Het is geleden van 16 november 2007, bij hun CD-presentatie in The Borderline, dat wij The Wildcards nog mochten genieten. Ze hebben ondertussen niet stilgezeten want van de zesentwintig nummers die ze speelden, waren precies de helft niet terug te vinden op de twee CD’s die ze tot nog toe uit hebben. Met andere woorden, al materiaal genoeg voor een derde album.
Vince Lee, Martin Vowles, Al Wallis en Kevin Crowe hebben het noodweer en ontij op hun eiland getrotseerd om tijdig hun tournée op het beloofde vasteland te kunnen aanvatten. Want hoewel ze er uit zien als een stelletje ongeregeld rockabilly tuig, hun professionalisme haalt ten allen tijde de bovenhand. Drinken ze graag een pintje ? Zoals alle Britten, jawel ! But, after the show, lads ! Hun wintertoer begint hier in Nekkersdal. Ze waren hier al eerder, in september 2006, als de Wildcards, voor twintig man, nat gewogen, maar dat temperde hun enthousiasme voor geen halve gram. Professionalisme, zeker, maar vooral heel veel liefde voor de muziek en het entertainerschap. Nog geen maand later stonden ze hier terug, als backingband van de onfortuinlijke grootmeester harmonicist Gary Primich zaliger. Toen was er meer volk, vanwege Gary’s faam. Niemand wist nog toen dat de Wildcards een synthese waren van Vince Lee’s Combo, in de personen van zijn frontman en bassist, en van de gitarist en drummer van de ter ziele gegane Nightporters.
The Wildcards zijn niet te vangen voor één gat. Blues, rhythm & blues, jazz, rock, rockabilly, een snuif celtic gothic (om het te differenciëren van german gothic), jump, big band, veel British blues invloeden. Giet al deze ingrediënten in een shaker of tumbler. Stevig schudden of goed mixen en het resultaat is die heerlijke Wildcards-sound, rauw, to the point, onweerstaanbaar, verbijsterend, maar perfect getimed en zonder adempauzes aan elkaar gelaste nummers. Met die ongeveinsde ‘it’s only rock & roll’-attitude, maar met veel vakmanschap en vindingrijkheid.
De eerste set wordt afgetrapt met een reeks van drie aan mekaar gerijgde nummers, “Angeline”, “Big Boy” en “Ain’t That Fine”, bij wijze van opwarmers, maar reeds vanaf de eerste twintig noten op bedrijfstemperatuur. Daarop volgt de odde aan de dronkenschap “Drunk” uit hun laatste CD, evenals het ruige swampige “Hoodoo Preacher”. Ruige vettige gitaar en dito vocals van Vince Lee. Blues zoals we die ook kennen van Ian Siegal. Als hulde aan hun overleden vriend Gary Primich nemen ze diens “Company Man” en “Brown Derby Liquor” mee op in de set. Een postume eerbetuiging. Na elf schuimbekkende nummers, sluiten ze de set af met Martin’s “Hang Me Out To Dry”. De ganse bevolking van Nekkersdal is mee, al laten ze het niet zo uitbundig blijken. Hun CD-koopgedrag verraadt hen.

De tweede set begint met Little Walter’s “Mellow Down Easy”, geschreven door Willie Dixon eigenlijk, gevolgd door het fantastische “Look What You’ve Done To Me”. Brrrrrr. Jump time met het frivole “Happy Hour” en “How Do You Feel”. Vince op zijn best krijgen we in het subtropische “Hell”, een ranzig Tex-Mex gevalletje, met passages in up tempo Spaans en krankzinnig snelle rap-speech. Deze set zit ook boordevol prachtige nummers. Alles klinkt nog beter dan in ’t begin.
Het obligate “Caravan” van Duke Ellington krijgt hier een eeuwige surfversie in roestvrij staal. Vince Lee’s “Fool’s Advice” brengt zuurstof in de waanzin waardoor het afsluitende “I’m On Fire” volledig door het vuur wordt verteerd.

Dit is zodanig opzwepend goed dat ze tot drie keer worden teruggeroepen op de bandstand voor even zoveel bisnummers. Een ontzettend mooie versie van “St James Infirmary” die in intensiteit kan wedijveren met deze van ons aller Roland. “The More I Keep on Losing” is net als “Infirmary” te mooi om mee te eindigen en eens te meer worden ze terugge-applaudisseerd. Het absolute einde wordt uiteindelijk Vince’s “Can’t Keep From Doing Wrong”. En als dit nummer één van die dingen is die Vince telkens weer verkeerd doet, dan mag hij vanaf morgen bij mij intrekken. Ik kan dit soort stommiteiten goed verdragen.

Ik weet zeker dat ik ze nog eens ga zien in Wuustwezel in ’t Goor. Zeker en vast. Ik heb mijn wildcard (joker) al getrokken. Diegenen die The Wildcards nooit hebben gezien, kunnen die onvergeeflijke fout nog goed maken door mij te volgen naar het noorden des lands aanstaande zondag.

The Wildcards are :
-Vince Lee : guitars, lead vocals
-Martin Vowles : guitars, vocals
-Al Wallis : bass, backing vocals
-Kevin Crowe : drums, backing vocals

Tot zondag.

witteMVS

version français - Michel Preumont

Pour cette première roots night 2009 à Laeken ,ça démarre fort, avec un des meilleurs représentants de l'English blues.
En 2006 ,15 mordus,à peine, avaient pu faire la connaissance de ce sensationnel combo, chez Philippe Verstraeten.Plus tard ,toujours en 2006, les British accompagnent le regretté Gary Primich .Nouvelle halte au Nekkersdal. L'harmoniciste d'Austin décède le 23 septembre 2007.
Un peu plus de monde, pour le troisième passage à Bruxelles des cartes sauvages .
Les afficionados connaissent le parcours sans faute des musiciens.
Vince Lee :lead vocals,guitar (une petite Harmony jaune à 25€...) .Ce criminally unfamous bandleader dirigeait ,dans les nineties, son groupe 'Vince Lee & the big combo',qui tournait dans le circuit blues insulaire.Martin Vowles (guitar ,backing vocals) et Kevin Crowe (drums,backing vocals) venaient de voir mourir leur fabuleux groupe 'The Nightporters' et sentent en Vince le leader idéal pour un nouveau projet.Tout naturellement ,ils s'adjoignent Al Wallis ,le bassiste de Vince Lee & the big combo.
Les Wildcards sont baptisés en 2003. Deux Cd's à leur actif 'On Fire' 2004 et 'Raising Hell' (titre adéquat) en 2007. Une live-reputation à faire pâlir les meilleurs bluesbands .
20h35' on attaque un cocktail explosif de jump blues,rockabilly ,swing and rock'n roll .
'Angeline' du Uk bluesrock haut de gamme ,digne du boom des sixties :Cream,Ten Years After,Fleetwood Mac (avec Peter Green) ,Chicken Shack,Free ou Taste...
Enchaînement immédiat 'Big Boy' une longue plage instrumentale juteuse ,mettant en évidence le solide interplay des 2 guitaristes ,Wishbone Ash te traverse l'esprit.
'Ain't that fine' for sure Vince ,that's fine ,guy! 'Drunk' pas besoin de dessin ,le doublé de guitares te fait avaler ta chope de travers.
'Hoodoo preacher' pour la papauté réactionnaire.'Company Man' de Gary Primich, convulsé et sec à la fois.
Martin en vedette pour 'Frankie & Johnny boogie' Retour au débit de boisson 'Brown Derby Liquor' ,encore un morceau du répertoire de Mr Primich.
Un slow blues vicieux 'Baby please' ...baby please come back home coz I can't take it much longer ....A genoux je te supplie de revenir.... Steven pleure dans son mazout ,il n'y a que lui pour avaler des crasses pareilles.On relance la machine 'Dog' ...treat me like the dog I am ... pas un caniche!
'Hang me out to dry' un rockabilly saignant achève le set.
Kevin et Al restent à l'arrière-plan ,mais abattent un boulot de titans ,permettant aux deux voltigeurs de nous asséner des riffs tonitruants.Great job!
Les Cd's se vendent bien (20€ les 2,c'est donné!).

'Mellow down easy ' du jump blues , c'est reparti .Il y aura une suite de quatre titres toniques.'Look what you done to me' 'Happy hour' (Steven se fait jeter du bar,il croyait pouvoir picoler gratos...) et 'How do you feel' nageant dans les eaux Stevie Ray Vaugahn. Vince est un killer on the loose, avec sa petite gratte.Des arrangements superbes et des envolées lyriques expressives.C'est pas pour rien que 'Raising Hell' est dans le top ten des blues albums de 2007.
Faut calmer les esprits ,let's slow down a little bit ' Let me go home whiskey' une cover de Asleep at the Wheel,au répertoire d'Amos Milburn.Du whiskey au petit déj. et du whiskey avant le dodo ,et en journée?Devine?
Donne -moi le nom du doc qui t'a prescrit cette ordonnance... Feu d'artifice sur scène,ça pète des flammes.
Un petit rock hispanisant ,hyper énervé 'Hell' et retour au classicisme ' Ain't lost nothing' .Une pièce maîtresse du set avec toute l'imagerie blues rock.'Long way from St Louis' et Kevin relance le tempo ,tu reconnais les mesures de 'Caravan' .En route pour le désert .Un solo éblouissant de Vince.Je peux te donner un conseil?'Fool's advice' ,a vant de lancer un nième blues rock secouant :' I'm on Fire' .Effectivement ,on fire, les trois gratteurs quittent le podium et escaladent une table ,pour jouer à côté de nos Palm,Maes etc...(Steven avait réussi à sauver son mazout 25).
Une finale tornado .Après cette détonation ,un standard revisité 'St James Infirmary' .On a piqué quelques comprimés à l'infirmerie pour faire baisser la tension...Evidemment ,le drummer accélère le beat et tu te rends compte que c'est de l'acide qu'on t'a refilé .Volle gas ,Gaston .Une version faite pour guérir les paralytiques.
Fin !

Double encore :
'The more I keep on losing' et 'Can't keep from doing wrong' un dernier blues que l'on retrouve sur leur premier effort.
Une wild card pour les summer festivals?