FESTIVAL REVIEW

Zaterdag…8 november en afspraak op Blues in Schoten 2008. Het zou een zwaar karwei worden want van m’n partner in crime vernam ik eerder dat hij voor Schoten forfait moest geven.  We sukkelen al beiden een tijdje met versleten knieën en bij Michel is het verdict reeds gevallen. Onze Witte moet op zoek naar wisselstukken voor dit lichaamsdeel  en hoopt er natuurlijk binnenkort terug te staan met een nieuwe ‘supersonische’ knie.

Mede door dit bionisch implantaat zal hij dan binnenkort terug op de concerten te zien zijn als half mens en half cyborg :-)….

De  deuren gingen open tegen half acht en via de vernieuwde inkomhal van CC de Kaekelaar kwam ik al dadelijk enkele collega’s tegen zodat er nog een gezellige babbel afkon voor ‘Schoeite 2008’ begon. Bij deze moet ik wel enkel groetjes doen aan onze invalide van o.a. de Winne, de mannen van Hamme, Gust Duvel, Guyke Binkom, Olly Klakson, de gang van Hookrock, de Goorbluezers en nog wel enkel anderen, kwestie van een steuntje te geven maar voor een verzoekplaatje moeten we passen.....

Met Fons Maes (Keys and Chords), Antwaerpse concertfotograaf bij uitstek Michel Verlinden en de Marcel aka Mark (Blues Oan daa Staozze) werden er al dadelijk enkel nieuwtjes uitgewisseld. Onderwijl kwam Danny Ducati nog de rangen vervoegen en we waren vertrokken voor een nieuwe versie van Blues in Schoten.
Cermoniemeester van dienst was als vanouds Henk Van der sypt en voor deze gelegenheid had Henk, en ik citeer….enkele woorden van 20 frank in zijn aankondigingen verweven...hoe ze heten ben ik vergeten (citaat: Corry Conings)....

Vanavond op het programma:

The Mighty Bluetones, uit het verre Limburg: The Rhythm Bombs, vanover de taalgrens 'prof' Elmore D en vanover het woatere...Big Boy Bloater.

Voor de aftrap werd de eer gelaten aan toch wel ‘locals’ als je het zo beschouwd. De set van ‘The Mighty Bluetones’ met Hoboken Slim (vocals & bluesharp) Little Jim Fendrix (guitars), Ilias Scotch (keyboards)  Tumblin’ Pete (upright bass) en Uncle T (drums) staat bekend als wervelend en swingend.  Ondertussen, (de groep is nog relatief jong in bestaan) zijn ook zij reeds een graag geziene band op festivals doordat,  ook al moeten ze openen , ze meteen iedereen wel in beweging krijgen.

West Coast Jump maakt een groot deel uit van hun set en dus is het repertoire van de Fab T-birds een certitude op hun setlist.  ‘Walking To My Baby’ en ‘She’s Tuff’ zijn er enkelen van en daarmee is hun performance ook ‘Tuff’ te noemen. Ik heb Hoboken en zijn gang al een paar maal mogen bewonderen en telkens weer luister ik vol bewondering naar zijn vertolking van Estrins’ ‘Clothes Line’. De juiste sfeer zit er meteen in en daarom is het verwonderlijk dat er geen bissertje afkan van de organisatie en moeten we een kwartiertje wachten op de volgende act…

Voor de tweede groep van vanavond zijn die van de ‘Tramezandlei’ gaan grasduinen in het verre Limburg en vonden ze ‘The Rhythm Bombs’. Dit moet zowat het laatste Belgisch festival zijn waar Wouter en zijn Bombs nog geen party hebben gecreëerd. Dit vijftal staat immers bekend dat al diegene die op een festival stoïcijns blijven staan er nu zeker moeten aan geloven.

Wouter Celis (vocals & harmonica), Hein Koop (keyboards), Marc Gijbels (drums), John Verhaegh (guitars) en Patrick Indestege (bass & upright bass) zijn een graag gezien band om de ambiance van een festival omhoog te krikken. Niet dat ze het er hier in Schoten moeilijk mee hebben want de stempel was reeds gedrukt door hun voorgangers.

In het zog van hun ‘CD –Better Be Ready- tour’ staan deze landgenoten nog op scherp en is het een koud kunstje voor hen om iedereen toch een beetje aan te manen een stapje dichter te komen en het liefst de stoelen aan de kant te zetten zodat er kan bewogen worden en dansen moet je als je ‘Sherry Flip’ uit de boxen hoort galmen. Tijdens hun setje is er ook altijd wel ruimte voor een beetje religieus gedoe als is de titeltrack van hun cd een gospeltje dat er altijd in kan op een concert.
Weerom bingo met dit bommetje van vanavond en maken we ons allen op voor toch een beetje de eerste hoofdact van de avond…

Daniel Droixhe aka Elmore D is aan de beurt en mag toch wel beschouwd worden als een hoofdact van vanavond zeker als je ziet dat de soundtechniekers een ganse boel instrumenten op het podium ziet dragen. Daarmee weten de insiders dat het in geen geval een akoestisch setje zal worden van deze Luikse prof.

Deze ‘ragtime fingerpicker’ staat bekend om het brengen van pre-war blues en weet zelfs menig persoon bij wie dit genre niet op het verlanglijstje staat op andere gedachte te brengen. Niet minder dan zes artiesten vergezellen Daniel bij zijn optreden voor Schoten 2008. Aan zijn zijde de hoog gewaardeerde ‘Lazy Horse’. Raf Timmermans is trouwens een trouwe metgezel voor Elmore D. Van de Rhythm Bombs blijft Hein hangen op het podium mede doordat hij ook aan Elmore D nieuwste album ‘Grandiveûs’ heeft meegewerkt dat trouwens volledig in het dialect is opgenomen en dat is iets anders dan een ‘zjat cafe’.

De opener voor Elmor D is ‘Last Fair Deal (goin’ down)’ van Robert Johnson en voor enkel in de menigte is dit wel even wennen na de vorige twee swingbands, maar ja dit is toch Blues in Schoten. Toch wereldklasse wat hier ten gehore wordt gebracht door deze zevenkoppige formatie. Van Daniel staat bekend dat hij zoals zijn andere Waalse collega William Dunker graag in het Waals dialect zingt en met regelmaat in zijn teksten zijsprongetjes maakt naar andere nummers. De eene in het Luiks dialect de andere horen we graag in het koeterwaals uit de streek van Marcinelle. Een mooi voorbeeld daarvan is ‘Has di coûr’ dat ergens halverwege automatisch door Daniel omgebogen wordt naar ‘Louie Louie’, iets waar aan de ganse band pret beleefd.

Ook ‘San Francisco Bay Blues’ van Jesse Fuller staat steevast op het repertoire van Elmore D. en daarmee wordt de stempel gedrukt voor het verdere verloop van het concert . Bij het aanzetten van de traditional ‘Sôlèye di Tchin’ oftewel vrij vertaald de ‘Drunken Sailor’ slaat het ganse CC onmiddelijk spontaan aan het meezingen en wordt de sfeer naar een nieuw hoogtepunt gebracht waardoor ceremoniemeester Henk zich verplicht voelt om dit bonte gezelschap terug te roepen voor een bissertje. DIT IS KLASSE!!!!

Awel mannen, een editie die er zeker en vast mocht zijn. Vier sterke bands en geen enkel minpuntje te vinden in de organisatie. Een pluim op de hoed van de technici van licht en klank want het was AF...dus zeker tot 2009....

Oh ja, toch iets vermelden....Mannen, Maes!!! Waarom toch??? we hebben de Fons toch al :-) en liever een blondje dat luistert naar Stella.