MEENSELBLUES 2009

SATURDAY MARCH 21 - MEENSEL KIEZEGEM

Road Runner was de groep die het gordijn mocht optrekken. Deze band is een line up van rasmuzikanten onder de kundige leiding van Nils De Caster, een multi-instrumentalist die vanavond de lapsteel, mandoline en fiddle speelt. Verder een bassist die de lage noten uit de tuba blaast en slechts zeer sporadisch de basgitaar ter hand neemt. Samen met de uitmuntende drummer van jazz-allooi houdt hij de band stevig in de sporen. Deze is vanavond versterkt met Paul De Coutere of kortweg Couter, voormalig partner in crime van ene Arno Hintjens in de beruchte TjensCouter en later TC-Matic.

Hij opent de set met een doorgerookte en gecountryfijtte versie van “It’s All Over Now” met hemzelf op slide-gitaar en Nils op lapsteel. Daarna roept hij de tweede gast van de band op de bandstand, Kathleen Vandenhoudt, genoegzaam bekend als Kathleen Vandenhoudt. Zij brengt een kiekebich-versie van “Out of the Rain”, ‘k wordt er nog week van als ik eraan terugdenk. Verder zal ze nog haar eigen “Caressing” brengen, dat haar binnenste helemaal naar buiten draait, ze verlaat bijna deze wereld, z’ is weg, in een reflexbeweging wil ik haar bij de enkels grijpen opdat ze niet zou verdwijnen in de ether, haar stem achterna. Brrr…dit is blues in zijn puurste vorm. Paul en Kathleen zingen afwisselend een nummer, maar ook Nils zingt er twee, “Mama Don’t Allow” en hij steekt er nog een prachtig stukje mandoline in ook. Kathleen zet “For What It’s Worth” in, Paul en Nils dragen hun vocalen bij zodat het qua stemkleuren, dynamiek en timing minstens zo goed is als het origineel van Buffalo Springfield.

Een zeer goed begin, zowaar bijna het hoogtepunt van de avond, vanwege de zeer sterke band, en dat in de tweeërlei betekenissen en topprestaties van Paul Couter, maar vooral van Kathleen Vandenhoudt die duidelijk een hoop smarten van haar aan het afzingen was. And isn’t that what it is all about in blues ?

Ons Cora Lee is stilaan een vaste waarde aan het worden. En dat mag, na de tonnen onheil en bad voodoo die ze reeds over hun lijf en leden hebben gekregen, wel eens volop aan de bak komen. Momenteel draaien ze aan kruissnelheid, ze hebben vrij veel gigs en schrijven hun eigen nummers waar we vanavond reeds kunnen van voorproeven. Het intronummer is een instrumentaaltje, waarin Cora Lee het opneemt tegen    Eric Nobels, de harpblower van de band, op de smoelschuif natuurlijk.   “First Time” heet dat nummer. Maar daar twijfel ik aan !       

We krijgen van Cora Lee & No Trouble een reeks standards met veel verve gebracht, zoals “Messin’ With the Kind”, “Can’t Judge a Book By the Cover”, Tommy Castro’s “Right as Rain”, een zompige versie van John Fogerty’s “Born On the Bayou” met een vettige gitaarsolo van Alain Counye. Daartussen blijven hun eigen verdichtsels kranig overeind staan. “Rendez-Vous with the Blues” en “My Man…” zijn compo’s van Cora Lee en eega en bassist Ronald Burssens. Dat belooft voor de CD waaraan ze naarstig aan het werken zijn.

Een zeer sterk “Shakey Ground” mag de set met uitgesteld relais afsluiten. Flarden “Sex Machine” en andere van James Brown, houden de dansers op de vloer, die daar reeds sinds “Move Over” en “Right As Rain” waren neergestreken. Met drummer Dominique Christens die het ritme stevig in de hand houdt, kan dit makkelijk en stijlvol vijftien minuutjes duren. ‘Take us to the bridge, Cora baby !’

Professor Deaf & His Eardrums is een band die hier te weinig aan bod komt. Ze zijn één der laatste telgen van de big-band muziek. En geloof me, nummers als “T-Bone Shuffle” krijgen er een dimensie bij, als ze door een dergelijke formatie gespeeld worden. Trouwens, T-Bone Walker was een big-band gitarist.

The Eardrums bestaan uit een drummer, een bassist, een gitarist/zanger, een trompettist, een alto-saxofonist, twee tenor-saxofonisten en Prof. Deaf die de bariton bespeelt. Als je met zulke bezetting geen gestalte kan geven aan nummers als “Choo Choo”, “Sweeter Than Wine”, “Allright, OK”, “Fanny Mae” en “Minnie the Moocher” dan ben ik worst. Maar de Eardrums deden het hem en met veel overtuiging. Dit is een echte partyband. Compleet met James Brown-medley trekken de Eardrums de show naar een climax. Op een bepaald moment wordt Eric, de harmonicist van Cora Lee op het schavot gevraagd om mee te spelen. Heerlijke momenten voor Eric, om plots deel uit te maken van een big-band.

De flakkerende finale bestaat uit een rock ’n’ roll-medley, “Hot Rod Lincoln”, “All Shook Up”, “Blue Suede Shoes” en een subliem “Jailhouse Rock”.

Klassebakken dees gasten. Ze kunnen een feestje bouwen.

The Rhythm Bombs zijn gekomen om het licht uit te doen. Maar niet alvorens op hun beurt een spetterende show weg te geven. Dat doen ze op de van hen bekende manier, met stevige swing en jump blues, doorspekt meet een stevige reep rock “All Said’n Done”, “Why Do You” en “Jaguar and Thunderbird” die ons met plezier aan de gouden tijd van The Fabulous Thunderbirds met Jimmie Vaughan herinneren.

Met hun eigen nummers en een sterke act, die steeds beter en hechter wordt, rukken zij op naar de top. En die lijkt ineens niet zo ver meer.

“My Mumblin’ Baby” swingt letterlijk de pan uit, zoals “Route 90” je in een wagen richting verre horizonten en Mechico voert. “Change My Ways” bewandelt de gulden middenweg tussen swing en rock en zet de mensen aan het dansen.

Het weinige volk dat is opgekomen is in ieder geval trouw en blijft tot de laatste snik. Ook dat is in niet geringe mate de verdienste van The Rhythm Bombs. Ze gaan stevig door met “Ain’t Nobody”, het nummer dat normaliter het slot aankondigt. Maar de pinten vloeien nog rijkelijk, dus breien ze er nog een staartje aan.

Maar aan alle varkens komt een lange snuit en ’t vertelselke is uit. Het was hier ondanks de magere opkomst toch een plezant festivalleke met niets dan sympathieke mensen, zowel de organisatoren als de bezoekers als de muzikanten. Dat leidde tot een gemengde afterparty tot in de vroege uurtjes en op zeker moment konden we gerust zijn dat de vaten af waren en keerden we moe maar tevreden naar onze bedstee.

Met een hoop meer volk was dit festival een reuzesucces geweest met het muzikale aanbod dat voorhanden was. Op deze wijze kan één en ander nog moeilijk gefinancierd worden, en dreigen onze goeie festivals te verdwijnen als sneeuw voor de zon. En dan maar klagen dat er niets te doen is in België.

witteMVS