Eerlijk gezegd zat ik mij al een tijdje op dit specifieke Festival, nabij de Duitse grens, nabij Nijmegen, te verheugen. De line-up was wat mij betreft een prima samenstelling aan artiesten, en ook het tijdstip sprak me bijzonder aan. Dit was mijn 2de bezoek aan dit imposante complex, waarvan met name de kapel uitzonderlijk genoemd mag worden. Kan me voorstellen dat artiesten zich thuis voelen in deze unieke ambiance. Ook de overige beide zalen (Nightclub & Van Der Loo zaal) waren voorzien van een eigen specifieke sfeer en setting. Na een autoreis van iets meer dan 2 uur, en met het pondje over bij Zetten, kwam ik helaas iets later dan geanticipeerd. Waardoor ik ietsjes te laat kwam voor Jennie Stearns, die de spits afbeet tijdens deze muziek marathon. Liep in de lounge meteen op tegen mede-initiator van dit festival Jan Jansen (van Real Roots Cafe). Jan – gezegend met de eeuwige jeugdigheid - was in opperbeste stemming, en straalde terecht van tevredenheid over een job well  done. (Nu weet ik niet exact Jan’s inbreng binnen het geheel, maar vermoed dat hij een uitstekende ondersteuning hierbij is voor Chris Tangelder en het overige team die verantwoordelijk is voor de organisatie en de uitvoering daarvan) Het Roepaen Festival kenmerkt zich door een gezonde kleinschaligheid, maar voorziet zich ondertussen van alle faciliteiten die dit soort optredens met zich meebrengen. Een gezellige dag waarbij tijdslimieten niet centraal lijken te staan, ze zijn er wel degelijk, maar er straalt een prettige ontspannenheid. Heb me niet hoeven haasten, en heb mij tevens niet claustrofobisch gevoeld. (Chuck Prophet’s optreden heb ik overigens wel om die reden laten schieten, was bang dat deze grote naam The Nightclub tot aan de nok toe zou vullen.) Er waren verder echter weinig overlaps tijdens de diverse optredens, en ook de ingebouwde pauze vond ik een gouden greep.

Israel Nash Gripka: website
Vanwege zijn CD eerder dit jaar was deze jonge artiest uiteraard eentje met een “must see”-gehalte. In de verschijning van een pluizige, doch riante, beer herkende ik hem niet meteen als de artiest die ik verwacht had, maar zijn stemgeluid liet daar beslist geen twijfel over bestaan. Wat kan deze kerel uithalen met die stem. Zijn repertoire bestreek zowel nummers van New York City Town, als ander materiaal, zoals het fantastische Canary (Deze bleek wel op de EP te staan die onze vrienden van Lucky Dice voorradig hadden die middag) Uitstekend optreden voor een enthousiast publiek.

Ana Egge: website
Terwijl ik de kapel in wandelde had Ana Egge zich alvast genesteld op het podium, en gaf samen met Nels Andrews’ kompanen eveneens een voortreffelijke set aan nummers live ten gehore. Prima idee om deze beide heren toe te voegen aan haar optreden, de ruimte kan het zeker hebben, terwijl Ana Egge het ongetwijfeld alleen ook wel had afgekund. Ze nam een bloemlezing uit haar werk, waaronder eigen nummers van haar laatste CD Road to My love, maar ook haar debuut uit 1997 River Under The Road. Haar vertolking van Stephen Still’s Johnny’s Garden raakte een gevoelige snaar, en ook haar uitvoering van de traditional Swing Low Sweet Chariot leek haar op het live geschreven. Haar Engelenstem sloot ideaal aan bij de gebrandschilderde omgeving waarin we gezeten zaten. Eveneens een overtuigend optreden.

Joanna Chapman Smith: website
Nog nooit had ik van deze Canadese gehoord. (Overigens als ze had gezegd dat ze Française was geweest dan had ik dat ook geloofd!), maar was juist daarom wel nieuwsgierig. Ik hoorde dat de jonge honden van DeWolff (kende ik ook niet!) stonden te trappelen, en de suggestie van zoveel bruisende adrenaline deed we naar Joanna vertrekken. Het kleine tengere vrouwtje had enorm veel charisma, en wist het aanwezige publiek als een volleerde schooljuf om haar vinger te winden. Haar veelzeggende gezichtuitdrukkingen konden het plezier wat zij zelf ondervond bij dit optreden niet verhullen, en de wisselwerking met ons was voortreffelijk getimed. Zowel ludiek, als ook serieus, ze kon er uitstekend mee uit de voeten. Kon het daarom dan ook niet laten haar laatste CD – Contraries - te kopen, en van haar handtekening te laten voorzien. Afspelend op de terugweg in de auto miste ik echter haar geanimeerde aanwezigheid. Griekse wijn proeft ook daar het beste waar die thuis hoort. Geslaagde p
erformance wat mij betreft.

De ingelaste break was eveneens heerlijk. Lekker om op je gemak eventjes wat te drinken, te eten, desnoods even een wandelingetje te nemen, of bij te praten met vrienden, kennissen of wildvreemde gelijkgestemden.

Nels Andrews: website
Na de break continueerde Nels Andrews de voorstelling met een gaf concert. Vlak nadat Obama de verkiezingen had gewonnen had ik hem ook al eens gezien, en dat optreden viel mij toen bijzonder tegen, omdat hijzelf, maar ook zijn band toen primair lusteloos heen en weer schuifelden op het podium. Daar was nu allerminst sprake van. Zeer geïnspireerde set, waarbij zijn gitarist, mandoline en banjospeler zich enorm onderscheidde en een act op zich opvoerde. Geweldig wanneer je zoveel gedrevenheid mag aanschouwen. Nels optreden werd een paar keer opgesmukt door samenzang van Ana Egge. Zeer puik optreden, waarbij de zaal enorm aan zijn trekken kwam.

Cracker:
Tijdens de pauze had iemand mij overtuigd dat ik Cracker moest gaan zien. Eigenlijk was het de band waarvoor hijzelf speciaal was gekomen. Door zoveel overtuigingskracht liet ik me graag overreden, en verliet Nels Andrew’s optreden tijdig om mijzelf een gunstige positie te verwerven bij deze, voor mij onbekende, band. De eerste 2 nummers waren stevige rocknummers die gedreven door de heren werden uitgevoerd, maar bij het derde nummer vroeg ik mezelf af of ik een ludieke lading moest toekennen aan het nummer of niet. Voor mij persoonlijk was de muziek van Cracker eendimensionaal. Veel drive dat wel, maar mistte iets in hun performance, want echt indruk maken deed dit niet op mijn. Ongetwijfeld zullen anderen bezoekers hierover een andere zienswijze hebben, en dat is toch ook juist het leuke van een festival als deze waarbij veel variatie was.

T. Nile: website
Aangezien Cracker en T. Nile gelijkertijd op traden had ik een leuk excuus gepakt om ook een stukje van T. Nile te proeven. Bij Joanna Chapman Smith’s optreden hadden we overigens al van haar aanwezigheid mogen genieten. T. Nile zit duidelijk in het schuitje van de folky singer songwriters en brengt luisterrijke liedjes ten gehore. Haar podiumpersoonlijkheid zit nog in de groei, evenals de kwaliteit van haar muziek. Niet verkeerd allemaal, maar het optreden bleef ietwat op de oppervlakte liggen. Wanneer je het podium beklimt moet je tenslotte ook iets van jezelf tonen, en dat ervoer ik bij deze jonge vrouw als gereserveerd. Haar set stopte ook voortijdig, waarop je zou kunnen veronderstellen dat ze niet helemaal lekker in haar vel zat.

Dankzij dit verkorte optreden had ik een paar minuten de tijd om mijn aanwezige vrienden van Johnny’s Garden te ontmoeten, en de hand te schudden. Leuk wanneer je behalve de aanwezige artiesten ook diverse Internetvrienden eens in levende lijve kan ontmoeten. Ze bestaan dus echt! Eveneens liep ik op tegen - een niet optredend - Bart de Win. De allure van zijn recente CD The Simple Life is dusdanig indrukwekkend dat hij tussen de keur aan aanwezigen musici allerminst had misstaan. Wellicht een suggestie voor de toekomst.

Willard Grant: website
Doordat mijn escapades op de gang ietwat uitliepen, miste ik het begin van Robert Fisher’s optreden. Klein beetje spijt daarvan heb ik wel, want ik had al veel gehoord over deze magnifieke artiest, doch gehoord nog nimmer. Slechts uitgedost met 1 lid van zijn Conspiracy gaf Willard Grant voor mij persoonlijk de meest sublieme voorstelling van die dag. Ongekend hoe 2 mannen in staat zijn om gewapende met slechts gitaar en staande bas een dergelijke suspense op te bouwen. Gigantisch indrukwekkend voordracht. De devote ruimte werd ten volste gevuld door het weldadige klankpallet van deze gigant uit Boston. Op zich niet opzienbarend dat deze openbaring zich juist hier aan mij voltrok. Een betere locatie is amper denkbaar. Waarvoor mijn dank!

Leeroy Stagger: website
Geïmponeerd door Willard Grant Conspiracy optreden had ik het liefst even willen bijkomen, alsof je zojuist een gezonde maaltijd hebt genuttigd. Het liefst eventjes nagenieten, en de indrukken willen verwerken. Het liefst had ik gekozen voor Chuck Pophet, maar vanwege de gevreesde drukte zocht ik Leeroy Stagger op in De Van Loo zaal. En waarom ook niet? Zijn Depression River uit 2006 is zonder enige twijfel een schitterende CD van een artiest die het verdient om gehoord te worden. Toch kan de popachtige Americana van Stagger me deze keer slechts matig bekoren, en vertrek ongeveer halverwege zijn set richting huis. Toch weer een reis van 2 uur voor de boeg met de wetenschap dat de wekker op zes uur aankondigt dat het tijd is.

Samenvattend:
Een zeer geslaagde dag, die bovenal uitstekend was georganiseerd, en geolied verliep. (Voor de volgende keer overweeg ik echter een overnachting in een nabij gelegen bed & breakfast toe te voegen.) Goede keuze aan artiesten bracht een prettig publiek naar Ottersum. Chuck Propet houd ik voor mijzelf te goed, en voor de rest uitsluitend een prettig herinnering aan deze muzikale dag.