PARKBLUES 2009
website
SATURDAY JUNE 27 - LOMMEL
reporter: witteMVS
photo artists: Fons Maes © (Keys and Chords)
comments: mail
Een mooie warme zaterdag met constante onweersdreiging was het decor voor het Lommelse Bluesfestival. Toch is het ontzettend droog gebleven, al heeft het naburige Peer klaarblijkelijk alle water tot zich genomen. De hemel zag er dan ook behoorlijk zwart uit, ten oosten van Lommel. Het leek meer op de hel. Maar de onaardse hogere instanties zullen Peer over drie weken belonen voor de opoffering van vandaag, en de terreinen van Deusterheide overspoelen met gezonde, UV-loze zonnestralen ter groter glorie van de vijfentwintigste uitgave van BRBF.
Maar keren we alstublieft terug naar vandaag. Het park loopt vanaf 18:30 uur gestaag vol. Aan de kassa is het aanschuiven, gelukkig. In het park staat een middelgrote tent opgesteld, die erop is berekend alle toeschouwers te kunnen beschutten bij regen. Rondom staan tafeltjes en stoelen tussen de bomen gesteld, zodat de hele infrastructuur lijkt op het terras van een grote orangerie. In het midden staat een groot stalen standbeeld van de schutgodin van Lommel, door haar suggestieve houding schuttingtaal spuiend, lijkt het wel. Onze Guido is er een beetje van gedaan. Hij loopt er zevenmaal omheen, om een volle aflaat te verdienen.
Park Blues is geen bluesfestival zoals de andere. Het is een organisatie van Kiwanis en zodoende zijn er hier vanavond zeker zoveel ‘gewone mensen’ zoals bizarre Frans ze pleegt te noemen, als bluesfreaks. Maar ik heb alvast een vijftal mensen ontwaard die vanaf vandaag al eens meer naar blues zullen luisteren, vanwege zich goed geamuseerd en appreciatie voor de muziek en zijn beoefenaars, die gewone mensen blijken te zijn. Onbekend is onbemind. Het weze bij deze alweer bewezen.
my space
Mojostar is de nieuwe naam voor Dame Blanche. Eén of ander hemellichaam heeft mijn gebeden verhoord, en Simon Witvrouw ingefluisterd om deze omschrijving van een weinig fantasierijk ijsje te dumpen. Vermoedelijk was dat hemellichaam de Mojostar, en Simon dacht ‘…allez vooruit, waarom niet…’. Overigens bestaat Mojostar nog altijd uit dezelfde mensen; Simon Witvrouw, zang en lead-guitar, ook nog bezig met Gitarra en de jazz-formatie Egon, Pieterjan Seaux op bass en Koen Mertens op drums. Louis Thijs, gitaar, is er echter vandaag niet bij en in de plaats vinden we Sven Bollen , eveneens van Belbouchos-faam, op harmonica.
Hun repertorium bestaat hoofdzakelijk uit eigen nummers van Simon, en dat gaat hen het beste af. “Why Did You Let Me Down” en “Thinkin’ About You” zijn van het allooi dat ook buiten een blues-biotoop kan overleven. Met “In the Mood for Love” strijken ze langs “The Cream” gevoel, en dat is denk ik de band waar Witvrouw mee flirt. Misschien noemde hij zich daarom voorheen Dame Blanche, naar analogie.
Te volgen, want dit kan alleen nog maar recht naar boven. Mojostar !
my space
Bottle Nose, deze band is een lokaal project. Ze hebben de taak op zich genomen om de nieuwe bluesadepten in te wijden in de kennis van de oude meesters. “Too Late”, “Forty Days and Forty Nights” , “Rock Me Baby”, “They Call Me Goodtime Charlie”, “Messin’ With the Kid”, “Good Morning Little Schoolgirl” zijn een greep uit de lange reeks standards die Koen Brans en zijn kornuiten ons opdissen.
Bijzonder cool voor de mensen die vandaag kennis maken met de blues. Maar als je de onverbeterlijke originelen kent, is dit niet van aard een ganse set je onverdeelde aandacht op te eisen. Daarvoor zijn er wat meer ballen nodig, maar met de jaren loopt dit vermoedelijk wel los.
my space
Eén van de toppers van onze hedendaagse alt.blues scene, en toch eigenlijk maar mondjesmaat geprogrammeerd, is sAMMY cUBA. Dit project van Filip Casteels dat nu toch al een drietal jaar werkzaam is, is amper gekend buiten het Antwerpse. Filip is de bezieler, gitarist en zanger van de band en wordt geruggesteund door Luc Michiels op bass en Pol Geussens op drums. Of Joachim Saerens, keyboards, nog deel uitmaakt van de band is niet duidelijk, hij is er vanavond alleszins niet bij. Wie er wel bij is als guest, is niemand minder dan onze nationale smoelschuiver par excellence Big Dave en zijn inbreng kan de totaalsound alleen ten goede komen. Dat zullen we gauw genoeg merken.
Filip verkiest eigen nummers te brengen en dat is recht in onze koorden gemikt. Songs als “How Would I Know” en “Catwalk” verdienen het om op een CD gebrand te worden. Een live album, waarom niet ? Filip is een intuïtieve gitarist die voluit gaat en er zich weinig van aantrekt of hij al dan niet buiten de lijntjes kleurt. En wat is buiten de lijntjes kleuren tenslotte ? Als het goed klinkt is het O.K. neen ? Geen enkele keer botsen de noten, zelfs al zijn ze laddervreemd. Luister naar het gitaarwerk in “Catwalk”, hoe het de high-heeled Shoes onderstreept.
Big Dave komt met een schitterend “Mailman Blues”, zoals hij alleen dat kan hier in ons landje. Sidderend mooi, gezongen in het zweet des aanschijns. Kiekebisch jawel.
Net als Leadbelly’s “Staggerlee” gezongen door Filip.
Om af te sluiten spelen ze “Boogie”, een titel die gewoon zegt waar het over gaat: de boogie, zoals hij hoort te klinken. Groots, machtig en enigszins dreigend. Hier met verwijzingen naar Son House’s “See That My Grave Is Kept Clean”.
Een topband deze combinatie van Filip Casteels met Big Dave. En met een rhythm-section zoals Michiels/ Geussens kan er niks mislopen. Vroeger noemde men bands als deze, supergroepen. That’s what it is !!
website
my space
CD review
Op de valreep kwam Ana Popovic en band binnengevallen op de festivalsite te Lommel. Vier uur waren ze onderweg geweest van Amsterdam hier naartoe. Als onze noorderburen hun gedachten op het zuiden hebben gezet, zijn ze niet meer te stuiten, al moeten ze dagenlang file rijden, met hun sleurhut achter hun gat. Het is nu 23:30 uur en nog steeds zijn er opstoppingen naar het zuiden, ni normaal. Vroeger, in de pre-GPS era, viel de traffic na zonsondergang stil wegens gebrek aan referentiepunten. In elk geval had het oponthoud haar goeie humeur niet aangetast, en ook geen vermoeidheidssporen achtergelaten. Ze begon gezwind haar mannen bijeen te rapen om aan de slag te gaan. sAMMY cUBA zat aan zijn laatste nummer te werken, dus moest het vooruit gaan. Professionalisme.
Met een innemende lach bedankt Ana eerst en vooral de organisatie omdat ze haar hebben uitgenodigd op dit festival waarna de band meteen invalt met een up tempo “Sexiest Man Alive”. Ze zal in deze show nog hoofdzakelijk werk brengen uit haar vorige album “Still Making History”, een CD vol pareltjes. Op haar nieuwe CD “Blind For Love” gooit ze het over een gans andere boeg. Een getuigenis, samen met de eerstgenoemde, van haar veelzijdigheid als artieste. Maar dat kan je nalezen in de CD-review eerstdaags. Op aanraden van haar record company mag ze in principe nog geen nummers spelen van haar nieuwe CD, maar dat doet ze toch, ze is er te vol van, vertrouwt ze ons toe, zodat ze het niet kan laten er toch enkele van voor te stellen vanavond. Zo krijgen we een live-preview van “Wrong Woman” en “Steal Me Away”.
Ze heeft alle bezoekers van het festival aan haar lippen hangen. Jong, oud, man of vrouw is gebiologeerd door haar innemendheid, maar vooral haar virtuositeit op de gitaar. Want Ana Popovic is al lang het leuke snoetje dat bovendien nog aardig gitaar speelde niet meer, van pakweg vijftien jaar geleden. Ze is een mature en veelzijdige gitariste geworden, die kan concurreren met de grootsten. En haar pronte verschijning die ze nog steeds meedraagt is dan maar mooi meegenomen, en opent waarschijnlijk deuren die voor een virtuoze heks zouden gesloten blijven. Zo zit onze wereld nu eenmaal nog steeds in mekaar. Het applaus tussen de nummers bewijst dat Ana hier in Lommel een heleboel met blues onbekende mensen de meet heeft overgetrokken. Ze zullen zich vanaf nu blues herinneren als een prachtig stukje muziek, dat niet onbereikbaar is voor hun. Net zoals Ana dertig jaar geleden ontdekte dat blues niet per sé van een oude blinde zwarte man moet komen, om goed te klinken. Broeder Johan vertelde me helemaal uit Watervliet te zijn gekomen, speciaal om Ana Popovic aan het werk te zien en haar nieuwe CD te kopen. Zo zie je maar.
Ondertussen klinkt haar herwerkte versie van “Riviera Paradise” door de tent, mooi, etherisch, volmaakt. Bezinningsmuziek, aldus nogmaals broeder Johan. “U Complete Me” krijgt ook een plaats in het repertorium en haar instrumentale “Navajo Moon” dat aan SRV’s “Lenny” refereert.
Haar Europese band is zoals steeds haar trouwe ritme sectie. Michele Papadia aan keyboards en orgel en Ronald Jonkers op bass. Muzikanten van de bovenste plank. De nieuwe drummer Steph Avellaneda is van Franse nationaliteit en speelt hier vandaag zijn tweede gig met Ana Popovic. Een foutloos parcours overigens. Dat maakt dat deze band vanaf nu een op en top Europese aangelegenheid is geworden, met leden van Servische, Italiaanse, Nederlandse en Franse origine. Is het niet zo dat het in de eerste plaats kunstvormen als muziek zijn die de grenzen doet vervagen en de discriminatie verstommen.
Na het concert gingen de CD’s van Ana Popovic als broodjes de deur uit. Zowel haar nieuwe als oudere exemplaren.
Nu vrijdag is Ana Popovic nog te bewonderen op Patersdreef, free festival. Daar kan je haar nieuwe CD nog bemachtigen. Anders is het wachten geblazen tot mid september bij de officiële release.
witteMVS
allemaal op de foto met Ana..
nu zaterdag 04 juli, op naar
