KLAKSON BLUES FESTIVALSATURDAY NOVEMBER 29- RUBENSHOF EPPEGEM
website
reporter: witteMVS & Michel Preumont (Français)photo: Guido Luckermans
FESTIVAL REVIEW
Als het tijdzijn voor Klakson Blues heeft geslagen staat Nieuwjaar te trappelen om ons te overvallen. Traditioneel op het einde van november en daarmee, op één na, Pjeireblues komt nog achter, het laatste festival van het jaar. En gelukkig indoors. Dit jaar werd er gekozen voor een andere locatie. Na twee try-out’s door middel van even zoveel jamsessions in dit sympathieke zaaltje, viel de keuze op Het Rubenshof te Eppegem. In vogelvlucht zo’n halve kilometer verwijderd van de vroegere site te Houtem, en op die manier is het nog geen ramp voor diegenen die zich alsnog per vergissing naar zaal de Kring hadden begeven.
website
SIXL-SIX, een jonge band ut de Vloanders die in bluesbanen wordt geleid door de tweeëntwintigjarige gitarist en frontman Davy Bossuyt. Door de blues gebeten middels het platenbestand van zijn vader, die op zijn beurt door het enthousiaste gemusiceer van zoonlief, zijn bass terug van de wilgen haakte en de band vervoegde. Samen met Niek Desserano aan de drums en Rudy De Muynck die voor het merendeel der vocals zorgt en tevens de smoelschuif beheerst, vormen zij SixL-Six, zo genoemd naar de 6L6 buizen die de eindtrap zijn in vele befaamde amplifiers als de Fender Twin Reverb. Het repertorium is samengesteld uit een aantal klassiekers van Sonny Boy, Muddy, B.B., Howlin’ en S.R.V, aangevuld met wat eigen werk. Ze trekken behoorlijk hun plan in nummers als “Cut That Out” ondanks het ‘lietel beebie’ van Rudy. Anderzijds is “The Thrill” werkelijk “Gone” in B.B. King’s nummer, of liever, is er waarschijnlijk nog niet geweest. Dit zijn nummers waar men in zijn leerfase beter kan afblijven wegens te monumentaal. Het lijkt een arrangement van Chris Duarte zoals zij het brengen, met die funky gitaarloopjes. Alleen zou Duarte het nooit zo brengen.
Toch is het potentiëel aanwezig en ik zou durven stellen dat hun eigen nummers als “You Got To Love Me” en vooral “I Don’t Care” hun beter liggen dan de verkeerd gekozen covers. Ik wil daarom Davy en zijn SixL-Six aanmoedigen om vooral voort te werken en over het muurtje te kijken bij hun buren als Marino en andere Noppes. Daar is niets mis mee. Onze grote Marino Noppe is ook begonnen met vallen en opstaan. Vooral dat telkens weer opstaan maakt de bluesman. Keep up the good work.
All the way …from the U.K. … The Jives. Een oer-Brits duo, dat al op stap is sinds de sixties. Rock-buskers. Straatmuzikanten in de goeie betekenis van het woord, zij hebben hun stiel geleerd op de straat in de café’s bars, pubs. Het muziekspelen zit hen in het bloed. Het ligt hen niet moeilijker dan soep oplepelen. “Which number, Al ? Yep, we can do that in G, C crossed for me.” Zij spelen zoals wij ademen, bijna onbewust. Akkoorden reeksen liggen in hun vingers geprogrammeerd. Jeff Chapman and Al E. Bye zouden net zo goed ‘The Wurlitzer Gang’ of ‘The Rock-Ola Two’ kunnen noemen.
Met z’n tweeën vullen ze een juke box moeiteloos met een driehonderdtal kantjes. Op het hun toebedeelde uur spelen ze tweeëntwintig nummers, en ik kan er nog links of rechts eentje vergeten zijn. Dat maakt minder drie minuten voor elk nummer. De standaardlengte voor de singeltjes die in de box moesten. Ongeveer in deze volgorde krijgen we songs van Howlin’ Wolf, Bo Diddley, Big Joe Williams, Robert Johnson, The Yardbirds, Sonny Boy Williamson, Carl Perkins, Junior Parker, Elvis Presley, Muddy Waters, Chuck Berry, Patsy Cline, Lonnie Mack, Leadbelly, Jerry Lee Lewis, Buddy Holly….
Alleen spijtig dat Jeff maar één gitaar bij de hand heeft. De metaalachtige electrisch-akoestische klank van zijn dreadnought klinkt zeer weinig bleusy en het continue gestrum komt uiteindelijk wat geroutineerd over. Slechts bij twee gelegenheden was deze klank op zijn plaats, in “Walking after Midnight” van Patsy Cline en vooral in Buddy Holly’s “Not Fade Away”. Maar het is natuurlijk niet makkelijk om meerdere instrumenten mee te zeulen, als men reist per boot , trein en bus tot op de gigplaats.
Al heeft dat goed bekeken met zijn mondharmonikaatjes. Ha, die buskers, ze waren er als eersten en bleven tot de laatste. Dat deden trouwens alle muzikanten hier tegenwoordig op Klakson Blues.
my space
LIGHTNIN’ GUY & THE MIGHTY GATORS
De revelatie van dit festival, net zoals ik had voorspeld. Begin oktober zag ik ze in Nekkersdal. Daar hadden ze de boel op stelten, in gunstige zin. Ondertussen hebben ze getoerd in Oostenrijk en reken maar dat ze er nog van opgestoken hebben. Vanavond staat de band hier nog sterker dan een kleine twee maanden geleden. Absolute top in België, maar ze hebben het hier nog niet helemaal door, behalve Klakson dan. Over de landsgrenzen werden ze daarentegen wel reeds opgemerkt. Kennen ze er daar méér van, of is het omdat The Mighty Gators daar op hun beurt een buitenlandse band zijn ? Hoe het ook zij, als wij het hen toelaten, door ze te boeken op onze grote festivals en clubpodia worden de Gators nog mightier dan ze nu reeds zijn. En dat wil wat zeggen !
Ze beginnen gewoontegetrouw met “Highway King” en “Going Down” van Don Nix. Dat zijn immers opwarmers, zowel voor de band als het publiek. En dat lukt aardig want van bij het begin wordt de dansvloer al betreden. Ondertussen is de zaal aardig volgelopen. Het is over negenen, iedereen is wakker ! En sommigen zijn al pirre.
Daarna volgt een eerste Sonny Landreth nummer met “Sacred Ground”. Je moet het Guy Verlinde nageven dat hij een voortreffelijke smaak heeft. Bovendien is het ook heel erg mijn smaak, maar dat doet niets terzake. “Ain’t No Sunshine When She’s Gone” trekt de koppeltjes onweerstaanbaar naar voren voor een rondje ééntegeldansen. Heel subtiel gezongen door Guy, en een fijnbesnaarde gitaarsolo van de vijftienjarige Arne Demets. Showbeest Guy trekt alle registers open op “Cut You Loose” en “Linda Lou”, “Hip Shake” en “Do That Boogie” met uitstapjes in de zaal al spelende, en rollebollen over het podium. Tussen de nummers staat hij er effe beduusd bij, als moet hij zijn zinnen terug bij mekaar rapen.
Dan komt het betere slide werk op de onvolprezen Anders Osborne’s “Stoned, Drunk and Naked” en Sonny Landreth’s “Congo Square”. Het bewijst de goede smaak van de Gators eens te meer, dat ze kiezen voor deze nummers. Met de twee vorige songs zaten we al diep in de Louisiana swamps, met T.J. White’s “Out of the Rain” verzuipen we er bijna in. Dr John’s “Junko Partner” leidt ons New Orleans binnen, waar het goed toeven is. De slide gitaar van Guy en de gitaar van Arne complementeren mekaar perfect. Een prachtige combinatie. Om te besluiten kunnen we samen met de Gators nog naar een ‘Fais-Dodo’ met de zydeconummers “Gone Pecan” en “Bon Ton Rouler”.
Vollen bak dees gasten, in het oog te houden. Als bisnummer spelen ze ons nog “Automatic” met alweer een virtuoze Arne. Mag ik ook mijn onwereldse bewondering betuigen voor die machtige ritmesectie, Stefan Boret, bass en Thierry Stievenart op de drums. Bovenste beste werk leveren zij daar, half in de schaduw van de frontmannen.
Zonder hen was deze fantastische band niet wat hij nu is.
my space
JAKE WALKER....Terwijl hij backstage een lichte maaltijd doorspoelde met rode wijn, dacht hij luidop : «He Michael, do you think it’s possible that that youngster Arne something, sit in with me in the second part of my show ?» Hij was verschillende keren gaan kijken in de zaal als Lightnin’ Guy & the Mighty Gators de zaal op stelten zetten en was zichtbaar onder de indruk. Ook Monique De Jong, de Nederlandse bassist van Walker, uitte haar bewondering voor de prestaties van onze West-Vlaamse krokodilletjes. Eén en ander kwam in kannen en kruiken, we zouden later op de avond nog een jamsessie krijgen van Arne met Jake.
Jake Walker is een nieuwe ster aan het firmament der bluesgitaristen. Een moderne versie van T-Bone Walker meets Freddy King, meet Albert King, meets Lowell Fulsom, meets Duke Robillard, meets Peter Green, meets Ronnie Earl…
Hij begint met het instrumentale “Chicken Shack”. Als het een herwerkte versie van Jimmie Smith’s is, is ze nog nauwelijks herkenbaar, maar daarom niet slecht. Daarna volgt “Confidence Man”, het titelnummer van zijn eerste en voorlopig enige CD. Het nummer straalt vertrouwen uit, zoals hij het zingt en speelt, misschien een beetje teveel zoals een doodeerlijke accountant dat ook kan. De opwinding is tot nu toe nog een beetje zoek. Zijn tourmates, rhythmsection, bestaat uit de ondertussen reeds meer dan bekende sessiemuzikanten Monique De Jong uit Nederland aan de bass en de Fransman Stephane Mikaelian op drums. Een professionele gedegen outfit, zeker en vast, maar je mist toch dat op mekaar ingespeeld zijn van een hechte band met dezelfde interesses en honger.
Met “Get Out Of My Life Woman” komt er al wat meer leven in Jake’s brouwerij. In de daaropvolgende Freddie King instrumental komt zijn E.C. gehalte erg bovendrijven. Op “Fanny Mae” komen in de zaal de beentjes terug wat los en die tendens wordt voortgezet met gekke Rufus Thomas’ “Walking the Dog”.
We zijn ondertussen al een eind in de volgende dag terecht gekomen. Onze New Yorker gaat onvermoeid door met de “T-Bone Shuffle” van je weet wel wie., gevolgd door een “Jake’s Shuffle” zoals hijzelf aankondigt. Hij laat ook zijn Mojo nog eens werken, middels Muddy Waters’ song dienaangaande. Dan roept hij Arne Demets op de bandstand om een nummertje mee te jammen. Dat wordt “Messin’ With the Kid” toepasselijk toeval of met voorbedachten rade ? In elk geval laat Arne zich niet uit het lood slagen door Jake, en dient het nodige weerwerk als de ander in de aanval gaat.
Het was geenszins de bedoeling van Walker om zijn vijftienjarige invité te laten ontsporen. Hij vraagt om nog een nummer mee te doen, “You Don’t Know It” and me neither.
Als afsluiter komt hij met een Robert Johnson op de proppen, “32/20 Blues”, met bottleneck. Het publiek laat hem niet zo gemakkelijk vertrekken en roept om meer.
Dat krijgen ze in de vorm van een ander instrumentaal nummer, waarvan de titel mij ontsnapt is. Hij roept Arne nogmaals op het podium en samen zetten ze “Killing Floor” in van Howlin’ Wolf. Een mooi einde.
Jake is een subliem gitarist, maar toch bleef ik een beetje op mijn honger zitten. Maar dat zal wel aan mij liggen. Ik ben zo verdomde lastig de laatste tijd.
TROUBLE WITH THE BLUES
Tussen de podiumwissels door, speelden Jo en Mario in het café. Voor het ruimtelijk effect. Om ons te laten wandelen. En om sommigen te laten roken. Dat was ten strengste verboden in de zaal, vanwege de houten vloer. Jo (van Steppin’ Out)had er zijn modernste materiaal voor van zolder gehaald. Een driekwart model Harmony akoestisch, een shortscale electrische Kay en een ouwe lampenbak. Mario had een complete gamma bluesharpen mee om elke key te kunnen pareren. Dat kon niet gezegd van mijne kozze Jagger, wiens arsenaal beperkt bleef tot een half-verroestte E.
Het repertorium ?? Eerlijke, heerlijke delta, goodtime jugband Music, een beetje Belly, een beetje Broonzy en vooral veel plezier en jolijt. Allemaal eigenlijk zoals het vroeger moet geweest zijn, toen deze muziek zowat het enige vertier was dat onze zuidelijke Afro-Amerikanen zich na een noeste dagtaak konden permitteren.
Vriezig goe gedoan , manne !!
Klakson mag zijn loftrompet steken. Mooi programma, mooi volk, we zijn tegenwoordig zo kieskeurig niet meer, en feilloos georganiseerd. Bravo. Als jullie er volgend jaar terug zijn, dan ben ik er ook weer.
witteMVS
Eppegem aan de Zenne,commune de l'entité de Zemst ,à quelques encablures de Vilvorde.
C'est dans la Rubenshofzaal ,grande salle derrière le café ,face à l'église,comme il se doit,que le Klakson Blues Club organise son festival n°6.
Excellente organisation,balance impeccable et équipe de bénévoles active.Un bémol ,la même chanson pour tous les blues festivals :un horaire flou et donc, une séance marathon te laissant sur les genoux.En sachant que la marée chaussée multiplie les contrôles ,t'as pas intérêt à te consacrer à la recrudescence nationale du taux de Maes consommée au m2.
SixL-Six de Meulebeke
A l'accent ,c'est clair, West-Vlaanderen!
Un quartet pratiquant un blues-rock dans la lignée de Stevie Ray ou des British Blues Rock bands ,style Ten Years After.
Du bon boulot ,manquant d'originalité et de peps ,et ils ont eu droit à 15 titres ,rappel inclus =95' sur le podium !Van het goede te veel !
Eric Bossuyt :basse et Niek Deserrano:drums font leur job honnêtement ,comme n'importe quel salarié ,pas d'éclats ,jeu de scène nihil.J'ai surpris un mouvement pour le bassiste,il s'est gratté le mollet gauche.Rudy De Muynck :leadsinger et harmonica ,se démène un peu plus .Davy Bossuyt :guitare (slide sometimes) et chant ,est l'élément sortant du lot .Le gars sait jouer.
On passera du blues rock juteux au funk en déviant par le shuffle,le jump,le Chicago ,le slowblues et le boogie.Rien à signaler ,si ce n'est une coupure de courant pendant le Muddy Waters 'I got my mojo...' .Le mojo a trop turbiné,les plombs ont sauté ,un sparadrap et le band continue le morceau comme si rien ne s'était passé.
Setlist:Texas (instrumental)-Automatic - I got my mojo working- you got to love me - C for Chicago - Can't live like this no more - I don't care - Train Train- The Thrill is gone (repos pour Rudy,Davy au chant) - Shuffle- Help me - QuitYou - Cut that out - Dave's boogie et un nouveau truc funky en rappel ...I'll change my crazy way.... chantait Rudy.
Pendant le break ,tu passes dans le bistrot où un duo (Trouble with the blues?)guitare/harmonica/chant interprète un répertoire classique(Key to the Highway - Rock me baby....) de jolie manière.
19h50 ' THe JIVES
En avril les vieux routiers avaient donné un show explosif au Ruiterij complex ,le Klakson les a retenus pour leur festival.Jeff Chapman et Al E Bye n'ont pas rajeuni depuis ,mais la fougue est intacte.
High energy pubrock,rhythm'n blues ,blues or vintage r'n r.Tu veux du good time feeling rock'n roll ,tu sonnes chez The Jives.
C'est parti ...Baby,can you ride with daddy tonight? Howling Wolf 'Riding in the Moonlight' .La bagnole est rutilante,le moteur tourne nickel ,la highway pas encombrée , on fait un petit tour baby?
Tu montes dans la limousine avec Jeff et Al , bye bye Brussels ,en route pour l'Essex blues.
Bo Diddley 'You can't judge a book...' ,ne me juge pas sur l'apparence ,baby!
Un 'Baby please don't go' nerveux suit. Al arrache des lignes rugueuses de son mouth harp et Jeff se démène comme un teenager.
Pas encore beaucoup de monde dans le Rubenshof mais ça balance.
Robert Johnson 'Walking Blues' Al en vedette!
'Ain't got you' des tas de poupées me tournent autour ,baby ,mais c'est toi que je veux.J'ai tout,tout ,tout ,et je sais pas où aller coz I ain't got you.
'Wonderful time' Sonny Boy Williamson ,écrit dans les années 30.
Simplicité,efficacité,authenticité!
On passe au rock 'Matchbox' Carl Perkins. Un favori des fêtes foraines des fifties , auto-scooters et robes à pois.
'She's Tuff' avec ricanements caverneux.Place aux Teddy Boys 'Mystery Train' 1953 Junior Parker /Sam Phillips (Little Junior's Blue Flame) .1955 Elvis Presley ...train I ride 16 coaches long ..pas le TGV ,mais il avait emmené ma baby.
'I'm ready' Muddy Waters ,du Delta blues dans les lits de la Senne.
Que pensez-vous d'un bon vieux Chuck Berry?'No money down' pas trop connu ,mais juteux avec les accords de 'There's a riot going on'.
Shuffle time 'Sore up',qu'Omar & the Howlers a à son répertoire.
Un peu de country? 'Walking after Midnight' Patsy Cline . Dommage que les jambes de Jeff soient moins galbées que celles de la Virginia girl!
Chuck is back 'Nadine'. Eh Nadine ,chaque fois que je te vois t'as autre chose à faire et tu te tires ...
Billy Boy Arnold,a leading blues harmonica player 'I wish you would' !
Pour les Yankees obèses et leur junk food,euh voor Johan Boskamp ook: 'Oreo Cookie Blues 'de Lonnie Mack !
La graisse dégouline.
Dans les champs de coton pour un footstomping hillbilly tune de Leadbelly 'Pick a bale of cotton'.
Yeehaa Yeehaa....
Et une dernière ,du rock 'n roll pur jus 'Shake Rattle & Roll' .
The Jives :même à deux on peut rocker ferme;
Never too old to rock , j'ai encore de belles années devant moi ,je n'ai pas quatre-vingt dix ans!
Allez un petit bis :Buddy Holly 'Not Fade Away'
Jeff & Al, I'll be there when you're back in town !
The Jives :classic stuff and great musicians ,it means energy and fun!
21:45 Lightnin' Guy & the Mighty Gators
Le blues band belge à suivre... Une présence scénique corrosive,un répertoire bien balancé ,du savoir-faire,un look rock'n roll et un atout majeur :un ket de 15 ans à la guitare qui va devenir le guitar hero du siècle (et ce sans esbrouffe ou narcissisme exacerbé).
Faut voir ce quartet,qui oeuvre pour l'unité nationale, sur scène.
On drums le francophone :Thierry Stiévenart ,une bête ce mec ,et pas bête avec ça !Son passé :Bill Roseman,Phil Clayton ,Maxwell Street .Les Gentenaars :Stefan Boret :bass(Maxwell Street,Smokin Chillums,Last Call... et sideman pour Louisianna Red,Hook Herrera....) .
Arne Demets :guitare ,le prodige (papa et môman le suivent partout ,il n'a pas l'âge légal pour avaler une Jup.) et le boss: Lightnin'Guy Verlinde (guitar,mouth harp et chant) .Ex Smokin Chillums,Backbone ,Mo'Rice....
'Highway King' à se lécher les doigts.'Going down' de Don Nix ,célébré par Freddie King ou JJ Cale,un solo lumineux du gamin . En route pour New Orleans 'Sacred Ground' du funk torride ,tchik tchik tchik fait la guitare.Les zatlap,chope en main, font dangereusement tanguer leur mousse :ça risque de bastonner .Pas possible de tenir en place.
Changement de registre,version phénoménale de 'Ain't no sunshine' de Bill Whiters. Tu danses me souffle une locale édentée .Sorry ,madam ,c'est contre ma religion!
On revient au funk 'Cut you loose' un peu de hip shaking pour un titre sonnant Doobie Brothers ,époque 'The Captain and me' .Solo de basse poisseux et groovy, wah wah wah fait la guitare .
Sweating time à Eppegem.
'Linda Lou' the cutest foxy cat around,je veux t'épouser Linda Lou...Elle habite où cette enfant?
Une guitare laidback limpide ,digne de Peter Green .
Guy à l'harmonica pour 'Hip Shake' .Je recule de 5 mètres ,la Maes gicle pendant les déhanchements.
On continue sur la même lancée 'Do that boogie' .Un petit tour dans le public pour prendre la tension de la salle.Une fausse sortie pour qu'un ou deux crétins applaudissent et reprise tonitruante .Guy à genoux ,puis couché sur les baffles ..;le grand jeu!
Un organisateur vient nous demander si on en veut plus ,tu rigoles ,mariole...
Rappels (pas moins de 6 titres):
'Stoned Drunk & Naked' je ne souscris pas au programme complet ,il fait -1°!
'Congo Square' des riffs exotiques épicés .Une rythmique infernale .Voodoo time,les Neville Brothers sont dans les parages. Quelques effets de vibrato Joseph Kabila ,et pourtant we zijn in Eppegem et pas à Matonge.'Out of the rain' un slow country/ blues crapuleux pour calmer les ardeurs. Nouveau ticket pour la Nouvelle Orléans 'Junko Partner' ..Mardi -Gras,party time ,envoyez les ladies...
Un petit rock ,mensen?'Gone Pecan' .Cette fois c'est la dernière ,pour le pays !On ne connaît pas la Brabançonne ,on laisse ce soin à Yves Leterme ,donc ....'Laisse le bon temps rouler' hymne officiel de la Big Easy,de creole town ,repris en chorus par les survivants.
100' de show intense et jouissif.
Le barbu de tout à l'heure rapplique :Nog eentje?
En avant, pilotage automatique pour 'Automatic' et une dernière salve.
Ne rater pas Lightnin Guy et ses Mighty Gators et retenez ce nom 'Arne Demets'
Il est minuit quart lorsque le top of the bill New-Yorkais, JAKE WALKER, monte sur scène.
La bière coule toujours et ,il reste des rescapés de la première heure pour apprécier à sa juste valeur ce soulful blues fiévreux . A' rising star 'titre les blues magazines in the States.Un album dans les bacs depuis peu 'Confidence Man'.
Le guitariste/singer/songwriter est accompagné par deux European sidemen ,euh à la basse sidelady :Monique ,nice cap, de Jong,uit Holland .La grande et douée bassiste est montée sur scène avec des pointures :Nico Wayne Toussaint ou Magic Slim e. a.
Aux drums ,un Frenchie ,Stephane Mikaelian .Thierry Stiévenart , qui lui a prêté sa batterie, me souffle ,c'est le batteur de Jean-Louis Murat!Il joue également dans Black and Blue (Clermont-Ferrand) ou dans des combos jazzy. Un esthète cet Auvergnat.
Dès les premières notes de l'instrumental 'Chicken Shack' (?) l'évidence pénètre ton cerveau.Une classe et un feeling comparables aux grands:Otis Rush,Freddie King ou Albert King.Un funky blues, style 'Slunky' du premier album solo d'Eric Clapton.
'Confidence Man' titletrack du CD, aussi greasy et dansant.
Petit dialogue chanté avec Monique ...What's the matter with the meal... on lui répond un truc du style ...va te faire foutre...
La' Les Paul Epiphone' te sort des chunky et sexy lines et le rituel blues se poursuit ...get out of my life woman I don't love you no more .... Pigé,femelle!
A Freddie King instrumental pour suivre ,une nouvelle fois la comparaison avec slowhand s'impose.Magic Slim 'Fannie Mae'. Jakske connaît ses classiques.Emotion et virtuosité ,ce blues ,tu le sens dans ton bas-ventre!
Vous allez reconnaître la suivante ..Baby 's back all dressed in black....Ok,mec 'Walkin the dog' Rufus Thomas ,le Stax rhythm 'n blues title par excellence.Brillant!
Un petit T Bone Walker ,puisqu'on a le même patronyme! Une lead dégoulinante et une rythmique en béton armé.
Une de ses compos 'Mini Skirt' elle a des hot legs ,la mini-jupée.
Ready for a rumble in C ?Vas-y ,gars,on te suit! 'I got my mojo working' .Il m'apostrophe et le tien il fonctionne ?J'ai plus 20 ans ,mais on se débrouille,fieu!
Un invité,le petit Arne ,qui avait épater le Big Apple guy ,pour'Messing with the Kid'. Titre approprié.
Le kid s'intègre dans le jeu et te sort un solo pas salaud.Un duel suave avec Mr Walker (pas Johnny) met le public (ce qu'il en reste ) en transe.
Toujours avec Arne 'You don't know it baby' ,a slow blues in C-sharp.
On termine avec un Robert Johnson :'32-20 Blues' avec une slide carnassière.
Do you want more?
Sure ..'Mondo Freddie' nouvel instrumental poisseux .Et avant d'aller à la messe ,on invite Arne et on attaque' Killing Floor' (Howlin Wolf,sur la setlist de Jimi Hendrix, too).
On fait une escapade du côté de' Crossroads' et on range l'artillerie.
Il est 2h du mat .,il gèle ,les cadavres s'amoncèlent à Eppegem ...Mais Le Walker revient pour'Kansas City', autre chose que le Far West de Jean-Luc Dehaene comme shérif.
Séance grattage de vitres et retour au bercail .Une heure de plus et j'aurais pu amener les pistolets et croissants!
