Nostalgie troef bij een Eagles concert. Wat ooit, in 1971, begon als begeleidingsband voor Linda Rondstadt, groeide uit tot een supergroep. Wie kent er niet de klassiekers zoals “Hotel California” – was meteen het derde nummer in hun set – “Take It Easy”, “Heartache Tonight” en “The Long Run”? Nu bijna veertig jaren later klinken deze pareltjes nog steeds goed in mijn oren. En dat ik niet alleen er zo over denk bewees een uitverkocht Sportpaleis. Glenn Frey en Don Henley oprichters van het eerste uur aangevuld met Timothy B. Schmit op bas en de excentrieke Joe Walsh op gitaar- allen in ware Reservoir Dogs stijl met hun stijlvol zwart pak en wit hemd – hadden er duidelijk zin in.

Bedoeling van dit Europees luik van hun wereldtournee was het promoten van hun nieuwste cd “Long Road Out Of Eden”, die toch al dateert van 2007. We kregen dan ook de titeltrack en een paar nieuwe songs hieruit te horen. Toch waren het de klassiekers die voor animo zorgden. De nagenoeg perfecte (zeemzoeterige) samenzang van de vier heren, meteen ook hun handelsmerk, heeft nog niets aan sterkte ingeboet. Ook lijken alle plooien te zijn glad gestreken tussen de artiesten wat ooit wel anders was! Ik herinner me nog dat ze tijdens hun vorige passage niet samen in dezelfde auto wilden zitten wat tot hilarische toestanden leidde. Stel je 5 limousines voor die over de Antwerpse ring razen geflankeerd door ‘zwaantjes’ inclusief sirenes en knipperlichten om de heren alzo, ieder apart, naar hun hotelsuite te brengen. Deze taferelen behoren gelukkig tot het verleden. Het is een onmiskenbaar feit dat the Eagles mee aan de wieg stonden van de countryrock begin jaren 70.

Samen met lieden zoals Jackson Browne, Warren Zevon en bands zoals Buffalo Springfield opereerden ze vanuit het zonnige Californië. Ze hebben een duidelijke stempel gedrukt op de muziek van de jaren 70 en begin jaren 80. “Songs from a past century!” op deze ludieke manier verwees Glenn Frey naar hun hoogdagen. Toch kan het mij weinig schelen hoe de hedendaagse muziekscène over deze ‘dinosaurussen’ denkt en/of praat. Hun muziek klinkt eerlijk en oprecht en is bovenal mooi. Het is heerlijk om al dagdromend weg te soezen op de tonen van “Peachful Easy Feeling” of “I Can’t Tell You Why”. Ook de gekke capriolen die Joe Walsh maakt als hij “Life In The Fast Lane” ten gehore brengt worden gesmaakt. Zijn agressief slide-gitaarspel staat in schril contrast met  de zoete, wollige manier van spelen van Don en Glenn. Toch werkt deze chemie perfect. Door de jaren heen bouwden de frontleden hun eigen solocarrière op en ook hiervoor was plaats voorzien in het bijna 3-uur durende concert. Zo mocht Walsh zijn “Life’s Been Good” brengen en kregen we een heel knappe versie van Henley’s “Boys Of Summer” zijn nummer één hit uit 1985.

Dankzij een prima uitgebalanceerde set waarin uptempo nummers mooi werden afgelost door slepers en mede door de eerder sobere, doch functionele verlichting groeide dit Eagles concert uit tot een inkadermoment. Na een bloedstollend mooie versie van “Desperado” viel het doek en bleven we wat verweesd, bedeesd achter wetende dat we getuigen waren geweest van een monument uit de muziekgeschiedenis.

Den Huibbe en Katrien