God’s ways are mysterious… dat is het minste wat je kan zeggen wanneer we het over Mariëlla Tirotto & The Blues Federation hebben. Klasbak muziekanten en Mariëlla’s stem die zowel  blues, rock als jazz aan kan, en toch nog maar het 2de optreden in België. In maart van dit jaar was de première weggelegd voor de mannen Machelblues die deze band hadden opgemerkt en in hun programmatie opgenomen. Nu als 2de was Eddy van de Willem Tell in St. Lenaerts aan de beurt om deze formatie voorbij de douane te loodsen.

Bij het beluisteren van hun CD was ik al behoorlijk van m’n sokken geblazen door te kwaliteit die je te aanhoren kreeg, dus zou het optreden op een festival wel wat anders geven. Nu dus eindelijk in een club en dan was ik benieuwd hoe het daar zou klinken.

Rond 16.30 was het tijd om aan te zetten met ‘The Blues Don’t Bother Me’ alvorens  met Albert King zijn grootse ‘Born Under A Bad Sign’ verder te gaan. Mariëlla en haar federatie hebben de diverse bluesstijlen behoorlijk onder de knie en het is dan ook maar een koud kunstje voor hen om van een rockbluesje naar een jazzbluesje over te schakelen om zo uit te komen bij eentje van Koko Taylor. Deze Madam heeft ons in juni dit jaar verlaten maar haar nummers zullen ons altijd bijblijven en ook bij Mariëlla want van haar brengt ze ‘Wang Dang Doodle’.  In feite werd dit nummer door Willie Dixon geschreven voor Howlin’ Wolf maar de versie van Koko zal steeds in ons geheugen gegrift blijven.

Toen Mariëlla de smeekbede de menigte instuurde om bij Etta James haar ‘Just Wanna Make Love To You’ enige interactie van het publiek mee te krijgen moeten we toch stellen dat het tot de 2de stroof duurde alvorens de kreten werden opgewekt. Misschien is het een hint voor Eddie maar wanneer buiten de zon nog schijnt zou de blues beter overkomen wanneer je de kroeg verduistert , want dit is ‘stuff’ om te aanhoren in een donkere bruin kroeg.  Eventjes ruiger dan, ‘Heard It On The X’ van de mannen met baarden (ZZ Top) en de ‘Jeff’ zonder tanden  werd meteen wakker geschud en zocht zich onmiddellijk een gewillig slachtoffer om met deze boogie op de dansvloer  een showtje ten beste te geven. That’s the siprit! Einde van set 1 is er dan eentje uit het veelbelovende album ‘Somewhere Down The Road’ en met deze titeltrack werd het tijd om even uit te blazen.

Tijdens set 2 zouden we meer nummers krijgen uit hun album zoals, 'Window Of My Eyes', 'Wintertime Blues' en mijn favoriet 'Bad Soul'. Van Jimi Hendrix kregen we nog 'Little Wing' en met de afsluiter 'House On The Hill' werd het tijd om de Blues Federation aan iedereen voor te stellen en uiteraard doen wij 'ne wave' voor Harald Koll (guitar) Michel de Kok (bluesharp) Heins Greten (bass / piano) en John Kakiay op drums....en toch...toch blijf ik een beetje op mijn honger zitten want wat zou ik deze band eens graag zien en horen in een 'juke joint' waar je enkel tussen de duisternis de slierten sigarettenrook waarneemt en je bij het nippen aan een 'Jack' verplicht bent je blik naar Mariëlla te richten die onder de spots 'Too Blind To See' voor ons ten beste staat te geven....maar dat zal hopelijk snel dan de 3de keer zijn dat ze de grenspaal zullen passeren, en wij, we zullen er ook zijn.