Vrijdagavond, wat te doen ? Nothing on my radio...zoals gewoonlijk op vrijdag en alle andere dagen van de week. Zoals destijds The Scabs zongen. Maar da’s waar ook...The Borderline heeft Guy Swinnen geboekt. Hopla, de moto van ’t stal en klauwens naar Diest, eens zien en vooral luisteren wat zijn nieuwe  CD voor iets is.
Den Border zit al goed vol als ik aankom. En een uur later is het koppen lopen. Niet verwonderlijk, Swinnen is immers een geborene en getogene van Diest.
Om negen uur dertig wordt de aftrap gegeven met het nummer “But Never Mind” van de nieuwe plaat. Swinnen wordt geruggesteund door gitarist Berre (Bert Van Hoeylandt), een oud-gediende van The Scabs. Hij vulde vanaf 1995 de leemte in die ontstond bij het vertrek van Willy Willy. Voor één jaar maar weliswaar , want The Scabs gingen ter ziele in 1996. Het klinkt gedreven maar een ietsje te luid, een ziekte van rockers van de tachtiger jaren.                                                      
Hij vervolgt met “Water and Wind” en “Can’t Get Nothing Done” twee mid-tempo nummers ook al van de nieuwe “Burn the Bridges”. Is Guy bezadigder geworden ? Ongetwijfeld en als dat dan al een kwaal is, niemand kan eraan ontsnappen, het komt onlosmakelijk met de leeftijd. De nieuwe songs zijn onderbouwd met akoestische gitaren, zoals ze hoogst waarschijnlijk ontsproten zijn aan Swinnen’s brein,thuis in de driezit met een Martin D-28 op schoot. En daar is ook weer niks mis mee, hoe dacht je dat nieuwe nummers ontstonden ?
Als vierde nummer spelen ze “3 o’clock at the Wonga Bonga” dat door Buscemi al eens onder handen werd genomen om er een remix gezwets van te brouwen.
Je hebt het gemerkt, pas op vijf komt met “Don’t You Know” het eerste Scabsnummer. Guy stelt dus een enorm groot vertrouwen in zijn nieuwe nummers. Hij zingt ze met veel overtuiging en animo, zoveel is zeker, maar toch heb ik de indruk dat ze nog moeten groeien. Het zal blijken in de loop van het concert dat de Scabsnummers het veel beter doen bij het publiek dan zijn nieuw materiaal. Dat is uiteraard deels te wijten aan de herkenning, maar vooral omdat ze door de tijd en het gebruik gelooid zijn. Ze zijn groot geworden op de bühne.
In de eerste set hebben we dus vooral nieuwe songs op de plank, toch weet Guy naar het einde ervan “Solitary Man” erin te smijten, solo en op gortdroge gitaar. Afsluiten doet hij de eerste set met een kanjer van John Hiatt “Just Like Your Dad Did”.

De tweede set kondigt zich ‘commerciëler’ aan met “I’m Alive” uit de gouden Scabs periode. Een “The Best of…” als het ware met achtereenvolgens “Let’s Have a Party”, “Hooked on Heather” (van de vorige CD “Swinnen”), “Higher and Higher” en “Nothing on My Radio”. Met “Burn the Bridges” keren we terug naar het heden. Guy betuigt eer aan Moon Martin door diens “Bad Case of Lovin’ You” te vertolken. Hoewel de definitieve versie van dit nummer door Robert Palmer werd geclaimd, doet hij het toch ook niet onaardig.
Daarna duiken we terug de ‘Anthology’ in met “Hard Times”, “I Need You” en “Robbin’ the Liquor Store”. Staande ovatie voor de Swinnen en zijn maats. Ze moeten terug komen. Het volk wil bisnummers. “All Along the Watchtower” komt eruit, in de Guns and Roses versie. Gevolgd door “Turn Me On” en toen was het “Time”. Over and out.

The Borderline was het werkterrein voor een try-out van het programma dat Guy Swinnen en Band op poten hebben gezet voor een uitgebreid tournée door Vlaanderen. Veel zal hij er niet meer moeten aan schaven. Hier en daar een kleinigheidje. En over de bindteksten moet nog eens worden nagedacht, want met de huidige gaat hij niet scoren in onze C.C.’s.

All the best, Guy, go for it !

witteMVS