

Om de dode tijd tussen groepwissels op het hoofdpodium op te vangen hadden de organisatoren beroep gedaan op een duo dat voor de eerste keer in België was (maar zeker niet de laatste). De Sons Of The Delta hebben 3 sets van ongeveer een halfuur gespeeld in de tent. Veel plaats was er niet over want ze hadden wel degelijk succes. Hun groepsnaam deed vermoeden dat het om deltablues zou gaan maar niets was minder waar. Ze brachten zeer sterke levende en meestal zelfgeschreven nummers alhoewel hier en daar wat originals tussenzaten.

Mark Cole is een veelgevraagde veelzijdige studiomuzikant die menige groten ook op tournee begeleide. Hij heeft een mooie heldere stem, speelt harmonica, gitaar, mandoline en stompbox. Rick Edwards zorgt voor het betere (slide)gitaarwerk en zingt ook. Hij speelde heel wat jaren in het zuiden van de US zit heden nog in andere formaties. Sinds een vijftal jaren treden ze samen op in deze bezetting en ik moet toegeven, al ben ik geen Delta blues fan, dit was beregoed.

Wat dit duo bracht met basic instrumenten, gezeten op een stoeltje, was verbluffend mooi. De klank was heel zuiver in zijn eenvoud en ging soms door merg en been. Deze mannen zou ik wel eens in een rustige Juke Joint willen aanhoren als hoofdact want ondanks ze uit Engeland komen zijn ze wel degelijk hun bandnaam waardig, wie brengt ze nogmaals naar België? Gelukkig staat er op hun my space goed materiaal om er nu nog van te kunnen nagenieten. In Haringe heb ik er niet zoveel van kunnen meepikken omdat ik mij al moest vierendelen tussen de grote zaal, tent, backstagebabbels en sanitaire bezoeken. Met deze affiche hadden ze een ganse dag kunnen vullen, alles op een avond was voor mij onbegonnen werk en liet maar weinig tijd over om te socializen, toch ook een belangrijk aspect van festivals.

Op het grote podium was ondertussen één van de laatste echte zonen van de delta begonnen. Als kind werd Boo Boo Davies al in de blues gedompeld, mannen zoals Elmore James en John Lee Hooker kwamen met zijn vader thuis jammen na de katoenbewerking. Voor zijn tiende speelde hij al mondharmonica en drum en werd later opgenomen in de familieband die niemand minder dan BB King begeleide in het begin van diens carrière. Later trok hij naar East St Louis om er 20 jaar lang wekelijks de planken te delen met grootheden zoals Sonny Boy Williamson en Howling Wolf.

Deze sympathieke legende was reeds vroeg ter plaatse en was heel gewoontjes en joviaal backstage. Zoals vele US musici heeft hij een Amerikaanse band achter zich thuis, en laat hij zich in Europa begeleiden door Nederlanders. Jan Mittendorp op gitaar en John Geritse op drum zijn echter zo sterk dat hij hen nu ook al gebruikt bij de opnames van zijn nieuwe cd’s. Boo Boo’s recital bleek ook allesbehalve klaagliederen vanop de stoel te worden. Ondanks zijn gevorderde leeftijd is die man nog springlevend en schuwt het gebruik van moderne elektrische gitaar inclusief wah wah niet om Delta blues een hedendaags karakter in te spuiten.

De mix van Boo Boo’s klassieke stem en gitaar met de hedendaagse ritmesectie produceert een stijl die bluesliefhebbers van diverse genres bekoort. Het werd alweer een uur dat voorbijvloog, met niets dan swingende nummers waardoor stilstaan onmogelijk bleek. Het publiek genoot met volle teugen van heel wat nummers uit “name of the game”, zijn laatste cd. Deze tweede act scheen alweer een schot in de roos voor de organisatie, top artiesten naar een simpel zaaltje in de uithoek van de Westhoek krijgen is blijkbaar een koud kunstje voor hen. De ingeslagen weg van 2007 wordt hiermee bevestigd, grote namen en een op voorhand uitverkochte zaal is toch wel de droom van elke organisator, hier hebben ze het alweer waargemaakt.

Reeds vanaf hun aankomst bleken Nine Below Zero toch wel meer kapsones te hebben als de rest. Daar waar ze initieel geprogrammeerd stonden als hoofdact zagen ze het niet zitten om nog zo laat te spelen en verkozen om als voorlaatste de bühne te beklimmen (wat achteraf een uitstekende zet bleek). Hun imago is toch wel wat afwijkend en ik kon me niet inhouden een vergelijking te maken met de ook steeds in nette pakken doch excentrieke Mr Peacock en Mr Humphrey uit de serie Are you being served, zeker als ze zaten te ijsberen voor het optreden.

Hoe kunnen mannen die sinds 1979 samen optreden nog zo nerveus zijn? De muziek van Nine Below Zero heeft dan wel niets te maken met vriespunt toestanden. Het betreffen meestal uiterst bekende covers van zeer diverse pluimage, maar dan herwerkt tot helemaal anders klinkende sounds en ritme. Hier alweer die voortdurende uitbarsting van energie tegenover het publiek, en mede door de herkenbaarheid van de liedjes is non stop ambiance verzekerd.

Zanger gitarist Dennis Graves trekt alle aandacht naar zich, maar zonder Gerry Mc Avoy op de bass en Brendan O’Neill op drums zou hij heel wat minder explosief overkomen. Mark Feltham bespeelt mondharminica als geen ander en het is niet voor niks dat hij jaren bij Rory Gallaghers’ band en Zuchero gespeeld heeft. Met reeds een dozijn cd’s op hun actief hebben ze een brede repertoire maar hun grootste kenmerk is het bijna non stop aaneenhaken van al die diverse songs waardoor je maar blijft volgen en op het einde van de rit plots beseft dat je pint al een hele tijd leeg is of je blaas overvol. Zelf de eigen  nummers tussendoor blijven het hels ritme aanhouden, fenomenaal. Het is dan ook niet te verwonderen dat hun tourschema al goed vol staat met optredens wereldwijd tot een stuk na de zomer van volgend jaar.

De zwarte kleerkast met enorme lippen is een graag geziene figuur overal waar hij komt. Sommige kindjes hebben er soms bang van maar zijn hart is groot en het is een hele lieve eenvoudige man. Een thuis heeft hij niet, hij is constant onderweg. De morgen van het optreden was hij pas geland na een 29 uren durende trip op en neer naar China, voor een paar songs te gaan zingen aldaar.

Pure waanzin en ongelooflijk hoe Eugene 'Hideaway' Bridges dat volhoudt. Volgens eigen zeggen heeft hij geen last van jetlag vermits veel van zijn optredens gebeuren midden in de nacht, ook hier bleef hij doorspelen tot “een kot in de nacht”. Door al zijn nominaties wordt hij internationaal veel gevraagd en als je hem als laatste programmeert is er geen stoppen aan. In Varenwinkel had hij de tent ook al op stelten gekregen, hier was het niet anders. Van play- of setlist is er geen sprake, gewoon intuïtief doorgaan op de reacties van de zaal. Rob Geboers op de toetsen, Bart Kamp op bas en Alex Cromarty op drums hebben geen enkel probleem om in te pikken en een permanent hoog entertainment gehalte te garanderen door hun goede support.

Eugene Hideway Bridges zelf doorstaat makkelijk de vergelijking met de stijl van BB King op gitaar. Dit was Soulblues die erin ging als goed verteerbare koek en waar men uren kan naar kan luisteren zonder verveeld te raken. Daarbij heeft hij een mooie krachtige stem die vergelijkbaar is met die van Sam Cooke. Die combinatie van beide maakt hem dan ook geliefd bij een breed publiek.

Het was een ideale afsluiter voor een zeer geslaagd festival. Al is het voor velen ver rijden en snel uitverkocht, toch blijft het zeker de moeite om naar Blaublues te gaan. Men is er niet zover meer van de zee en ’s anderdaags een wandelingetje in de frisse wind op het strand doet wonderen om de effecten van rook en alcohol snel te doen verdwijnen. Bedankt aan iedereen van Blaublues voor de gezelligheid en goede ontvangst, volgend jaar probeer ik wat meer tijd uit te trekken voor een babbel met jullie.