“...and remember ! ...the more you drink, the better we sound...”

« 300 pounds of Texas dynamite » is geen onsje teveel gerekend. De ondertitel wordt mijn inziens ontoereikend voor de kubiek die de man tegenwoordig ten tonele transporteert. Maar het moet hem nog steeds gecrediteerd worden, dat hij, eens hij de bedrijfstemperatuur bereikt heeft, nog steeds die onstuitbare rhythm & blues en rock & roll machine is van weleer. De blues is ’s mans in- en onderkomen, zoveel mag nog maar eens vlijmscherp duidelijk zijn gemaakt hier in de Borderline.
Het is nu reeds de –tigste keer dat Memo hier de planken van het podium onderwerpt aan een één-punts belastingstest. En beide doorstaan de proef telkens met glans en onderscheiding. Het podium steunt en zucht onder de beproeving, maar overleeft. En Gonzalez ook. Na een spetterende show en een verlies van ettelijke liters lichaamsvocht verlaat hij zonder enig gewichtsverlies, letterlijk en figuurlijk, het podium om zich te laven aan enkele fantastische duvels.

Het is geen officiële CD-presentatie, maar er is wel veel van dat bij. Nagenoeg alle nummers van het nieuwe, in januari van dit jaar verschenen, album “Dynomite”  worden opgevoerd. En dat was natuurlijk goed nieuws voor al diegenen die hem afgelopen jaar geen enkele keer gemist hebben.

Geheel volgens het gig-sjabloon van de afgelopen jaren beginnen de Bluescasters zonder zijne gewichtige eminentie. Kai Strauss, de Duitse Texaan, mag voluit zijn guitar-experience tentoon spreiden, en daar kunnen wij uiteraard volop van genieten. Hij gaat immers hoe langer hoe meer op Jimmie Vaughan gelijken, zowel qua stijl als fysisch. Het is één en al onvervalste Texas-style die de man uit de zes snaren knijpt.

Na een uitgebreide intro komt Memo ten tonele, en begint zoals gewoonlijk het vrouwelijke deel van zijn publiek te charmeren, tot groot jolijt van bassist/tourmanager Erkan Özdemir, de Turkse Texaan van het gezelschap. Als bassist staat hij rechtop, bass vertikaal ophoudend, zeer ergonomisch te plukken aan zijn snaren. Geen overbodige bewegingen is zijn devies.

“Dynomite Nitro” knalt uit de boxen. De rechtse laat het zelfs een beetje afweten, maar daar laat de band zich niet door remmen, als ze het al gehoord hebben. Drummer Henk Punter’s hoofd zwikt bijna van zijn romp en hij trekt smoelen alsof hij door alle onheil des werelds getergd wordt, maar kadans en ritme worden strak gehouden in zijn handen. Henk is de Amsterdamse Texaan van de bende. Hij kan het ook niet helpen.

Twee sets ongetemperde rhythm & blues, stomend en badend in het zweet. Kai komt ook ruimschoots aan bod, als zanger bedoel ik dan. Zijn gitaarwerk is alom tegenwoordig en van een hoog kwalitatief gehalte. Ze spelen nu al een tiental jaren samen en dat liegt er niet om. Ze zijn op mekaar ingespeeld, maar nooit blijkt er ook maar ergens in de show een greintje verveling. Integendeel, de vlam zit er altijd goed in.

Tot slot een grote verrassing, voor iedereen, incluis de protagonisten.
Als Fred, de patron van de Borderline, de band terugroept voor een bisnummer, verlaat hij de bandstand niet, als ze zijn teruggekeerd. Hij zet een improvisatie in, waar Memo gezwind op inpikt. Hij is duidelijk verbaasd en geamuseerd door deze onverwachte wending. Iedereen in de zaal trouwens. En het klinkt nog goed ook. We zijn getuige van een éénmalige Fred Klee & Memo Gonzales show, waar nog lang over zal gepraat worden. Met enige voorbereiding zou dit nooit gelukt zijn. De kracht van een momentopname.

Een “MEMO”rabel concert zowaar in The Borderline. Nog van dat Fredje, Kid Coco Flanel en consoorten kunnen we missen als kiespijn.

witteMVS