LEA GILMORE (US) sings MAHALIA JACKSON
website

LIVE CD RECORDING

Dat de v.z.w. Blues Oan Daa Stoazze altijd wars is geweest van alle bijgeloof en bijbehorend fetisjisme zetten ze nog eens in de verf door een, wat achteraf zal blijken, schitterend gospel-concert met Lea Gilmore te organiseren op een vrijdag de dertiende. De ladder stond klaar om er onderdoor te lopen, en alle zwarte katten van de wijk hadden zich verzameld op de koer om de site voor de gelegenheid in te kleuren(?!), maar niets kon ons weerhouden om binnen te treden.

Bij onze aankomst was er al heel wat bedrijvigheid, want dit concert wordt opgenomen, om een live-CD van te verwezenlijken. Mark van Daa Stoazze staat aan de knoppen. Een snelle omscholing nu zijn pensioen begint te naken ? Hoedanook, overstatement is een begrip dat niet kadert in het gedachtengoed van Blues Oan Daa Stoazze. ‘Keep it simple’ is hun devies en hun tienjarige, of zoiets, bestaan bewijst dat dat de goede aanpak is.

De goegemeente van Hamme was talrijk opgekomen om deze tribute aan, of liever celebration van de grote Mahalia Jackson mee te beleven. De oude ondertitel van weekblad Kuifje was hier voor de volle honderd percent van toepassing. De leeftijd van de aanwezigen lag tussen de zeven en de zevenenzeventig jaar. Voor Hergé een droom, voor Hamme een verwezenlijking. Een mooi voorbeeld van gerichte promotie. En het heeft gewerkt. Moeder Stanske van Louis van Jeanette van de grote kassei, die nog getrouwd geweest is met zatte Jules, de metser van de Razigen hoek, was er ook, heeft uit volle borsten meegezongen en werd nog gehugd door Lea voor haar voorbeeldige bijdrage aan het gebeuren. Eergisteren wist Hamme nog van geen bestaan van gospel af. Vandaag zijn ze experten terzake, want ze hebben het meebeleefd en ze zullen het verder vertellen aan vrienden en kennissen, en al wie het al dan niet horen wil. En is dat niet precies waarvoor gospel in het leven werd geroepen? Voor het verkondigen van het woord.

Lea Gilmore weet waarover het gaat. Ze is gewoon een dermate verscheiden publiek aan te pakken en te begeesteren. Van in de kerk, en bijeenkomsten van bewegingen voor gelijke rechten en dies meer. Ze is het preken gewoon. Niet het soort preken dat wij kennen van onze prille jeugd en dat er toe bijdroeg dat grote kille centrale gebouw van de parochie links te laten liggen, toen we oud genoeg waren om alleen de cinema binnen te mogen. Zij preekt niet van onbereikbare , mytische dingen en personen, maar over mensen hier en nu.

Dat deed Mahalia Jackson al vóór haar. Zij was burgerrechten-activiste en vertrouwenspersoon van Dr. Dominee Martin Luther King. Ze was bovenal een fantastisch goede zangeres van gospels en spirituals en dat is een aspect dat Lea vanavond wil belichten.
‘Deze show is ook voor Barack Obama. Mochten ze nog hebben kunnen meemaken dat er in 2009 een Afro-Amerikaanse president zou worden gekozen door het Amerikaanse volk, het summum van gelijkheid in een democratische rechtstaat, zou hun geluk niet op kunnen’ begon ze de show. En het wordt er één met het vuur van een kerkdienst ‘deep down south’. Op vraag van Lea levert het publiek zelfs de nodige Hallelujah’s en Amen’s af, conform de gangbare normen. Er wordt ook gretig meegezongen door de parochie Hamme, wie kent het repertorium van Mahalia niet ?
Een greep uit de gebrachte nummers zal bij iedereen herkenning opwekken : “Down by the Riverside”, “Just a Closer Walk With Thee”, “Motherless Child”, “When the Saints Go Marchin’ In”, “He Got the Whole World in His Hands”. Ik herinner me dat we sommige van deze songs zongen rond het kampvuur, euhh…zo’n vijfenveertig jaar geleden. Waren wij dan ook activisten ?

Lea Gilmore is een begenadigde zangeres, in deze context zelfs letterlijk. Ze brengt emoties teweeg en laat het publiek rechtstaan en handklappen en meezingen. Zelf is ze vanavond beperkt in haar bewegingsvrijheid, vanwege al die studiomicrofoons voor haar neus voor de opnames. Maar soms wordt het haar toch te machtig en verlaat ze haar spot, haast in extase van de respons die ze krijgt vanuit het publiek.
“A Real Voice from Heaven”. En in haar persoon verenigt ze spiritualiteit en sensualiteit als waren ze vanzelfsprekende complementaire kwaliteiten van een gospelzangeres.
Koster van dienst is de pianist/orgelist Marc Borms, die vijfentwintig jaar geleden zijn muzikale carrière begon als orgelist in de kerk van Erembodegem/Ten Bos. De cirkel is rond, Marc.

Lea Gilmore eindigt met als ultieme bisnummer met “Once I Was Blind, But Now I Can See”. Aangrijpend gezongen, groots, schitterend, hemels.

Ik heb het al eerder gezegd, als onze meneren pastoors hun erediensten zouden gaan upgraden en updaten met zangeressen als Lea Gilmore, en met ‘sacred steel’ bands zoals de Campbell Brothers, wordt ik terug een meer dan regelmatige klant.
Maar ondertussen blijven we huilen met de pet op. De Gregoriaanse gezangen die opstijgen uit de abdijbasiliek van Grimbergen, kunnen van geen kanten tornen aan de intensiteit van gospel, en ook in spiritualiteit komen ze vééééél tekort, dunkt mij. Wie een heel concert van deze muziek kan uitzitten, heeft een hoek af. En de sensualiteit van de paters Norbertijnen laat zich registreren met een cijfer dat is voorafgegaan van een minteken.

Prachtig concert dat werd geappreciëerd door alle lagen van de bevolking van Hamme en van alle leeftijden. Blues Oan Daa Stoazze heeft het weer geflikt, waarvoor dank. Amen.

witteMVS

OPDRACHT VOLBRACHT!!!

VOOR MARCEL OOK...

EN NOTEER ALVAST IN UW AGENDA...