DELIRIUM BLUES 2009
website
THURSDAY MAY 21 - RECREATIECOMPLEX KORTEMARKT
reporter: witteMVS
photo: witteMVS
comments: mail
Een schitterend mooie dag om ten hemel te varen. De blauwe lucht straalt uitnodigend. ’s Morgens bevestigt de radio mijn vermoeden. Iedereen wil zozeer ten hemel rijzen en reizen, dat de Brusselse ringen en de E40 richting kust oververzadigd zijn. Ik laat dus mijn plan varen om ’s morgens eerst wat aan ’t zeetje te gaan rondlummelen en een resto’tjete te culinariseren (= culinair naar waarde schatten), om dan tegen éénen landinwaarts, via de Motorcycleloft in Oudenburg, om een overnachting te organiseren, naar Kortemark te togen. In plaats daarvan vertrek ik om 12 uur 30 vanuit Meise. Mooi gepland, Witte, zeg ik tegen mezelf onder mijn motorhelm als ik een verlaten buitenring opdraai, richting Groot-Bijgaarden. Ook op de E40 kan ik nog een gezwind snelheidje handhaven, tot Aalst in de smiezen komt. Daar heb ik de miserie ingehaald, en moet ik laveren tussen stilstaande of zeer traag bewegende auto-files. In Aalter houd ik het voor bekeken en verlaat de autostrade richtinf Tielt. Ik prijs mezelf gelukkig dat de werken te Ruiselede beëindigd zijn. Ik wist nog niet wat ging volgen. Vóór Tielt beginnen de omleidingen en moet ik mijn voelsprieten uitsteken. Met de motor reis ik namelijk nog steeds op mijn tast- en reukzin. Geen GPS, die zou trouwens snel de geest geven vanwege de uitgesproken trillingen van mijn trouwe luchtkoeling-twin. Om twee uur en centiemen land ik dan uiteindelijk toch te Kortemark.
Kortemark, jawel je leest het goed. Handzame speelt zich af te Kortemark dit jaar. Ze spelen op verplaatsing. Op een pracht van een locatie. Het lijkt speciaal voor gelegenheden als deze in mekaar gebokst te zijn. Het sport- en kulturele recreatiecomplex is zodanig opgezet dat het kan opgedeeld worden. Dominiek heeft er voor geopteerd de volledig zaal te gebruiken. Dat geeft de festivalganger een ruimtelijk comfort zonder weerga, hij kan er rondlopen zonder om de weerga sorry te moeten zeggen en je staat er dan niet zo gauw op iemands tenen. De cafetaria biedt plaats aan een vijftigtal mensen, en door de openstaande glazen schuifdeuren kan men vanaf het zonnige terras meegenieten van de ‘tussendoor’-acts. En er is kampeergelegenheid op de aanpalende grasvelden. Wat wil een concert organisator meer ?
Publiek uiteraard ! Dat zat vast in het verkeer en zijn beruchte files. Ook de bands schenen maar mondjesmaat binnen te komen. Ik had ook al Jive For Your Live gemist, door toedoen van die klote-files. Maar uiteindelijk kwam het nog allemaal goed en zat de zaal aangenaam vol.
my space
In de cafetaria speelt ene G.T. Moore letterlijk zijn hart en ziel uit zijn lijf en leden. Hij kan het van geen kanten verbergen dat hij hiervan geniet. Hij straalt tijdens en na elk nummer en dergelijke vonken slaan altijd over op het publiek. Bovendien is de man een compendium van de blues en rockmuziek in het algemeen. Op de akoestische gitaar of de electrische of op banjo, altijd weet deze man de essentie van een welbepaalde song vast te pinnen, die nochtans alle een eigen bewerking mogen ondergaan. Zo herkennen we te midden van tal van blues standards en contemporaine blues ook bewerkingen van ….”In the Summertime” en “Get Back” van de Beatles.
.jpg)
Op de vraag van een aantal mensen of ik deze Moore ken, antwoord ik negatief, ofschoon hij me niet onbekend voorkomt. Later herinner ik het me weer. Ik zag de man twee jaar geleden op Pajotblues te Galmaarden, eerst solo en dan met een uitgebreid reggae-collectief. Als ‘tussendoor’-act kan dit tellen. En zeggen dat hij niet eens was aangekondigd.
website
website
Peter Kempe en Sonnyboy lopen al zesentwintig jaar mee in het Nederlandse bluescircuit. Ze hebben in die jaren een professionaliteit opgebouwd die vele andere bands doet piepen van miserie. Vandaag zien ze er helemaal geen been in om naar voren te schuiven in het programma, hoewel Kaz Lux nog niet is aangekomen. Ze warmen de aanwezigen al op voor wat komen zal en slagen daar zoals elke keer, steeds weer opnieuw in. Vanop het grote podium slaat hun blues, rock-blues met hoog Gallagher-gehalte en zydeco, met Sonnyboy die de harmonica ruilt voor de squeeze-box, neer op het publiek dat er helemaal van doordrenkt raakt.
Kaz Lux die ondertussen is aangekomen doet twee nummertjes mee, waaronder een tot de essentie gesloopte versie van de zeventiger Brainbox-megahit “Dark Rose”. Daarna verlaat hij terug de bandstand en The Joints werken hun programma verder af. Een wijziging van het laatste uur maakt dat we Kaz later op de middag akoestisch zullen krijgen.
website
In de cafetaria wringt Ralph De Jongh zich ondertussen letterlijk in honderd-en-zeven bochten. Rudy Rolling Stone zag het met zijn eigen ogen en dacht van ‘Getver dieje is nog straffer dan ik’. Ralph worstelt zich door een dertig minuten lange Juke Boy Bonner tribute, begeleidt zichzelf op een oude basgitaar en drijft tegelijk zijn duivelen uit. Als men hem komt vragen om de riem af te leggen, omdat het grote podium met zijn volgende act inmiddels klaar is, kijkt hij verstrooid op, zegt ‘OK’ en zet een eclectische versie van “Sympathy For the Devil” in, goed voor een andere twintig minuten.
my space
Kaz Lux, de zanger, en mede met Jan Akkerman, de frontman van Brainbox in de sixties, bleef muzikaal actief nadat hij de breindoos verliet. Hij maakte twaalf solo-LP/CD’s. Zes in de jaren zeventig en zes in de jaren negentig. Daartussen bleef het stil op het Lux-front. In 2003 bracht hij “Dismantled Swan Songs” uit, en sindsdien gaat hij akoestisch solo de hort op. Deze CD betekende dus geenszins zijn zwanezang, zoals de titel mag insinueren. En misschien lag het ook een beetje buiten Kaz’ verwachtingen, dat deze nieuwe CD ook een nieuwe relance zou betekenen. In Nederland althans, want hier te lande wordt de singer-songwriter Kaz Lux maar mondjesmaat gesmaakt. Het siert Delirium dat het deze levende legende nog eens in de Belgische bloemetjes wil zetten. Kaz Lux van zijn kant weet het publiek nog voor zich in te nemen, alleen, op akoestische gitaar en met zeer spaarzaam gebruik van oude kaskrakers. Hij doet “Dark Rose nog eens ‘sec’ en ‘Down Man’ maar hij wil niet nog meer profiteren van oude gloriën. Van zijn huidig werk mogen we vooral het mooie en aangrijpende “The Rape” onthouden. Kaz kan nog wat uit de kast halen. Dat heeft hij bewezen.
website
Little Roger & The Houserockers is het Duitse antwoord op Rod Piazza & The Mighty Flyers. Met Roger in de rol van Rod, en Marion in die van Honey Piazza, brengen ze een gelijkaardige mix van Chicago, Memphis en vooral West Coast jump en swing, afgewisseld met nog wat piano-boogie. Hun sound is strak en aangenaam om luisteren, maar na een aantal songs gaan ze enigszins vervelen. Dat ligt niet zozeer aan hun muzikale prestatie, dan wel aan het genre dat hier te lande wat afgedaan heeft.
Als de jonge gitarist-dandy uit zijn sloffen schiet, rukken de toeschouwers terug op naar voren. Where the action is. En Marion glimlacht haar een heuse kramp.
website
Marc Librecht van voormalige Tex-faam, doet mij heden ten dage fysisch meer denken aan de patron van ‘Le Café du Coin’ dan aan de guitar hero van weleer, die ik twintig jaar geleden nog zag support acteren voor Johnny Winter in de Brielpoort te Deinze. Afgeladen volle zaal, wat is er trouwens van deze voormalige rocktempel geworden ? en staande ovatie voor Tex, de enige echte Belgische bluesrock formatie destijds, en dan nog van de andere kant van de taalgrens.
Na een akoestisch intermezzo van ongeveer een decade lang, heeft hij zich terug op zijn oude liefde geworpen, keiharde no-nonsense bluesrock, met hoofdzakelijk songs van eigen gewin, op de full sustain Les Paul of scheurende Duane Allman-achtige slidegitaar op de Stratocaster. Hij heeft nog steeds het afgrijselijke French accent als hij Engels zingt en vooral bij het praten valt het op, maar anderzijds zijn we het zo gewoon van hem. En hij verstaat nog steeds de kunst om het publiek in zijn ban te houden. Voor de gelegenheid is zijn power trio versterkt met een toetsenist. Kemphanen van het zuiden des lands. “Before I change guitars, I will play the song LSD on my Les Paul”… een uitspraak die ons veel leert over de muziek.
website
Terence Charles White behaalde zijn silver and gold medals bij bands als Pink Floyd, Thin Lizzy, Roger Waters en geregistreerde jams met Peter Greene, David Gilmour, Chris Rea en Gary Moore, ik noem er maar enkele. Van ’83 tot nu maakte hij veertien albums, solo, met The Blues Agency, met The White Flames en zijn laatste met Snowy White’s Blues Project.
Iemand vraagt mij wie nu eigenlijk Snowy White is van de twee frontmannen, de bassist die centraal staat of de hyperkinetische gitarist, rechts vooraan. Ik vertel hem dat het geen van beiden is, maar de haast te bescheiden oudere gitarist in slecht gestreken grijs pak links van de drummer, in de schaduw van een spot die er de brui aan gaf eerder op de avond. Dat maakt ook dat hij haast niet te fotograferen is, want zelfs als hij soleert komt hij omzeggens niet uit het duister te voorschijn.
Het lijkt alsof hij wil zeggen dat hij er maar bij is om te zien of de jongens het goed doen. En dat doen ze. Gitarist Matt Taylor, de beweeglijke, bassist en blanke Marcus Miller kopie Ruud Weber Jr. die ook de meeste vocals voor zijn rekening neemt, en drummer Juan van Emmerloot vormen samen met Snowy diens Blues Project. Zij zijn dus niet The White Flames zoals aangekondigd. Maar ze zijn minstens even goed, laat dat wel wezen. Een puike set met naast de verrassende inbreng van zanger-bassist Ruud, vooral een beklijvende gitaar van de haast serene Snowy White vanuit de schaduwen van het podium. Een prachtige versie van Albert King’s “Laundromat Blues” en het akoestisch gebrachte “I’m So Glad” van Skip James, heb ik in mijn handpalm opgetekend omdat ik zo gauw mijn notaboekje niet vond. Superklasse !!! Ook deze man heeft het niet nodig om zijn monstersucces “Bird of Paradise” op te rakelen om aan te slaan bij zijn publiek.
AYNSLEY LISTER (UK)website
my space
CD review
Elke keer dat ik deze jonge Britse bluesgitarist zie, vind ik hem beter klinken en performen. Goed zo. Dat maakt ons leven een stukje aangenamer. Aynsley Lister heeft de moeilijke taak om dit toch lange festival, het is ondertussen twee uur geworden, af te sluiten. Maar behalve zijn deugdelijke muzikaliteit , heeft hij de looks mee, en dat houdt dan weer de vrouwen tegen om huiselijke gezelligheid op te zoeken op dit ontieglijke uur van de nacht. Tegelijk zijn de mannen gerust en kunnen genieten van de muziek en de resterende bonnetjes opdrinken, morgen zijn ze waardeloos. Ik bedoel die bonnetjes.
Lister speelt hoofdzakelijk nummers uit zijn laatste CD “Equilibrium”. Maar uiteraard komen ook zijn oudere albums aan bod. En wat ik bij zijn vorige gig, verleden jaar op de Nacht van de Blues te Wuustwezel, moest ontberen, doet hij hier vannacht in Kortemark wel. Hij haalt zijn ouwe hollow body Gibson vanonder het stof, stoffeert zijn rechterpink met een Jim Dunlop bottleneck en daar gaan we. Lekkere vettige swampy slideklanken. De Portugese bassiste Midus Guerreiro is ook van de partij en het is haast onmogelijk om haar vast te leggen op de gevoelige plaat met dit schaarse licht. Ze beweegt voortdurend. Als Aynsley uit alle vaatjes van zijn muzikale repertoriumkelder tapt , is hij op zijn best. Zo mogen we hem en mag hij doorgaan tot vieren in de ochtend. Wat hij dus ook doet. En wij blij, want we zijn nog niet zo geneigd om de motor op te kruipen en honderdtwintig kilometer landinwaarts te rijden, na …..dit vermoeiende maar bijzonder geslaagde festival.
Dat er ietwat minder volk is komen opdagen is de keerzijde van de medaille. Zonnig warm weer op de eerste dag van een lang weekend, is nefast voor de opkomst van een indoor festival. Anderzijds ben je nog slechter af in geval van een openluchtfestival met bar slecht weer. ’t Is ook nooit goed.
In elk geval bedankt Dominiek en trouwe medewerkers voor het prachtige festival. En ofschoon dit de laatste uitgave was van het Delirium Blues Festival, tot nader order althans, durf ik te zeggen : “Tot volgend jaar !!”. Een jaar duurt immers lang, en waar het niet loopt, kruipt het.
witteMVS
In een later bericht wordt gemeld dat 'DELIRIUM BLUES' voor 2010 verhuist naar LICHTERVELDE (onder voorbehoud)
zaterdag 30 mei
