Het gebeurt niet elke week, dat we een Vlaamse artiest te zien en te horen krijgen in de Borderline. Zelfs niet elk jaar. Voor alle duidelijkheid, als ik het over een Vlaamse artiest heb, bedoel ik een zanger die in het Nederlands zingt. Meestal zijn dezen professioneel aan de slag, en door de taal die ze aanwenden is hun territorium eerder beperkt te noemen. Waarom is dat dan zo? Het is uiteraard een kwestie van goesting en smaak, de Nederlandse taal raakt maar mondjesmaat ingeburgerd in de rockwereld en bijgevolg dus ook in de blues. Maar ook, en laten we een kat nu maar eens een kat noemen, omdat doorgaans bands en zangers van bij ons nagenoeg onbetaalbaar zijn voor kleinere clubs en zalen. In ons muziekminnend landje is het immers zo dat professionele muzikanten amper een statuut hebben, laat staan een CAO die zich over hun uitkeringen ontfermt. Daarentegen weet de fiscus hen wel wonen, en blijkt dat deze man een verwoede verzamelaar is van affiches en internet aankondigingen van concerts, en daarop zijn imputatie bepaalt. Een amputatie voor de artiest in kwestie die één en ander uit pure noodzaak moet doorberekenen aan de consument om te overleven.

Dat het gebruikelijke blues publiek even aan het Vlaams moet wennen, lijkt me nogal wiedes. Maar al snel blijkt dat zangers van het slag van een Raymond ook heel wat blues in petto hebben, al was het maar door hun doorleefde podiumact. En dat heeft het gros van het vrij talrijk opgekomen publiek snel door en kan er vanaf het prille begin van de show al van genieten, één of twee nitwits daargelaten, die er niets van hebben begrepen, al is het in hun moedertaal.

Toegegeven, ik ken van het oeuvre van Raymond, dat onderhand zo’n dertig CD’s telt, reprises en compilaties inbegrepen maar bewust meegeteld omdat ze dikwijls alternatieve takes van songs bevatten, zoveel als wat er op onze nationale radiozenders wordt gedraaid, en van enkele gigs in een ver verleden. Ik beleef dit dus even onbevangen als het merendeel der aanwezigen, en concludeer dat Raymond’s avontuur in de Borderline meer op zijn plaats is dan in gelijk welk C.C.

Iemand zegt me dat Raymond nogal veel uit zijn hitsbestand put. Toegegeven, maar is het niet zo dat de man danig veel hits heeft dat het hem moeilijk valt uit een ander vaatje te tappen. Bovendien is het zo dat ze ook telkens weer anders klinken. Zo heb ik bijzonder genoten van de lange ‘Lou Reed-esque’ gitaarsolo van de hand van Raymond himself, die dan de intro van “Nee, Ik Doe NietMee” pleegde te wezen.
De, mij verder onbekende, jonge leadgitarist Bruno De Groote levert onopvallend maar puik snarenwerk. De ritmesectie staat bijzonder sterk en onwankelbaar op zijn benen. We herkennen op drums Cesar Janssens van Pebbles-faam, onder andere, en Mich Verbelen een oudgediende van Raymond’s eerste outfit Louisette en daarna één der Centimeters op de bass. Muzikanten van het eerste uur met een bagage die ze nog maar amper kunnen dragen.

Maria, Bleke Lena, Je Veux de l’Amour, Brussels by Night, Meisjes………………..
Tees is wel rokkenrol in ’t Vloms hè pee. Eén of twee kleinkunstige songs daargelaten valt er niets meligs te zeggen over deze Rx4 show. Ze moesten meer op de horst in het alternatieve circuit, vind ik. Maar ja, dan zijn we terug bij af : Wie gaat dat betalen ?
witteMVS