MAY 01/02 - OSPEL

reporter: Huibbe
photo: Freddy

comments: mail

PROGRAMMA VRIJDAG 01 MEI:
HOKIE JOINT (UK)
my space
video
CD review
CHRIS BERGSON BAND(US)
website
my space
video
CD review
JAMES HUNTER (UK)
website
my space
video
WATERMELON SLIM BAND (US)
website
my space
video
CD review
JOE BONAMASSA (US)
website
my space
video
CD review

STUDENTENSTAGE
DEWOLFF (NL)
my space
video
SKINNER (NL)
website
my space
video

Na een ‘bewogen’ rit met stopplaats bij ‘Polle Kip’ in Peer kwamen we in de late namiddag op de reeds goedgevulde camping aan. Eenmaal geïnstalleerd kon het avontuur beginnen. Het rookverbod van kracht sinds dit jaar in Nederland verbiedt het roken in tenten en zalen. Even zorgde dit wel voor een lichte vorm van paniek maar hier in Ospel wordt bewezen dat rokers en niet-rokers wel degelijk in harmonie en in alle sereniteit met elkaar kunnen leven. Het rookverbod in Moulin Blues werd dan ook gedegradeerd tot een ‘fait divers’ en enkel de hoog opgehangen verbodbordjes in de tent herinnerden aan dit toch wel absurde wetsartikel.  

Hokie Joint uit Colchester,  Engeland mochten de aftrap geven en deden dit met verve! Ruige en rauwe blues-met-ballen gebracht met de juiste instelling die raakte daar waar hij hoort te raken nl. in de onderbuik. Van een ferme start gesproken!  De uit New York afkomstige gitarist/zanger Chris Bergson mocht het feestje verder aanzwengelen. Zijn muziek klonk meer gesofistikeerd dan die van z’n voorgangers.

De man kan terugblikken op een topjaar want het vooraanstaande bluesblad Mojo tipte zijn album “Fall Changes” tot  nummer 1 van 2008. Zijn CV oogt indrukwekkend en hij mag oa. Levon Helm, Norah Jones en John Hammond tot zijn persoonlijk vrienden rekenen. Hij trakteert ons op een set die vooral z’n jazzy gitaarspel in de verf zet al mogen de saxofonist en de toetsenman meermaals hun kunnen tonen.

James Hunter en zijn bigband mixen R&B, soul en swing tot een aangenaam geheel. Deze eveneens net als Hokie Joint uit Colchester, Engeland afkomstige zanger/gitarist heeft al heel wat muzikale watertjes doorzwommen en kent bijgevolg de klappen van de (figuurlijke) zweep. Gedreven door zijn ervaring en kunde loodst hij ons moeiteloos door z’n routineuze set. Het hoogtepunt van de avond werd ons gebracht door Watermelon Slim & The Workers. Deze Vietnamveteraan en ex-trucker rijft sinds z’n ‘ontdekking’ in 2006 de ene award na de andere binnen. En terecht. Zijn muziek klinkt doorleefd en echt, zonder franjes en tierlantijntjes. Songs als “Truck Driving Mama” en “The Wheel Man” zijn zo uit z’n leven gegrepen. Of hij nu soleert op mondharmonica of op z’n onafscheidelijke lap-steel gitaar steeds behoud Bill Homans, zo heet de man echt, zijn waardigheid als voortzetter van de Amerikaanse bluestraditie. Onlangs werd hij zestig (25 april) maar dit deert de man niet om z’n publiek op te zwepen en aan te sporen tot feesten. Hij wordt hierbij vakkundig geholpen door z’n band de Workers waarin een glansrol is weggelegd voor gitarist Ronnie McMullen Jr.

Nieuw was ook de Student Stage. Een zijpodium opgetrokken buiten waarop beginnende bands hun eerste stappen in de juiste richting konden maken. We onthouden hier vooral het piepjonge gezelschap Dewolff die  op onze en die van het aanwezige publiek goedkeuring kon rekenen. Ik vond hun naam meermaals terug op de vele flyers die werden verspreid van evenementen overal te lande wat betekend dat er aan hun toekomst wordt gewerkt. Als tweede act op het studentepodium was Skinner geprogrammeerd, een band met stevige Southern rock die ons bij wijlen deed terug denken aan de beginjaren van Lynnyrd Skynnyrd.

Als afsluiter van dag 1 kregen we Joe Bonamassa voorgeschoteld. Al op de editie van 2005 konden we kennismaken met deze jonge gitaargeweldenaar. Sindsdien is zijn ster als een komeet naar ongekende hoogten gestuwd. En Joe gedraagt er zich naar. Netjes gekapt, losjes in het pak met de ogen steevast verborgen achter een zonnebril en een air van ik-heb-lak-aan-de-hele-wereld  betreedt hij het Ospelpodium.

Dat de man gitaar kan spelen staat buiten alle kijf en inderdaad hij mocht op z’n twaalfde het voorprogramma verzorgen van BB King maar dit mogen geen redenen zijn om naast je schoenen te beginnen lopen. Zijn uitgebreide band bevatte twee (2!) drummers die synchroon het hele optreden door erop los mepten alsof hun leven ervan afhing. Heeft trouwens iemand de drie blazers gehoord die op gepaste tijden mochten opdraven en ‘hun’ ding doen? Spijtig genoeg gingen hun bijdragen verloren in de allesoverheersende wall of sound die hun ‘meester’ produceerde. Toch lustte het talrijk opgekomen Ospelpubliek er pap van en het voorste gedeelte van de tent ging dan ook totaal loss. Wijzelf stonden enigszins verwonderd toe te kijken naar dit alles? En zo liep de eerste dag naar het einde toe. Tevreden trokken we campingwaarts. Tijd voor een verdiende nachtrust.

Na enkele uurtjes pitten in de tent, camper of camionette en het onvermijdelijke spek met eieren ontbijt trokken we vol goede moed naar het festivalterrein. Wouter Celis en kompanen, de Belgisch Limburgse formatie The Rhytm Bombs zeg maar, hadden de eer de tweede dag op gang te trekken. En ze kweten zich voortreffelijk van hun taak! De Bombs deden dit met aanstekelijke, dansbare blues, jump en swing. In geen tijd hadden ze het, toch wel talrijk opgekomen publiek - gezien het vroege uur - op hun hand. Eigen songs wisselen zich af met goedgekozen covers en John Verhaegh is heel sterk aanwezig op gitaar. Maar ook Wouter zelf en Hein Koop deden op respectievelijk harmonica/zang en piano hun duit in het spreekwoordelijke zakje. Dat de jongens een bisronde kregen was dan ook oververdiend. En wij maar al te fier over dit Belgisch bluestalent!

Ook de Peter Nande Band uit Denemarken tapte uit het swing en jump vaatje. Deze viermansformatie  o.l.v. smoelschuiver/zanger Peter Nande kan in zijn thuisland bogen op een flinke reputatie. Hij steekt zijn bewondering voor de meesters zoals oa. James Harman, deze produceerde zelfs hun cd, William Clarke en Charlie Musselwhite niet onder stoelen of banken.

Afkomstig uit Houston, Texas maar tegenwoordig opererend vanuit L.A. komt Teresa James & her Rhytm Tramps haar kunnen vertonen op het Moulin Blues podium. Haar stem doet denken aan Bonnie Raitt, die naar eigen zeggen fan is van Teresa, maar biedt toch zoveel meer! Samen met haar uitstekende band waarin saxofonist Jerry Peterson een hoofdrol opeist, doet Teresa een gooi naar de titel van het hoogtepunt van deze festivaleditie.

Deze charmante dame blijkt een charismatische entertainer te zijn die moeiteloos het publiek inpakt met haar blues, shuffles en één-tegel-slows. Ze begeleidt zichzelf met flarden piano en orgelklanken maar het is vooral haar stem die tot de verbeelding spreekt. Nummers zoals “Put The Squeeze On Me” en “I Do My Drinkin’ On The Week-End” uit haar nieuwste cd “The Bottom Line” passeren de revue. Een pluim op de hoed van de organisatoren voor het boeken van deze straffe madam! Ondertussen wordt er buiten op de Student Stage duchtig ‘gebluest’ en dit in tegenstelling met gisteren toen het er heel wat heavier aan toe ging

Driving South, The Twelve Bar Blues Band en The Veldman Brothers doen hun uiterste best en bewijzen dat ze in de toekomst misschien mogen dromen van een plaats op het grote podium. De Student Stage is een mooi initiatief dat deze groepen de gelegenheid geeft zich te etaleren naar een breder publiek toe alsook te kunnen proeven van een professionele aanpak en knowhow. Wat ooit ontstond als een begeleidingsband voor buitenlandse artiesten doorheen onze lage landen groeide uit tot een heuse band...

Ik heb het hier over de Shiner Twins. Dit gezelschap rond zanger/gitarist Jack Hustinx en zanger/gitarist Richard Van Bergen begeleidde in het verleden reeds grootheden zoals oa. Malford Milligan en Patricia Vonne maar ze kunnen net zo goed op hun eigen benen staan. Dit bewijzen ze hier op het Moulin Blues podium. Hun mix van verschillende stijlen slaat aan. Rootsmuziek pur sang, Americana op zijn best met mooi tweestemmig gezongen refreinen soms zelfs met een gospelinslag. De Twins hebben zelfs enkele gasten mee waaronder pianist Roel Spanjers die ook al in 2004 met zijn Sunset Travellers op de affiche stond. Een welgekomen afwisseling op deze tweede Ospeldag.

Tijd voor een ritje met de Cadillac Angels dan. Dit trio rond zanger/gitarist Tony Balbinot heeft net als de vroegere Paladins zijn thuishaven in San Diego, Ca. Met Brian Fahey op drums treffen we zelfs een ex-Paladins muzikant. En eveneens als hun illustere voorgangers halen ze hun energie uit de rockabilly, hillbilly en rootsrock, hier en daar doorspekt met een surfriff. Toch komen ze minder opwindend voor de dag dan hun songs met titels als “Rock It Lil’ Mama” en “Feel Like Rockin’” doet vermoeden.

De verrassing van deze vierentwintigste editie kwam van Jason Ricci & New Blood. Deze smoelschuifwizzard uit Tennessee verrast vriend en vijand met een gebalde, energieke set op het scherp van de snede. Moeiteloos combineert Jason de meest uiteenlopende stijlen en maakt er zo een krachtig eigen geheel van. Hij is een tovenaar met zijn mondharmonica. Soms hoor je er het geluid van een accordeon in, dan weer van een viool. Samen met zijn gitarist van dienst Shawn Starksky – tevens medecomponeerder van enkele songs op “Done With The Devil” – bouwt Jason een feestje van jewelste.

Je haat het of je bent er weg van. Er is geen tussenweg. Met de attitude van een jonge punker eist Jason alle aandacht op en durft hij zelfs een spreekwoordelijke doch welgemeende ‘fuck you’ richting publiek keilen. Constant weet hij het publiek, ons incluis, op het verkeerde been te zetten. Nee, deze mijnheer Ricci is zeker niet voor één gat te vangen. Zijn niet alledaags uiterlijk met een hoog Depeche Mode gehalte, inclusief zijn zwart/wit kapsel maakt het er allemaal niet makkelijker op. Zijn virtuositeit echter is fenomenaal. Mocht iemand mij vertellen dat Jason z’n ziel aan de duivel verkocht heeft in ruil voor het op deze manier bespelen van de mondharmonica, wel ik zou het zeker geloven.

De Roomful Of Blues dan. Deze band lanceerde in het verleden al vele carrières waaronder die van oa. Ronnie Earl en Duke Robillard. Deze band onderging talloze personeelswissels maar staat nog steeds garant voor kwaliteit. Al in 1996 waren ze te gast op dit festival.

De huidige bezetting draait vooral rond gitarist Chris Vachon en tenor/alt-saxofonist Rich Lataille, die al sinds 1970(!) lid is van de Roomfull of Blues. Je kunt de Roomfull beschouwen al de ultieme R&B band. Alles is aanwezig. Je hebt een solide ritmesectie, een uitstekende blazerssectie, een gitarist die van wanten weet en ook zanger Dave Howard kent zijn plaats. Travis Colby op toetsen mag het plaatje vervolledigen. Samen bouwen ze hun set op zodat niemand onbewogen kan blijven voor dit alles. Schitterende uitvoeringen en uitgesponnen arrangementen maar nooit vervelend of klef.

Puike prestatie!

Zelden zo’n entree gezien en gehoord als die van Dana Fuchs! Wat een oerschreeuw! Hiermee was de toon gezet. Deze bevallige verschijning uit Florida greep ons meteen bij de keel en liet niet meer los. Verleden jaar op het BRBF in Peer had ze ons al met verstomming geslagen en nu deed ze er nog een schepje bovenop!

Deze Janis Joplin meets Anouk look-a-like liet niemand onbewogen. Samen met haar goed geoliede strakke band onder leiding van gitarist, tevens songleverancier en producer, Jon Diamond overdonderde Miss Fuchs ons ter plekke. Dynamiek en energie te over! Présence en charisma in overvloed.  Naast eigen werk zette ze enkele prachtige covers neer waaronder Etta James’ “I’d Rather Go Blind”. Of het nu een stomend, funky,sexy nummer dan wel een ballad betreft steeds weer geeft Dana het beste van zichzelf! Afsluiten deed ze in stijl met “Just A Shot Away” en “Helter Skelter” van de Stones en met de hulp van de opgeroepen Doug Woolverton en Mark Early op respectievelijk trompet en saxofoon van Roomfull of Blues.

Dit leek mij wel een gedroomde afsluiter voor het Moulin Blues Festival. Ook de organisatoren dachten er zo over en zo mocht Dana tot tweemaal toe bissen. Ze stak haar dankbaarheid niet weg en stelde onomwonden vast dat dit tot dusver het hoogtepunt in haar huidig lopende tournee was. Dana Fuchs staat geboekt op het Binkom Blues Festival op 19 september e.k. wat het beste doet vermoeden voor het nakende festivalseizoen. Want dat is ook eigen aan het Moulin Blues Festival. Als eerste ‘grote’ bluesevenement van het jaar mogen ze steeds vele organisatoren verwelkomen die hier ruchtbaarheid geven aan hun op stapel staand project. Moulin Blues wordt ook gekenmerkt vanwege z’n gezelligheid en z’n prima accommodatie. Ook de honderden sympathieke medewerkers staan elk jaar weer ter onze beschikking voor vanalles en nog wat.

Op naar de jubileum editie van volgend jaar zou ik zo zeggen! Afspraak eerste weekend van mei 2010!