BLUES IN BLOOM 2009 (LIMBO-BLUES EDITION)
website

SATURDAY MARCH 21 - HOUTHALEN

reporter: Freddie
photo: Freddie

comments: mail

The BROUGH SUPERIOIRS staan als tweede geprogrammeerd voor deze Limbo-Blues. Deze formatie gaat er prat op dat er invloeden in hun muziek zijn terug te vinden van Lester Butler maar Lester’s fans zullen het zeker niet begrepen hebben op de maatpakken. Qua ‘feelin’’ zaten deze ‘Superioirs’ al beter richting blues en hun ‘Dont’ Worry Baby’ mocht dan al meteen gesmaakt worden.  De band is ontstaan uit een gesprek samen met  Raf Bertels van de Jumping Jerks en de formule om meteen leuke formatie, leuke muziek te laten brengen kreeg meteen vorm.
De ‘performance’ van ‘It’s My Soul’ en Slim Harpo’s ‘Hipshake Baby’ brachten ons al meteen dichter bij het gevoel dat we moeten krijgen wanneer we op een bluesfestival aanwezig zijn en zal de gangsteroutfit al minder storend werken. Ondertussen was de ‘Broederkring’ al voor meer gevuld dan andere jaren en papa Jaspers liet het zich allemaal relax over zich komen.

Bij de aanwezigen was er ook al meteen bekend volk al was Johan van Bierbeek Blues ‘D Up er al vroeg bij geweest met de nodige publiciteit. Yvan (Hoockrock) en Jo (Bugaboos) begonnen hun nut te bewijzen voor hun events en de eerste strooibriefjes waren een feit. Limburgers steunen Limburgers  en de Peer-formatie deed ook zijn intrede (alhoewel zonder meer info dan reeds in het Belang stond) of zijn John Fogerty en Eli 'Paperboy' Reed met hun info hun boekje te buiten gegaan?

De BS kweten zich ondertussen behoorlijk van hun taak en met  een behoorlijke solo van Dan Rutten op de leadguitar met Freddie King’s  ‘I’m Tore Down’ was hun moment van roem en glorie op deze Blues In Bloom een feit. Voor het aantreden van Sandaloop was het nog steeds te vroeg dus begonnen we maar een praatje te slaan met Karel (Blues Lee) die zich sinds de laatste keer dat ik hem ontmoette, behoorlijk was getransformeerd door het dragen van een volwaardige baard. Ook die andere frontman van Blues Lee was al terug onder de levenden want JB had trouwens nog de restjes in zijn knoken van een gesmaakt optreden met de Big Four op de bluesnight in Heerlen samen met Roby 'supersax' Edwards.

Derde band op de ‘bill’ van vanavond was een band uit Heusden Zolder en voor hen kwamen er al onmiddellijk een meute jonge deernen aan draven. SKIDZOO, voor mij onbekend en de uitleg hier omtrent lag meteen voor de hand. Deze gasten zijn eigenlijk een popformatie maar gaan er prat op dat er enige blues is te bespeuren op hen setlist.

Opener ‘Rule For Behavior’ klink uit de boxen en de vrouwelijke fans van Skidzoo vonden dit allemaal superfijn. Ondertussen begon ik een gesprek met de mama van Lauren, je weet wel het frontvrouwtje van The Rhyhtm Beats. Bleek dat ook zij hadden meegedaan aan de Limbo-poll en maar nipt hadden verloren van Blueson. I only heard it trough the grapevine….

Toch zat er meer dan pop in hun ‘performance’ en met het Funky ‘Black & White’ konden ook zij mij bekoren. Op hun setlist stond ook één bluesje op dat luisterde naar de titel ‘On Or Two Things’ maar hun aanhang ging meer uit de bol bij de eerste tonen van ‘Kiss My Ass’ een nummer dat het eerder moest hebben van de provocerende tekst en met ‘Here I Am’ konden ze zeggen here we were…

Einde van de derde ‘act’ van de avond en meteen werd het tijd om de band op het ‘sidepodium’ aan het werk te kunnen zien. Op hun website staat te lezen dat hun liefde en voorkeur uit gaat naar ‘Funky Grooves’  uit de sixties en dat kan mij uiteraard meer bekoren. Op ieder potje past uiteraard een deksel maar dit potje zinde me meer dan het vorige al valt over smaak uiteraard niet te twisten. Gelukkig maar want moest onze muzikale voorkeur allemaal richting Frans Bauer en Laura Lynn uitgaan zou het maar een saaie bedoening worden.

SANDALOOP begon eraan met een ‘pshychedelic’ jammetje om iedereen van de band op temperatuur te laten komen. Terwijl zijn bandleden de set langzaam begonnen op te bouwen kon zanger Geert het toch niet laten om zijn vriendinnetje dag te zeggen in het publiek..ain’t love beautiful. Toen de Geert zijn obligate  liefdesverklaringen voorbij waren beklom hij uit eindelijk de bandstand en zette de set explosief in met Maceo Parker’s  ‘To Be Or Not To Be’. Shakespeare had nooit kunnen voorspellen dat deze ‘quote’ uit Hamlet nog een groovy funknummer zou worden.

Vorig jaar was er ‘authentieke’ Jamaïcaanse Ska, nu is er Groovy Funk, toch weer knap bedacht van Jaspers & Co.

De sets tussen de ‘mainstage’ en de tent begonnen lichtjes in elkaar te vloeien en de eerste tonen uit de zaal waren al hoorbaar alvorens het einde van Sandaloop is zicht was. Go with the flow zouden we zo zeggen en ik liet me door de menigte terug meedrijven naar de hoofdzaal die ondertussen aardig was volgelopen en dat was ook al een paar jaartjes geleden. Door het me laten meedrijven kwam ik voorbij de PR van Parkblues in Lommel en ook zij hebben een behoorlijk ‘headliner’ met Ana Popovic op hun affiche voor juni. De Peter van den Attic en zijn gevolg waren ook gearriveerd en zou dat te maken hebben met de programmatie voor 2009 ?

RUSTY ROOTS  hun ‘appearance’ viel samen met hun vijfjarig bestaan, samen met Voodoo Boogie van het ‘zelfde jaar’, en hadden ze de koppen bij elkaar gestoken om dit gepast te kunnen vieren. Er was uit de bus gekomen dat ze een nummer zouden uitwisselen om dit in de versie te brengen van de respectievelijke groep en kon het festival zijn eindelijke start nemen.

Openers met een swing gehalte BB King waardig liet de zaal meteen op temperatuur komen maar dat zijn we van Rusty Roots al wel gewoon. Deze heren kennen hun job en weten als geen één de menigte te entertainen. Nog met het succes van hun Cd ‘Electrified’ zouden ze met ons op zoek gaan naar de ‘Soul’ van last night.

Rusty Roots, een band die zich zodanig geeft dat ze de tijd altijd wel wat uit het oog verliezen, kunnen tappen uit een behoorlijk vatje blues. Afwisselende B3 en gitaar solo’s perfect aan elkaar gezongen brengen zij de sfeer er behoorlijk in. Hun nummer van Voodoo Boogie bleek de ambiancemaker bij uitstek te zijn van de originele band en RR bracht dit met veel verve.

Als tweede verassing bleken zij beroep te zullen doen op de diensten van ‘smoelschuiver’ Kris Rogiers die ondertussen terug naar de heimat is gekeerd en zijn kunnen opnieuw voor Chilly Willy zal gaan laten bewonderen. Vanavond is hij ‘invitée’ bij zijn Limburgse collega’s en doet met ‘Just Your Fool’ van Little Walter al meteen wonderen. Al danig over tijd op het schema spelen zij met ‘How Blue Can You Get’ hun laatste noot. Boeken toe!... of niet, want het de volle ‘broederkring’ wilde meer en dat kregen zij met ‘Stormy Monday’, een nummer dat ze wilden opdragen aan de medeoprichter van Rusty Roots, saxofonist Steve Scheelen die dit jaar jammerlijk is overleden en hij heeft dit zeker gehoord mannen!

De thuismatch bij uitstek was weggelegd voor een andere Jaspers. Jan en zijn Voodoo Boogie waren ook jarig en mochten dit ook uitgebreid komen vieren op dit podium.  In de zaal werd reeds de geur van patchouli waar genomen en dat betekende dat  Wouter van VOODOO BOOGIE in de buurt moest zijn en het tijdstip van hun optreden met rasse schreden naderde.

In de recensies wordt over Voodoo Boogie valt al gauw het huwelijk op tussen The Doors en JL Hooker en dat is het ook een beetje. Giet daarbij nog een psychedelic  sausje uit de Flower Power periode en je hebt ineens alle ingrediënten die deze formatie tot een succes formule maken. Hoogstaande klasse wat Jan, Rob, Gert en Wouter hier ten gehore brengen. Voor de aanwezigen die één van de CD voorstellingen van ‘Losing My Cool’ niet hebben kunnen meemaken is dit uiteraard het moment om die leegte op te vullen. Al meteen met de ‘Voodo Boogie’ is iedereen in tranche en dit komt niet alleen door de geurstokjes of de andere walmen die ineens de kop opsteken  maar door de muzikale kwaliteit die Jan en de zijnen  ons hier voorschotelen. Jan doet zijn collega Karel Phlix van Blues Lee een pleziertje door bij de eerste nummertjes zijn geliefkoosde Epiphone te laten plaats ruimen voor een Guttlin.

Na de titeltrack uit hun album en ‘Bottle Of Love’ werd er tijd gemaakt voor het hoogtepunt van de tranche voor vanavond met het ingetogen toch opzwepende ‘I Gave You Love’. De mondhoeken van de aanwezige hippies toont opvallen veel slijm in de mondhoeken. Nog ‘Going Down South’ van R.L. Burnside en het ‘moment  suprême’ was aangebroken om hun versie van een Rusty Roots nummer op de meute los te laten.

De keuze van Jan viel op ‘Two-Timing Woman’ en de versie die zij hier vanavond lieten horen bracht zelfs de mannen van Rusty Roots van hun stuk. Ja, Voodoo Boogie heeft HET!.

Verdwijnen zonder bissertje was uiteraard uitgesloten en al hadden de Blues Leekes al moeten bezig zijn toch werd er niet gemopperd.

De 'mainstage' werd in allerijl  klaargestoomd voor de hoofdact van de avond. Ondertussen was er nog al wat volk verdwenen en zo ook Stijn Meuris die een tijdje onder de aanwezigen was terug te vinden.

Blues Lee leek aan een record tempo te willen soundchecken en het lukte hen evenwel ook. Daar kunnen die van Roadhouse nog een lesje aan leren. One, Two, Three and set! Blues Lee liet geen tijd meer verloren gaan  en na de opener ‘Honey Please Don’t ‘ uit hun recenste CD ‘Home’ werd het R&R gehalte meteen de hoogte in gestuwd met het instrumentaaltje ‘Dolphin’s Swing’ uit de Cd ‘In The Crack Of The Map’ uit 2004.

Tergend traag zijn Karel en JB bezig met de opnames van hun nieuwe CD en we hopen dat deze toch niet al te lang meer op zich laat wachten maar ondertussen doen we verder met het ‘oudere’ materiaal. ‘Earlene’ eveneens uit hun album uit 2004 en ‘Gotta Go’ maakt meteen iedereen duidelijk waarom zij tot de top van de Blues in België behoren. Zoveel kunnen in eigen werk steken is alleen weggelegd voor de groten.

Toch laten ze ook al werk horen uit de CD ???,die in ??? op de markt zal komen.   Aan ‘Caribbean Duck’ is al zoveel gesleuteld dat ik bang begin te krijgen dat de magie aan het verloren gaan is van dit nummer. De eerste maal dat ik dit hoorde was ik redelijk van mijn melk maar het is al zoveel gebracht dat het uiteindelijk een zoveelste nummer op de setlist is, toch nog steeds sterk!!!  Ondertussen is de klok reeds richting tweeën aan het tikken en onder het magistrale ‘Seven Days’ nam ik de beslissing dat het stilaan welletjes is geweest na een drukke concertweek en nadenkend over het programma dat nog in aankomst is en trouwens we waren hier al vanaf de eerste noot. Blues Lee gewoon sterk , maar euh…wie wist dit nog niet?