Dit was het laatste concert van Roots Music in Nekkersdal. Philippe gaf een zeer korte afscheidsrede. Zo kennen we hem. Kort en bondig. Hij bedankte alle medewerkers, heden en verleden, die hem hielpen in het verwezenlijken en in stand houden van deze fijne Roots concertenreeks, 117 op rij en om ter best. Hij had ook nog een woord van erkentelijkheid voor Guido Van Pevenage, zaliger, die vijftien jaar geleden de blues en rootsmusic in Nekkersdal importeerde. Tot slot zei hij “The End” van The Doors niet te zullen draaien, om niet in onnodige meligheid te verzinken. Een stevig hartversterkend applaus viel hem te beurt, geen bombastische ovatie, maar een welgemeend handgeklap vanwege iedereen aanwezig.

The Rhythm & Blues Explosion mocht dus dit laatste concert verzorgen, en dat was toeval, want op het ogenblik van hun boeking was van de ontmanteling van het bluesgebeuren in Nekkersdal nog geen sprake. Hoe snel het soms allemaal kan verkeren. Alex Schultz zag er met zijn hoedje uit of hij een strandvakantie hield in de Cariben, terwijl Raphaël Wressnig aan après-ski leek op te luisteren. Deze twee samen, de fragiele maar trefzekere gitarist enerzijds en de uitbundige extroverte organist anderzijds, resulteert steeds in een uitstekende muzikale coctail. Ze voelen mekaar aan met dikke handschoenen als het moet. Voeg daarbij nu nog een ‘Sax’ Gordon, die zowel rhythm & blues riffs kan blazen als complexe Coltrane fraseringen en een metronome drummer met een uitzonderlijke feeling voor timing en respons als Sylvio Berger en je kan gerust stellen “Meer moet dat niet zijn !!” zonder door iemand anders voor onvol te worden aanzien.

Deze heren brengen ons een smaakvolle mix van blues, jazz, rhythm & blues, New Orleanse souljazz, een scheutje rumba en heel veel, heel, heel veel speelplezier. En als muzikanten duidelijk plezier beleven aan wat ze doen, gaan ze ervoor en spring ik onmiddellijk mee op hun boot. En dat zal wel bij iedereen het geval zijn, die van muziek houdt ? Nee ?

Ze spelen afwisselend nummers uit mekaars repertorium. En in elk nummer wordt plaats ingeruimd voor een solo van elk instrument, saxofoon, gitaar en Hammond B3. Niets dan frontmannen dus in deze band, die echter zonder enige naijver of misplaatst haantjesgedrag, harmonieus naast elkaar kunnen coëxisteren. Een voorbeeld zowaar voor onze nationale politiekers die stuk voor stuk de eerste viool willen spelen en daarbij geen enkel oor hebben voor andermans inbreng.

Het is moeilijk, zoniet onmogelijk enkele hoogtepunten uit dit concert te lichten, aangezien het eigenlijk één groot hoogtepunt was. Ik kan iedereen aanraden naar een gig van de Rhythm & Blues Explosion te gaan kijken en luisteren, welke ook zijn muzikale voorkeuren zijn. Bij dergelijke bands is genre volledig ondergeschikt aan virtuositeit, en ik bedoel levende virtuositeit, geen levenloos mathematisch gepingel en gewriemel dat van partituur wordt afgelezen.

Een prachtig concert, een waardige afsluiter van het Blues en Roots hoofdstuk van Nekkersdal. Ook de Explosion betuigde zijn spijt met het verscheiden van Roots Music en boden Philippe een presentje aan in de vorm van een ingelijste foto van Candye Kane. Voor boven zijn bed.

Philippe, we zullen je elke donderdag een beetje missen. Maar wie weet ? Met de know how die je in die vijftien jaar hebt vergaard, en vermits bloed kruipt waar het niet lopen kan ….

witteMVS