Voor deze zeventiende uitgave hebben de organisatoren beslist hun vaste stek in Hof ter Lo in ’t stad op te geven en de hort op te gaan. Yep ! Vanaf nu worden de Belgian Rootsnights een rondreizende organisatie langs de befaamde rockzalen des lands. Een lovenswaardig initiatief, in de geest van, breng de muziek naar het volk. En zo is het voor de één eens dichter bij huis, dan weer voor de ander. Geen overbodige luxe in deze donkere tijden van dure brandstof en wegcontroles.

The Slipmates mogen openen. Iemand moet het doen. Ze zijn daar bijzonder goed in en bovendien zijn ze van Turnhout en hier dus zo gekend als de burgemeester himself. Ook in roots-rockmiddens zijn ze inmiddels al vaste waarden geworden, en elke zichzelf respecterende promotor van dit genre, zal ze op zijn affiche plaatsen. Ook op de Rootsnights zijn ze al verschillende keren uitgenodigd.

Zanger/ frontman Koen’s hoedje staat als vanouds op tien vóór vier. Hun muziek heeft ook het stadium bereikt dat de covers ophouden met cover te zijn, en een eigen Slipmate geluid krijgen, zodat ze perfect passen tussen de, voor het grootste gedeelte, eigen nummers. En dat maakt dat zelfs een Bob Dylan niet spontaan zal beginnen ‘puken’ als hij de up tempo versie hoort van zijn “Subterranean Homesick Blues”. Ze spelen een resem van veertien songs in één uur. Langer krijgt elke groep niet toebedeeld. Alle veertien goed, zou Humo zeggen en dat zeg ik ook. Songs als “Lovin’ Bug”, “You Gotta Go” en “You Gonna Get It” zijn dijken, tegen elke stroming bestand.

Ze gaan eruit met het rockende “Cracker Jack”. Wegens tijdsgebrek mochten ze “Whole Lotta Rosie” vandaag niet waarmaken. ’t Is godgeklaagd.
 

44 RAVE

Big Dave, vocals en harp; Stan Aarts, vocals en guitar; Sjang Coenen, bass en electronic hokus pocus, Frederik van den Berghe, drums en Roland pad.

De nieuwste formatie van Big Dave is een interessante stap richting modernisme, een soort van dadaïstische blues. Een fusie van delta-blues, hills country trance, house, tecno pop,  minimal music, Philip Glass, Terry Riley, Sonic Youth, R.L. Burnside, Brian Eno, The Stooges, drum ‘n’ bass, tribal drums…..
Het stormt zowat op je af, het overdondert je, het sleept je mee. Gooi er nog wat stroboscopisch licht overheen en een stickie of twee, en dit mag zo de hele nacht doorgaan.

“Ask Me 4 Water” is een vermomde boogie en heeft de fundamenten van “On the Road Again”. Dus toen al waren de kiemen van de trance blues aan de oppervlakte gekomen, dankzij de LSD-experimenten.
Industriële achtergrondgeluiden spoken door “Can’t Ya Hear Me Cryin’”. Een sirene boort in ons oor, de robots ontwaken en een immer repeterend machinaal geluid klieft door de song tot het einde, als het slecht geöliede vliegwiel van een ja-knikker, die eeuwig petrol naar boven pompt. Haunting voice en harp. Wanhopige gitaarkreten van Stan. En Sjang is druk om naast zijn bass, zijn effecten en loops te triggeren.

“When She Tells Me” begint met het gitaarrifje van “Friday On My Mind” van de Easybeats anno ’66.
Met “Tigerpants”, een dertien minuten durend nummer zitten we helemaal in de repetitieve trance met gestaag ritme en een eenvoudig melodielijntje dat eindeloos herhaalt wordt op gitaar en mondharmonica. Zelfs zonder de hogergenoemde attributen ga je al meedeinen op het ritme en je hebt echt niet veel nodig om in hogere sferen te bewegen. Stemmen langs de bass pick-up’s van Sjang middels een electronische diddley bow. Halverwege gaat het nummer bijna ongemerkt en zonder van ritme te veranderen over in “I Wanna Be U’r Dog” van Iggy Pop. Big Dave imiteert een vocoderstem door in zijn astatic te zingen. Dezelfde phrase over and over. En drummer Frederik lijkt ook hier nog steeds bezig het Guinness-record te verbeteren.
Maar ook hier helaas geen bisnummer wegens het schrijnende tijdsgebrek. Spijtig, want we konden hiermee zo nog wel effe mee doorgaan.
Voor wanneer is de CD ?

MIKE SANCHEZ (UK)
website

THE SEATSNIFFERS (B)
my space

Mike Sanchez is dé Britse rhythm ‘n’ blues performer bij uitstek. Hij toerde met Bill Wyman’s outfit, The Rhythm Kings en richtte zelf The Big Town Playboys op. Het magazine Blues in Britain vereerde hem vier opeenvolgende jaren met de “Best Keyboard Player of the Year”. 
The Seatsniffers moet ik ook niet meer voorstellen zeker ? Van zodra er hier te lande, of zelfs buiten de landsgrenzen, een roots festival de kop opsteekt, zijn ze van de partij. Vandaag begeleiden zij in volle getale Mike Sanchez en laten zich daarbij niet onbetuigd.

Mike’s show krijgt er een dimensie bij. Een vol uur rock ‘n’ roll, rhythm ‘n’ blues, piano boogie, blues en een uitbundige
show van deze verleider en ietwat nichterige smoelentrekker. Walter Broes die naast hem staat in de podiumopstelling is vergeleken met Mike, de eeuwige koele kikker.
Tussen de nummers door, is er geen enkele rustpauze, de rock ‘n’ roll trein van Sanchez/Sniffers raast, als op hol geslagen, door elk stationnetje dat hij op zijn weg tegenkomt.
Enkele uitschieters uit al dit fraais waren : “Girls All Over”, “Kiddio”, “Down the Road Apiece” en “Red Hot Mama”. Exit Mike en Sniffers.
Koen Johnnie Trash, presentator van dit gebeuren, komt de boel nog wat opjutten om een bisnummer te krijgen.
Mike bist met “Blue Boy” van Jimmy Reed en het super up tempo “Heebie Jeebie”. En toen was het echt gedaan.

The Whodads...

Veertien muzikanten op het podium. Wie kan dat betalen ? Twee gitaristen, een pianist, een percussionnist, een drummer, een bassist, vier saxofonisten en vier trompettisten. Muziek ? Big Band, latin, mambo, limbo, jazz.  Maar deze vloeiende ritmische  patronen worden soms door scheurende surfgitaren gedwarsboomd. Zij herinneren ons aan de TV-series van de jaren zestig, waarvan de aftiteling altijd onderstreept  werd door surf music.
Het gaat er al heel stevig aan toe vanaf het eerste nummer “Third Star T.T.L.” en “A Shot in the Dark”. Wanneer Steven Janssens zijn Jaguar weglegt, gaat hij dirigeren. Dat is wel af en toe nodig met zo’n bende, teneinde alle punten op de juiste i’s te krijgen. “Mambo Parisienne”, “Loose Caboose”.
Het dreigende “R.U.M.B.L.E.” van Link Wray gaat over in een swingend “El Bajo”.

Dan een medley van “The Wedge”, “Star Trek”, “Jive Talk”, “Taboo”, gevolgd “El Cumbachero” en “A Taste of Honey”. James Last is in the house. Ook “Hawaii Five-O” en “The Magnificent Seven”. Chachacha geblazen.   “I Could Have Danced” denk ik, en met dezelfde spelen ze het. Big band is terug. Party band vollen bak.

Het was een zeer gevariëerde uitgave, deze zeventiende. Wij tevreden en ik denk zo’n vijfhonderd anderen ook. Tot volgende keer.                                                                                                                                                         

witteMVS