22nd SPRING BLUES ECAUSSINNES
website
SATURDAY MAY 16 - ECAUSSINNES
reporter: Freddie
photo: Freddie
comments: mail
Vanuit onze hoofdstad een kleine 50km richting Bergen (Mons) bevindt zich in de provincie Henegouwen het plaatsje Marche-lez-Ecaussinnes. Op zich niets wereldschokkend ware het niet dat daar in de maand mei al voor de 22ste maal één van de toonaangevende bluesfestivals plaats vindt. We spreken dus wel over een bluesfestival zonder vertakkingen naar roots of rock en we mogen stellen dat ze daar -en de organisatie mag er fier op zijn- vast houden aan deze traditie.
Spring Blues heeft nog andere tradities in stand te houden en eentje daarvan is dat het steevast regent rond deze periode en dit was de afgelopen week ook niet anders. Aangekomen aan de weide aan het kerkhof kon je de diepe tractorsporen dadelijk opmerken die werden getrokken met de opbouw van tent en andere accommodaties. Maar volgens de meteo zou vandaag Escaussinnes gevrijwaard blijven van verder onheil en waren de wolkbreuken er deze week al deels uitgevallen rond Brussel en omstreken.
Al is dit Waals grondgebied, toch is het zeer opmerkelijk hoeveel nederlands er hier wordt gesproken. Zelfs de vrijwilligers die van karwei waren, trekken zich behoorlijk uit de voeten in het nederlands en daarvoor mogen ze hier toch een pluim voor op hun hoed steken. Aanvangsuur 13.30h stond op de affiche en dit zouden de organisatoren ook dan stipt aanhouden. Aan de kassa verliep alles vrij vlot en binnen in de tent niets dan bekende gezichten, of is het blueswereldje dan toch zo klein?
JIMSON WEED (B) feat. ANDRE 'DRUSS' LECOMTE
my space
In het zog van de verkiezingen die er zitten aan te komen was de aftrap van Spring Blues voorbehouden voor ‘eigen volk’. Jimson Weed bestaande uit Pat (Guitar, Vocals), Guy (Harp, Percussion), Jean (Bass ) en Dadou (Drums) komen trouwens uit de streek van Namen, meer bepaald het plaatsje Acosse waar ze vorige maand nog hun Rock & Bluesfestival hielden.
Jimson Weed staat bekend om het spelen van low-down blues en draagt grondleggers als Jimmy Reed, Slim Harpo, Hound Dog Taylor, Howlin‘ Wolf, Muddy Waters en Elmore James hoog in het vaandel. Speciaal voor vandaag zouden Pat en de zijnen beroep doen op toetseman en landgenoot André ‘Druss’ Lecomte, één van de betere Belgische muzikanten op dit instrument.
45 minuten van no-nonsens blues, gespeeld op de manier zoals het moet gespeeld worden, zijn natuurlijk zo om en voor de liefhebbers van blues lijkt het wel of Patrick er voor geboren is om dergelijke riffs uit zijn gitaar de halen. Afsluiten deden de heren van Jimson Weed met eentje van Jimmy Rogers en met ‘Rock This House’ uit 1959 mogen we stellen dat ze hier in Escaussinnes de start niet hebben gemist en mogen we de Vlaamse programmeurs er nog eens op attent maken dat Jimson Weed niet het minste risico inhoud om succes mee te boeken, dus waarom wachten...
FRUTELAND JACKSON & THE BOB HALL SHOW (US)
FRUTELAND JACKSON website
BOB HALL website
Klokvast half drie was het tijd om de tweede act van het festival aan te kondigen. Fruteland Jackson en The Bob Hall Show kregen de taak mee om verder te gaan op het elan van Jimson Weed.
Bob Hall, de British Boogie Woogie pianist bij uitstek stak onmiddellijk van wal met in zijn kielzog zijn onafscheidelijke bassiste Hilary Blythe . Voor diegene die Hilary nog niet aan het werk hebben gezien is het misschien wel eventjes schrikken want deze kranige dame zou je niet onmiddellijk verwachten in het bluescircuit maar in Wallonië duikt deze Bob Hall Show toch met regelmaat op.
Opener ‘You Got Me And All I Got Is You’ slaat al onmiddellijk aan en verteld het verhaal over een vrouw die in ‘jail’ belandde na het vergiftigen van haar echtgenoot. Ook Hilary mag haar duit in het zakje doen en haar stem doet je onmiddellijk terugdenken aan de blues van de dertiger jaren en met ‘Black Hound Blues’ waan je je onmiddellijk in de Black & White Minstrels Show. Deze dame kan niet alleen goed bass spelen maar is ook in het bezit van een glasheldere stem.
Tijd voor de hoofdact in deze tweede set en Fruteland Jackson betreed de ‘Bühne’. Fruteland heeft zich de taak op zich genomen om de akoestische blues levendig te houden en heeft daarvoor in ’97 door de ‘Blues Foundation’ een ‘Keeping the Blues Alive’ award voor gekregen. Nummers als ‘It’s All Good’ en ‘Sitting On My Front Porch’ lenen zich uitermate goed voor akoestische blues en Fruteland Jackson is zo’n aimabele man dat hij van het publiek zowat alles kan brengen zonder dat hij er zou op afgerekend kunnen worden. 'Moon Man Rag' en 'Big Road Blues' komen uit zijn Blues 2.0 album dat werd uitgebracht op het Electro-Fi label.
Mooie intense set, blues recht uit het hart en een tweede act de naam van Spring Blues waardig.
MAC ARNOLD & PLATE FULL O’ BLUES (US)
website
16.00 en het vieruurtje bestaat voor de mannen van Bierbeek uit Indian Fast Food of hoe je een fond kan leggen met iets anders dan onze ‘Belgische bintjes’. Ook tijd om de eerste en misschien wel de grootste verassing van deze editie. Rainer ‘Ray’ Bodenstein van BlueBridge heeft zijn schouders gezet onder deze Mac Arnold en heeft er daardoor in België een primeur mee.
Mac Arnold begon zijn bluescarrière als bassist bij A.C. Reed en al snel volgde op zijn CV de namen van JL Hooker, Muddy Waters en Otis Spann. In de tachtiger jaren hield Mac het voor bekeken en trok zich terug uit de blues. Hij vulde zijn dagen als trucker en later ook door het werken op zijn boerderij in South Carolina. Het was daar dat ze hem gingen opzoeken met de vraag om terug in de muziekwereld te stappen en eind jaren negentig was hij dan toch overtuigd en begon terug muziek te maken.
Het handelsmerk van Mac Arnold is het bespelen van een gitaar gemaakt uit een olieblik en brengt onvervalste Chicago blues. Nu in 2007 leerde ik in Cognac op het Blues Passions festival nog zo eentje (Super Chikan Johnson) kennen maar die nam sigarenkistjes als basis voor zijn gitaar en bleek uit hetzelfde hout te zijn gesneden als deze Mac Arnold. ‘Straight Chicago blues’ zat er aan te komen en al vanaf de opener ‘Crosscut Saw’ van Albert King hield hij de op dat moment al aardig volgelopen tent danig in de ban.
‘Getto Blue’ maar ook het funky ‘I Ain’t Beautiful’ waren voor velen het bewijs dat dit de revelatie zou worden van Spring Blues 2009 en het kon dan ook niet anders of hij zou en moest terug komen voor een encore. Voor diegene die nu spijt zouden hebben dat ze dit heb moeten missen… niet getreurd want op de editie van Varenwinkel eind augustus zal Mac Arnold ook present zijn en daarmee kan het voor Bruno en zijn gevolg ook al niet meer stuk. Daarmee is het nog maar eens bewezen dat 'namen' alleen geen garantie geven op succes.
JAMES HARMAN feat GENE TAYLOR (US) JAMES HARMAN website
GENE TAYLOR website - CD review
Een certitude heden ten dagen op onze podia is zeker en vast het duo Gene Taylor en James Harman. Het lijkt wel dat Gene -die we al een tijdje als landgenoot mogen bestempelen- het hier in de Limburgse kempen naar zijn zin begint te krijgen en zo misschien wel Harman probeert te overtuigen zich hier ook in dit beloofde land van goed bier en live muziek te vestigen. Gene en James gaan samen al een heel tijdje terug en zijn door de jaren heen trouwe vrienden geworden.
Als begeleiders voor hun 'tour' hebben ze natuurlijk ook geen risico genomen en doen ze beroep om Wuff Maze (The Electric Kings) aan de drums, Renaud Lesire (Harmony Two Tones) op de bass en Clay Windham (Clay Windham band) op gitaar. De nummers van James Harman zijn misschien juist niet gekend genoeg voor velen en alleen bluesfans van het harmonica genre kunnen zich misschien voor de volle 100% in deze set vinden. Niet gekend genoeg? Daar zou Taylor dan wel eens verandering in brengen en met Lee Dorsey’s ‘Ya Ya Twist’ uit ’62 werd dit euvel vlug verholpen.
New Orleans sound, voor raspianist Gene Taylor moet dit volgens mij een verplichting zijn om op de setlist te plaatsen waardoor de interactie met het publiek een hoogtepunt bereikt. Gene Taylor zijn ganse leven bestaat uit Rock ’n Roll. Afwisselend houden de heren nu ‘the mood’ er in en James brengt nog zijn ‘Lonesome Moon Trance’ uit zijn gelijknamig album uit 2003. Tijdens ‘The Things I Used to Do’ gebracht door Gene Taylor is James van garderobe gaan verwisselen en zo kan hij ‘dressed in black’ samen met Gene de bisser ‘Shake Rattle ’n Roll’ brengen.
THE RHYTHM ROOM ALL STARS (US)feat. BIG PETE PEARSON, BOB CORRITORE,
CHRIS JAMES, PATRICK RYNN, BRIAN FAHEY
BIG PETE PEARSON my space
BOB CORRITORE website - CD review
CHRIS JAMES website - CD review
PATRICK RYNN website - CD review
BRIAN FAHEY website
The Rhythm Room All Stars, de naam zegt het al… All Stars. Vijf artiesten samen gebracht in één enkele band en alle vijf op zich zouden ze perfect een hoofdact kunnen invullen. Laten we beginnen met het onafscheidelijk duo, Chris James (guitar & vocals) en Patrick Rynn (Bass). Dit duo kunnen het al jaren goed met elkaar vinden en leverden met hun album ‘Stop and Think About It’ nog een meer dan behoorlijk album af.
Bob Corritone, een gepassioneerd harmonica speler en radiomaker geboren in de Windy City manifisteert zich hoofzakelijk met het begeleiden op de harp van een heleboel collega’s. Bob is ook eigenaar van de ondertussen
befaamde ‘The Rhythm Room’ in Phoenix. In deze gekende blues club nodigt Bob bij regelmaat bekende bluesartiesten uit en begeleid deze dan met deze Rhythm Room All Stars en zo is deze band dan geboren.
Nummers als ‘Shame, Shame, Shame’ en ‘Stop and Think About It’ houden het publiek geboeid en Bob, Chris en James geven zich voor meer dan 100% en laten daarmee hier een onvergetelijke indruk na.
Vierde frontman in deze All Star formatie is meteen ook een primeur voor België. Big Pete Pearson wordt ook wel ‘The king Of The Blues in Arizona’ genoemd al werd hij geboren in Jamaica. Toen hij zich in de sixties vestigde in Arizona werd hij een gevestigde waarde in de blues bars en het was daardoor dat hij de titel van ‘King’ toebedeeld kreeg. Een robuste kerel die open bloeit van zodra hij het podium betreedt en met zijn ‘I’m Here Baby’ is zijn intrede op Spring Blues een feit.
Wie we waren vergeten te vermelden was de vijfde All Star...Brian Fahey. hem zagen we recent nog in Nederland aan het werk met de formatie à la Paladins...The Caddilac Angels. Liever dan bij deze Angels zou ik het liefst van al wensen dat na het spijtige overlijden van Chris Gaffney hij samen terug rond de tafel zou gaan zitten met Dave G. om toch maar eens een reunie te overwegen. Drummers worden meestal vergeten op een festival en zo ook bij mij waarvoor Mea Culpa maar na een schitterende prestatie van Chris en Big Pete ben je al eens overdonderd.
Stevige en sterke set plaatsen Bob’s zijn All Stars hier neer en zo kunnen we ons gaan opmaken voor de laatste twee acts van deze editie.
SUGAR RAY & THE BLUETONES feat. “MONSTER” MIKE WELCH (US)
SUGAR RAY website
MONSTER MIKE WELCH website
Voorlaatste band van het festival bestaat ook al uit twee frontmannen. Sugar Ray Norcia en Monster Mike Welch bevinden zich ook bij regelmaat elk afzonderlijk als act in onze contreien. Sugar Ray bracht in 2007 nog een CD uit met de Italiaanse gitarist Maurizo Pugno met wie we hem nog aan het werk zagen bij Roots Music Brussel. Mike Welch zijn laatste album ‘Just Like It Is’ dateert eveneens uit 2007 en tourde hier nog rond als gitarist met de Lester Butler Tribute band alsook onder eigen naam.
Mike is een groot gitarist maar eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik hem het liefst aan het werk zie en hoor wanneer hij anderen begeleidt. Het is dan dat hij intenser kan spelen en het lijkt dat hij dan zich nog dieper in zijn gitaarspel kan inleven dus is de samenwerking met Sugar Ray ‘a perfect match’.
Oude getrouwe bij de begeleidingsband ‘The Bluetones’ is zeker bassist Michael ‘Mudcat’ Ward, iemand die bij de Bluetones hoort zoals een stoel bij een tafel. Samen met drummer Neil Gouvin is Mudcat de rhythm sectie van deze band. Voeg daarbij nog keyboardspeler Anthony Geraci en we hebben hier een band vol klassebakken. Als eerste nummer brengen ze één van Sugar Ray’s bekendste nummers en ‘Good Rockin’ Daddy’ klink voor de meeste aanwezigen zeer vertrouwd in de oren.
Met zijn chromatic harp in aanslag brengen ze ons een zeer jazzy nummer waar Sugar Ray vocaal alle registers moet opentrekken waarna het tijd wordt om Geraci aan het werk te horen met een boogie woogie van formaat. Ook Mike krijgt zijn moment van roem en glorie met ‘All The Love In The World’ uit zijn Cryin’ Hey uit 2005 waarna Sugar Ray zijn befaamde tearjerker ‘No Good Woman’ mocht aanzetten.
Ik was pas thuis gekomen in de vroege morgen na een nachtje Borderlinen en dit begon duidelijk zijn tol te eisen dus begaf ik me eventjes backstage waar Bierbeek Blues samen met Hookrock intussen hun vocale inbreng aan het brengen waren bij ‘Blueberry Hill’ het nummer dat een wereldhit was voor Fats Domino in 1956 en nu blijkbaar nog even populair is of lag het aan het overvloedig nuttigen van Maes Pils?
De vermoeidheid was nog maar pas uit mijn benen aan het deinen toen wakkere Johan me kwam melden dat Mac Arnold was beginnen meejammen met The Bluetones en zo liep Johan vriend en vijand omver om me tot voor het podium te loodsen zodat ik dit moment op de gevoelige plaat zou kunnen vastleggen.
Opdracht volbracht en Johan viel uitgeteld neer op een aangeboden stoel door een allerte aanwezige die zag dat dit hoogst dringend was. Mac Arnold had zich meester gemaakt van de basgitaar van Mudcat en kon zo terugkeren naar de liefde voor zijn allereerste instrument in zijn bluescarrière en je kon zo vaststellen dat hij hier kon van genieten en zo werd ‘Blow Wind Blow’ de apotheose voor dit concert. Exit Sugar Ray en Johan van Bierbeek Blues'd Up!
JOE LOUIS WALKER (US)website
my space
CD review
Het was rond de klok van elven en de presentator van dienst was opmerkelijk blij met het feit dat na zes bands ze nog perfect op schema zaten en dat is met zo een programma zeer bewonderings waardig. Top Of The Bill voor Spring Blues 2009 was Joe Louis Walker. Joe Louis is aan een opmerkelijke tour bezig in de lage landen want we zagen hem nog recent aan het werk in Cafe Meulenberg te Mol Millegem.
De man zag er tamelijk uitgerust en goed gemutst uit wat al ooit anders is geweest en begon dan ook zeer sterk met Albert King’s ‘Let’s have A Natural Ball’ wat de aanwezigen letterlijk namen en achteraan begonnen ze lustig mee te dansen. Joe Louis Walker bracht vorig jaar nog een dijk van een album uit en kreeg niets dan goede recensies over zijn ‘Witness To The Blues’. Het is uit deze laatste Cd dat het merendeel van de nummers komen die zich vanavond op de setlist bevinden.
Intense en soulvolle blues is zijn handelsmerk en nummers als ‘It’s A Shame’ , Rollin’and Tumblin’ en ‘Sugar Mama’ klinken dan ook vertrouwd in de oren. Walker past perfect in het bluesplaatje van Escaussinnes en van Linwood zijn gitarist van dienst weten we ondertussen ook al dat hij een meester is in het bespelen van zijn instrument en zingen kan hij ook zodat het niet verwonderlijk zou kunnen zijn hem in de toekomst op onze podia terug te vinden met een eigen band. Ondertussen lonkte ik een ietsje naar de stoel van Johan die nog vredig lag te slapen.
Moe, zeer moe maar voldaan nam ik afscheid en begaf ik me richting wagen. Bij het buitenkomen merkte ik op dat bijna alle eet- en andere kraampjes waren opgedoekt. Een zeer geslaagde editie van Spring Blues en daarmee bevestigen ze dat ze de naam van 'echt' Bluesfestival waardig zijn en ze deze titel nog zeker lang zullen vast houden. Uiteraard worden ze hier in Wallonië beter gesubsidieerd dan in het Vlammse landgedeelte want daar bestaat cultuur uit het sponseren van kleding en feestjes... en iemand zei me dat wanneer ooit het doemscenario komt van de splitsing van België we in allerhaast al onze bezittingen verkopen en naar deze kant van de taalgrens emigreren, en misschien heeft die iemand wel gelijk.
Dag Ecausinnes, tot Ecaussinnes en maar hopen dat Eddy B niet richting Parijs kiest....
AFSPRAAK OP DELIRIUM BLUES 21/05 - DUVELBLUES 30/05 - BLUESFESTIVAL ZELE 30/05
Ray Bodenstein (Bluebridge Network) did it again... soon at (Ge)Varenwinkel !!!
Incluis Champagne and r....
dikke vrienden...
te laat!!!... ja maar er is meer dan één Ecaussinnes hé!
Danny Ducati goes compact
en Johan (Bierbeek Blues'd Up)... hij bleef geconcentreerd...
(met dank aan Ronny Hookrock)