THE BLASTERS (US) supp. act THE CATSMOKES (B)
website

THE CATSMOKES
my space

Het was alweer effe geleden dat we nog in Zottegem bij onze maat Filip waren geweest. Hij gaf ons te kennen dat we er goed uitzagen. Dat was voor ons een hele opluchting, want we hebben ons eigenlijk al wat beter gevoeld dan vandaag. Maar aan dit kwalijk gevoel ging hier in de Blauwe Wolk snel een eind komen, dankzij een streepje goeie muziek, van uitstekende origine bovendien.

THE CATSMOKES

Gert van Surfing Airlines vroeg een aantal weken geleden aan onze vrienden The Catsmokes, of het hen eventueel zou kunnen behagen om het voorprogramma van The Blasters te verzorgen. Denk er eens over na, zei hij, en laat het me weten. Na anderhalve duizendste van een milliseconde bedenktijd zeiden ze volmondig JA !!!

In het oude zaaltje achter het café staat het materiaal reeds opgesteld. En er naast staan Gerrit, Hans, Robert en Jan te glunderen en te blinken van onverholen trots. Ze boeren al goed de laatste tijd, en nu dit bovenop, het kan niet meer stuk. “Texas Sun” wordt hun opener, dat is er eentje met de allures van een real Americana band. The Catsmokes hebben hun eigen klank te pakken. Vanaf nu zijn ze geen coverband meer. Het is de eigen sound die bepaalt of iemand een song covert dan wel interpreteert. Bovendien vinden hun eigen nummers moeiteloos hun plaats tussen de bekendere nummers van hun Amerikaanse collega’s. Zo klinkt het meerstemmige “Jimmie Would”, opgedragen aan Jimmie Wood van The Imperial Crowns, als een voldragen toekomstige top vijf hit in de Americana charts. “Two Trains” rolt letterlijk bulderend de zaal in, de locomotiverende kracht van de rhythm-section Jan Fenderbass en Robert Adamsdrums houdt het gevaarte op de rails. “East Texas Pines” klinkt lekker en kon zo van The Blasters komen. Gerrit heeft zijn Gretch voor een Guild ingeruild. Deze klinkt een stuk authentieker, meer fifties-like. Hans houdt het nog altijd bij zijn hollandsche telly, mijn naam is Haas zegt hij, en hij vult zijn gemeten solo’s in zonder uit de bocht te vliegen. 

Na “The Big Bopper” en “Love Rustler” krijgen we nog een encore in de outfit van Burnett’s “Lonesome Train”. Op die manier hebben we dan toch nog een uurtje kunnen genieten van The Catsmokes in plaats van de hun eerst toebedeelde vijfendertig minuten.

GERRIT CUYPERS : Vocals / Guitars , HANS VAN DIEST : Guitars / Vocals , JAN VERMEULEN : Bass / Vocals , ROBERT THEYS : Drums

THE BLASTERS

Na dertig jaar toeren hebben The Blasters nog steeds niets aan energie ingeboet. Phil Alvin gaat er nog steeds even heftig tegenaan, tot het zweet hem uit de hemdsmouwen stroomt. In de huidige line-up vinden we Bill Bateman terug aan de drums, de originele plaatslager van The Blasters. Verder hebben we nog steeds Keith Wyatt op lead guitar en John Bazz, z’n naam heeft het al aangeduid, op bass. En natuurlijk heeft de bizarre smoelentrekkende Phil Alvin nog steeds de rol van frontman, zanger, gitarist. ’t Is nogal simpel, zonder hem géén Blasters.

Als morgen Dave Alvin de band opnieuw zou vervoegen hebben we de oorspronkelijke line-up van The Blasters uit de zeventiger punkdagen terug voor ons staan. Met een dikke dertig jaren wijsheid er bovenop. Maar we zijn uiteraard al dik tevreden met deze band.

Van dertig jaar geleden tot nu heb ik hen steeds nagenoeg dezelfde nummers horen spelen. Phil en Dave schreven hun standards in het begin van hun carrière en ze groeiden met de heren mee tot wat ze nu zijn, stevige rock- en rootsnummers die nu nog steeds meetellen in de muzikale rootsscene en door menige band gecoverd worden.

Vandaag wordt de show geopend met “American Music”, een generiek nummer om The Blasters mee in te leiden. Tegen het eind van het nummer begint bij de poeierdroge Phil al stilaan het zweet uit te breken. Een ode aan de koning van de rhythm ‘n’ blues, James Brown, met “Please, Please, Please”, gevolgd door het onheilspellende “Dark Night”, dat door Quentin Tarantino werd aangewend in zijn surrealistische ‘blood and vampires’-prent “From Dusk ‘till Dawn”. En, zoals verwacht komen de standards er één voor één uit, “Trouble Bound”, “Border Radio”, “Highway 61”, “Long White Cadillac” ooit een hitje geweest voor Dwight Yoakam, “Boomtown”, “Flattop Joint”, “So Glad”, het prachtige “I’m Shakin’” en “Marie, Marie”……stuk voor stuk hard hitgevoelig materiaal, mocht er nog iets bestaan als een roots-billboard.

De band geeft alles. Keith vergast ons op ‘to the point’ gitaar solo werk. Bassist John danst rond met gebogen knieën, energiek plukkend aan zijn bass. Net Flea van de Peppers. Bill geselt het drumstel en met elke mokerslag die neerkomt op de floortom, krimpt Robert naast mij een beetje meer in mekaar. Bill heeft immers zijn drumstel geleend voor deze gig. Dat doet hij nooit meer denk ik.

En Phil staat ondertussen tot zijn enkels in een plas zweet van eigen productie, te zingen met zijn zelfgeproclameerde ‘hoarse’ stem en kampend met enkele technische probleempjes aan gitaren of versterker, zonder er zich echt druk in te maken overigens. Een echte professional laat zich niet strikken door dergelijke futuliteiten, hij speelt er zich door.
Met het instrumentale “38th Street Boogie” als bis sluiten ze deze gave gig af. The Blasters blijven de ‘kings’ in hun genre, een wonderbaarlijke mengelmoes van rock, rockabilly, blues, country, punk, zydeco en een grote rusteloze inzet.
Ze stappen het podium af. Phil Alvin kunnen ze gaan uitwringen.

PHIL ALVIN : vocals and guitar; JOHN BAZZ : bass; KEITH WYATT : lead-guitar; BILL BATEMEN : drums.

witteMVS