"Blues for people who hate blues”. To quote a much used and abused cliché, The Perpetrators have to be seen to be believed.

Vrijdagavond werd het nieuwe clubseizoen in de Loods van Aarschot ingehuldigd met het Canadese powertrio The Perpetrators. Wie is wie en wat is wat ? Daar komen we nu toe. Laten we beginnen met de plaats van het gebeuren, die is immers zo goed als nieuw in blues- en rootsland.

Het activiteitencentrum De Knoet/ De Loods te Aarschot is geen stedelijk cultuur- of gemeenschapscentrum. Het complex op de hoek van de Elisabethlaan en de ..... is een privé-initiatief van Benoit Thyskens of den Thesse voor de vrienden en medewerkers. Hij ruimde de koterijen op die vroeger de hoek ontsierden, en bouwde er een zaaltje met industriële bouw-elementen die hij naadloos liet aansluiten aan een bestaand café. Het resultaat is op z’n minst fraai te noemen, en door de modulaire aanpak van de interieur-indeling, kan men nog alle kanten uit, mocht zulks zich aandienen.

Van in de ontvangsthall kan men links het praatcafé betreden. Hier kan men bij stemmige muziek en een lekker biertje bijpraten over van alles en nog wat, of interessante plannen smeden. Of een complot desgevallend.
Rechtdoor lijdt naar het ‘luidruchtige’ café, waar de jeugd in de geborgenheid van luide actuele muziek zijn ding kan doen. Er zijn echter nergens leeftijdsbeperkingen, naar boven toe tenminste, en het is heus niet steeds drum ‘n’ beat dat men er ten gehore brengt.
Een trap naar boven voert naar een soort lounge bar, waar je jezelf of een ander kan tracteren op een spitsvondige coctail.
Terug beneden in de hall is rechts de zaal voor kleinere evenementen. Een capaciteit van ruwweg geschat een driehonderd koppen maximum. Ruimschoots voldoende voor de beoogde programmaties. En het voordeel is dat de ruimte, door zijn indeling, niet desolaat lijkt bij een bescheidenere opkomst. Alle ruimten kunnen echter ook aangewend worden voor tentoonstellingen, exhibities en/of vernissages. Je kan het zo gek niet bedenken of bij den Tesse is er misschien wel een plekje om je te outen.

Onze vriend Jokke is de kapelmeister. Hij is verantwoordelijk voor de programmatie in de zaal, maar iedereen kan zich aandienen met suggesties, aanvragen en aanbevelingen of er desgevallend een onderdak vinden voor zijn eigen initiatief.
Op mijn vraag aan Benoit, hoe hij dit alles financiëel gaat rooien op zijn eentje, waar de officiële C.C.’s en dergelijke, toch hoofdzakelijk op hun subsidies kunnen terugvallen om te overleven, antwoordt hij gelaten : “Awel, Witte, ik ben al lang niet meer op zoek naar de grote winsten. Dat ben ik beu en je wordt er te moe van. Anderzijds, gaan zitten niets doen vind ik ook maar niets. Mettertijd is dit plan in mijn hoofd gegroeid en voilà... Ik ben ervan uitgegaan, waar zit ik zelf graag en wat vind ik maar kut. Ik zit nogal graag onder de mensen, in alle soorten van cafés, vandaar de drie totaal verschillende drankgelegenheden binnen dit complex en van alle leeftijden !!

Daarnaast ga ik ook graag naar muziekconcerten, dus moest er ook een zaaltje aan te pas komen. Vandaag is er een bluesband uit Canada te gast, vóór de vakantieperiode stond er hier een, in Aarschot en Rillaar wereldbekende, punkband op de planken. Maar we gaan hier net zo goed jazz avonden als rock-gigs organiseren, voor elk wat wils. En wie weet, misschien zelfs een klassiek pianorecital op zondagnamiddag of een kamerorkest of een (uit)strijkkwartet. We staan voor alles open. Weet je, wat veel jongere en zelfs oudere mensen uit de C.C.’s houdt, is de kneuterige, houterige bedoening. En dan die grote K of C van Kunst en Cultuur, dat is me een drempel, mijne man, waar velen niet over kunnen. Daarom hebben we er hier angstvallig over gewaakt geen drempels te creëren. De Jakke Moto van M.C. The Ghostriders wordt misschien wel geroerd door een recital als hij hier toekomt om een stevige pint te pakken. Zo is er ook nog een toekomst voor de klassieke muziek....én voor de Jakke. Maar waart gij niet voor de muziek gekomen , vrind ? ’t Is de moment, ’t gaat gaan beginnen.”

The Perpetrators uit Winnipeg, Manitoba, Canada zijn geen onbekenden meer in onze regionen. We ontmoetten hen reeds bij hun eerste Europese tournée ter promotie van hun “The Gas and the Clutch”. En dat moet zo’n vier jaar geleden zijn aangezien ze aan hun vierde ronde toe zijn op ons continent. Even iets rechtzetten, snel, voor we als leugenaars versleten worden, één derde van de Perps kennen we. Jason Nowicki, de zanger/gitarist kennen we nog van vroeger. Drummer Chris Bauer en bassist Ryan Menard zijn er niet meer bij. Hun taken werden respectievelijk overgenomen door Ken McMahon en Brad Ferguson. Deze beide heren staan hun mannetje in de nieuwe bezetting met meer dan gewone deugdelijke degelijkheid, maar, jawel er is een maar, de instrumentenwissel die vroeger voor veel ambiance zorgde, is er niet meer bij. Spijtig.

Toch rockt deze band nog altijd stevig door. Jason blijft met zijn nieuwe outfit dezelfde mix van delta blues, rock, grunge, punk…Een vettige greasy slidegitaar waar Hounddog Taylor groen zou van geworden zijn van nijd, snijdt al meteen van bij het begin door de lucht van de rookvrije zaal. “Garmonbozia” van hun eerste CD. “Gef mo Beuzze” in ’t Vloms. En dat doen ze van het eerste tot het laatste nummer van de tweede set. “Give Me Back My Wig” brengen ze met minstens zoveel animo als de reeds eerder genoemde groene het destijds gedaan heeft. Authentieke surf met “The Z-Rays Cured My Hangover”, maar dan met een titel waar de immer cola drinkende Dick Dale nooit was op gekomen. “Baltimore” dat een zeer groot trance-gehalte heeft, maar dat ook iets in zich draagt van Neil Young & Crazy Horse. Ook al een Canadees deze laatste.

Na de pauze zetten de Perps met hetzelfde elan de show verder. Nummers als “Off the Hook” en “55th Street Boogie” liegen er niet om. Het lichtvoetige “Carly” wordt opgekruid met harmonica door Jason. Dit zijn klassebakken. Acht liter, tweemaal vier in lijn. Die maken dat de grond grolt. This is only rock ‘n’ roll but I like it, like it, yes I do.
Als bisnummer wordt “She’s Gone” gespeeld, een nummer dat op geen enkel hunner albums staat, en waarmee ze plat in het straatje van ene George Thorogood zijn terecht gekomen. Maar ons hoor je niet klagen, oh nee ! Van dit soort bands hebben we er in België helaas niet te veel rondlopen. Hoewel Lightnin’ Guy and the Mighty Gators aardig in de buurt komen of zijn.

Wie ze hier gemist heeft, is een ezel, maar kan zich nog rehabilliteren door zich aanstaande zaterdag naar Binkom Blues te begeven, alwaar the Perps zich terug groggy zullen spelen.  

Jason "Howik" Nowicki - guitar, vocals, drums
Brad Ferguson - bass, vocals
Ken McMahon - drums, vocals

witteMVS