Naar jaarlijkse gewoonte werd er weer, flink vooraf, afgeteld naar begin Oktober. Ieder jaar is er het tweede weekend van deze maand het Arkansas Blues and Heritage Festival. Beter gekend als het vroeger genoemde ‘King Biscuit Festival’. Het is het grootste gratis Bluesfestival in de USA. Gratis is het altijd geweest, later zou blijken dat men dit jaar ook hier een kleine bijdrage vraagt van het publiek.

Dinsdag 6 Oktober stegen we op vanuit Brussel om via Atlanta Memphis te bereiken. Hier pikken we Karen Ferguson op , een bluesfan uit Californië. We hebben haar de vorige jaren leren kennen op het festival. Nu had ze geen vervoer van Memphis naar Helena en ze zou ons twee dagen vergezellen. Na het ophalen van de huurwagen rijden we onmiddellijk richting zuiden , richting Indianola – Mississippi. Memphis hebben we immers al zo vaak gezien. We zouden ook niet weer huiswaarts vliegen vanuit Memphis maar wel vanuit El Paso, Texas. Niets met blues te doen maar om ook eens het Amerikaanse landschap te beleven. Onze eerste avond brachten we door in Inverness, Ms. Na een stevige maaltijd in The Hometown , het restaurant van Mark Gary. Mark is naast eigenaar van de zaak ook de kok en al 40 jaar ‘Cropduster’ , piloot van een ‘airtracktor’ die de uitgestrekte katoenvelden sproeien. De meestal gele vlieg-tuigjes noemen ze hier airtracktor. Ze kennen ons hier ook want na zeven jaar zijn wij nog steeds de enige buitenlandse gasten in dit ‘gat’ in de Delta. Allez, de enigen naast een paar Crossroad-tooghangers uit Olen want Allan Jones en Wade Loper zijn onze gezamelijke vrienden.
De nacht brengen we door in het jachthuis van de vader van Allan Jones.

Verse koffie ,spek en eieren en we zijn klaar voor The Blues ! In de voormiddag rijden we naar Leland ,Ms , de thuishaven van o.m. Eden Brent , Pat Thomas en het Highway 61 Bluesmuseum. In dit museum vind je zowat alles over de lokale, bekende en minder bekende blueshelden. Eddie Cusic, Eden Brent , Boogaloo Ames , Son Thomas , John Horton ,Bill Abel, om er enkele te noemen. We waren net lang genoeg gebleven want op het moment dat we wilden vertrekken kwam Pat Thomas binnen. Voor hen die Pat niet kennen , hij is de zoon van de legendarische Delta Bluesman James ‘Son’ Thomas , speelt zelf ook Blues en is te zien in de award winning film M for Mississippi. Als altijd is Pat zeer uitgelaten en vriendelijk en begint onmiddellijk met verhalen over zijn vader en over blues en kunst. Dan krijgen we een privé concertje aangeboden , Pat speelt enkele traditionals en nummers uit zijn laatste CD ‘His Father’s Son’. Buiten moeten we ook nog even met hem op de foto bij de museum muurschildering van zijn vader Son Thomas. Intussen is ook Randy Magee geariveerd en toont zijn kunnen op een low-bow. Randy was verleden jaar te gast in Mill , Nederland , voor het benefietconcert t.v.v. het museum in Leland.

Na Leland rijden we enkele mijlen terug richting Indianola waar we het B.B. King Museum een bezoekje brengen. Zeg maar bezoek want je bent wel een tijdje zoet wanneer je al de audio en video mogelijkheden wil benutten. Sommigen hier hebben zo hun bedenkingen bij dit museum en heel die B.B. King toestanden. Respect voor ‘the man himself’ maar een museum voor iemand die nog leeft , een heel duur museum in de Delta, het armste gebied van de USA ,…Ze hebben ook The Club Ebony overgekocht van Mary Shepperd, akkoord, het is een beetje opgeknapt maar het straalt niet meer dat juke-joint gevoel uit nu het ook deel uit maakt van de ‘BB King fabriek’ om het zo maar te noemen. Buiten hangt ook een bericht dat er geen foto’s en film mag worden gemaakt tijdens optredens zonder toestemming van de B.B. King directie…wat mij deed denken aan het B.B.concert in het Sportpaleis in Antwerpen enkele jaren geleden waar ondergetekende werd afgeblaft en weggestuurd (door een zwarte securityman) omdat ik vooraan een fotootje wilde nemen. Talkin’ about blues…

Toch zijn er mensen in de Delta die er anders over denken. Ik bedoel over Blues. Onze goede vriendin sinds enkele jaren Sade Cassie Turnipseed ,ex-medewerkster van het museum, en haar man Robert zijn bezig met heel mooie projecten. Met steun van o.a. de Staat Mississippi wil ze een standbeeld oprichten midden in de katoenvelden ter ere van de duizenden slaven die hier gestorven zijn en de grondleggers waren van de Blues. Ook wordt er gewerkt aan een ‘Blues in the Schools’ toer door 54 landen van Afrika ! Ook daar hebben ze de steun van culturele organisaties en ministeries. Samen met Sade en Robert eten we die namiddag bij ‘Betty’s’ , grilled catfish , wat anders in de Delta ? Hoe dichter we het festival naderen hoe meer bluesfans we links en rechts tegenkomen. En wie hier ook binnen kwam , ze zal wel verwittigd geweest zijn ,Mary Shepperd. Jaren de eigenares van de legendarische Club Ebony en close friend van B.B. himself en van ondergetekende himself. ’s Avonds op bezoek bij Sade thuis en spelen pool tot …het bier op is. Terug in het jachthuis prepareert Karen nog Sweet Potatoes. Ze doen er hier zo gek over maar voor ons is ‘ne patat , ne patat’, en dan zonder iets erbij…?

Na het ontbijt vertrekken we rond 9 uur uit het jachthuis richting Helena.
Overal ter wereld wordt er gesproken over verandering van klimaat. Neem nu bij ons , eind Oktober en 17 graden. Ook in Mississippi is er wat aan de hand. Normaal gezien is het hier in September en Oktober zo rond de 28° C en heel droog. Dit jaar heeft het ,zeg maar, heel september geregend met als gevolg dat de katoen staat te rotten op het veld. Natte katoen kan immers niet worden geoogst. Vandaag is het weer goed en we naderen Helena. Het hotel waar we al voor het 7de jaar zullen verblijven is zopas van eigenaar veranderd. John Crow , de vroegere uitbater heeft het moeten afleggen tegen kanker. Verleden jaar onderging hij een chemokuur. Hij had er zoveel moed op en beloofde ons dat we hem zouden terug zien dit jaar. Toen ik appart van hem afscheid nam, voelde ik dat hij wist dat dit een afscheid was , voor altijd. We misten hem.

Life goes on , zullen we maar zeggen en de nieuwe eigenaars waren uiteraard ook heel vriendelijk en wisten hoe je gasten moest ontvangen. Met trots vertelde hij ons dat onze festivalstoelen op ons stonden te wachten , boven in de kast waar we ze verleden jaar hadden achtergelaten. En de gasten van de vorige jaren waren er ook weer. Onze vriend Dick Meyer en lief , Bruce Iglauer, de Alligator Boss en vijf nieuwe gezichten uit Tupelo, Mississippi. Van één van hen heb ik spijt dat we daar geen geluidopnamen van gemaakt hebben. Nog nooit hadden we iemand zo ‘zuidelijk’ slepend horen spreken. Wat hij zei maakte niet uit maar de manier waarop bracht ons echt aan het lachen. Zelf wisten ze natuurlijk niet waarom. Toffe mannen.
En dan, op naar het festival. Ik heb al de jaren geroepen dat het hier allemaal beter gaat dan bij ons…Ik moet mijn mening herzien… Het is altijd een gratis festival geweest en wij betaalden steeds voor ‘Friends of The Blues’, wat ons recht gaf om vooraan op de eerste drie rijen plaats te nemen. Vlak voor het podium en bij de artiesten. Prijs 50,- dollar. Dit jaar waren ze op een idee gekomen: 500,-dollar voor ‘VIP’ ,  100,- dollar voor ‘Friends of the Blues’ en 10,- dollar voor iedere festivalganger (voor drie dagen). Maar…bleek dat we voor onze 100,- dollar geen apparte area hadden en gewoon moesten plaats nemen ergens op het terrein. Je ziet het al voor je, op de eerste drie rijen 6 man die van één of andere firma 500,- dollar hadden gekregen en voor de rest niets.

Wij zouden wij niet zijn . Even langs op het hoofdbureau eens uitleggen wat wij ervan vonden en ja hoor, met succes. Een paar uur later kwam een vriendelijke mevrouw de aankondiging doen dat ze ‘vrienden uit België’ verwelkomde op het festival en dat al diegenen die 100,- dollar hadden betaald zich moesten melden en een apparte ruimte toegewezen kregen. We hadden opslag heel veel vrienden gemaakt….

Voor jaren , 24 al ofzo, heeft het allemaal perfect gelopen maar door al de crisistoestanden is het hier ook moeilijker geworden om een festival te organiseren. Sponsors die afhaken is misschien wel het grootste probleem en je moet voor ogen houden dat de delta het armste gebied in de hele Verenigde Staten is. Opmerkelijk dat er zo weinig lokale (Afro-Americans) mensen aanwezig waren. Ze hebben het echt niet makkelijk hier.
We moesten eerst naar Fonzie’s Jazz & Blues Club . Dit jaar met een grote fles Duvel , dan kon hij eindelijk het kleine fleske nuttigen en Duvel proeven. Het stond nog steeds te pronken in zijn glazenkast.

Zoals steeds de eerste dag van het festival is de opkomst niet zo heel groot. De eerste band die we zagen was de uit West Memphis ,Ar. afkomstige Kings of the Delta. Zij hadden vorig jaar de Emmerging Artists Contest gewonnen en mochten nu de spits afbijten. Bij de tweede band was het al raak. Staande ovatie en het was nog maar net middag ! Charlotte Taylor & Gypsy Rain uit Little Rock , een stevig gebouwde madam die weet hoe ze zo vroeg op de dag bluesfans op haar hand moet krijgen. En als dan iedereen in de mood is , komt Johnny Billington ! Mr. Johnny zoals ze hem kennen in de Delta. Man, dit is blues ! Johnny is ergens achterin de zeventig en geboren in de Delta. Na omzwervingen naar Arizona en Chicago is hij terug in zijn geboortedorp Lambert, Ms. Twintig jaar reeds geeft hij blueslessen na de schooltijd en tijdens de vakanties aan jonge zwarten ,zowel in het Clarksdale Blues Museum als in zijn Blues Academy in Lambert. Het negatieve is dat Johnny ‘onder contract’ was door de State of Mississippi en niet in het openbaar mocht optreden. Einde contract, en here’s Johnny !!
 En dan , van oud naar nieuw , van zwart naar wit, van metal naar Blues…J.P. Soars and The Red Hots. J.P. speelde sinds zijn 16de in hardrockbands tot hij de Blues en Django Reinhart ‘ontdekte’. De winnaars van het jaarlijkse IBC (International Blues Contest) in Memphis 2008.  Laat ons hopen dat iemand ze naar de Lage Landen brengt.
Na J.P. Soars krijgen we nog Lucious Spiller en lokale held, en  verantwoorde- lijke voor de festival line-up Stirling Billingsley met op harp Clarksdale’s own Stan Street. …I Got a sweet little angel….I love the way she spread her wings..
How Blues can you get ?...

Tussen de acts door ontmoeten we de vrienden van elk jaar , fotograaf Dusty Scott , Richie Villiger van het Eutin Bluesfestival in Duitsland, Bob Corritore, Dave Riley, Reba en Wayne Russell, en, Hein ‘Little Boogie Boy’ Meijer ! In België zeker ondergewaardeerd maar in de US kennen ze hem wel. Nu toch zeker want de volgende op het programma was John Primer feat. Little Boogie Boy ! En er stonden er nog meer bij die we goed kenden : Robert ‘Nighthawk’ Tooms op keys , Josh Roberts op bass en Doug McMinn op drums ! Van een goede band gesproken. John zelf, drie van Reba Russells band en Hein ! Ze gingen uit hun dak hier !
De zon is al een tijdje onder en het is nu echt aangenaam buiten. Er wordt regen verwacht voor morgen rond de middag. Laatst op het programma The Cate Brothers. Zullen wel dikke vriend zijn met de organisatie want van blues is er hier niets te merken. En dat zullen ze geweten hebben want zelfs voordat ze begonnen waren was bijna iedereen al bedwaarts.

Er werd regen verwacht. Wat je dan ’s morgens het eerste doet is naar buiten kijken. En nee het was droog en de zon scheen flauwtjes. Lekker ontbijtje en weer maar richting downtown Helena , naar onze stamkroeg Fonzie’s. Tegen de tijd dat we daar aan kwamen dreven de eerste donkere wolken over het stilaan weer wakker wordende festivaldorp. Nu het nog droog was besloten we om eerst even onze vriend Michael Burks op te zoeken op de campsite. Daar Michael in Little Rock woont , dus niet zo ver van hier , komt hij samen met familie en vrienden met z’n mobilehome. Geladen met flessen Duvel en dozen chocolade begeven we ons op weg. En toen was het zover, de hemel brak open en we kregen bakken water over ons heen. Gehuld in ons regenpakje kwamen we bij Michael aan eerder als verzopen kiekens. Maar met al ons geschenkjes werden we weer onthaald als zijnde de goede sint of zoiets. Lang zijn we niet gebleven want we moesten terug voor de eerste band van vandaag en Michael zien we straks nog wel. En de eerste band voor vandaag was Harmonica Shah. In Juni dit jaar nog afsluiter op ons eigenste GoorBlues Festival. En wie speelt gitaar voor Shah ? Ja hoor, Hein ‘Little Boogie Boy’ Meijer. Fijn weerzien met Shah maar er is toch ook minder nieuws. Doug McMinn die zou drummen voor Shah belt ons dat hij dringend naar het ziekenhuis moet want er was wat gevonden in zijn bloed. Later bleek dat het geelzucht was. Op ogenblik van dit schrijven is hij weer aan de beterhand. Veel volk is er niet te bespeuren want de regen is wel echt spelbreker. En ,wanneer ben je een goede muzikant ?? Terwijl we bij Shah staan te praten komt een man zich voorstellen als de drummer in de plaats van Doug McMinn. Hij vraagt aan Shah wat voor muziek er gaat gespeeld worden. Shah antwoordt: “ you know ‘bout blues son ? ya ? ok ,you’ll hear it “. De man had nog nooit van Shah gehoord. Of hij het kon ? Wat denk je ?

Het weer is echt niet te doen. Onze stoelen zijn doorweekt en we kunnen dus niet gaan zitten. Dan maar weer naar de kroeg en zo hebben we wel enkele bands gemist. Misschien wel bewust die bepaalde bands want voor niks en niemand wilden we Dave Riley samen met Big Jack Johnson missen. Normaliter zat er nu Sam Carr achter de drums maar helaas , Sam stierf enkele weken voor het festival. Toen we later met Dave Riley sproken was deze nog echt niet over het verlies heen van zijn lifelong buddy Sam Carr. That’s life, that’s the Blues…
Op ieder festival hier wordt er wel iemand in de bloemetjes gezet. Deze maal was de gelukkige de in Helena geboren Red Holloway. 83 jaar geleden . Ik had hem al aan het werk gezien in een Jazz club bij ons in de buurt. Eén van de beste saxofonisten maar Jazz is eigenlijk niet zo aan mij besteed. En ik was niet alleen.
Dat de Blues nog lang niet aan het verdwijnen is werd nog maar eens duidelijk gemaakt op het zijpodium. Weer vragen wij ons af wanneer we die gast in Europa gaan zien. Onthou alvast de naam of ‘Google’ hem even : 18 jaar jong , Marquise Knox. Hij speelt gitaar voor een gevestigde waarde . Niemand minder dan ‘the whistler’ Arthur Williams ! Na Arthur was het de beurt aan Super Chikan. En zo blij en zo trots als een kind vertelde hij ons dat hij deze namiddag de laatste hand had gelegd aan een nieuwe gitaar. Gemaakt van…een bijl…? En weerom helaas. Door de aanhoudende stortvloed was het niet verantwoord om de volgende concerten te laten plaatsvinden. Dus, geen SuperChikan.

Op het hoofdpodium is het intussen tijd geworden voor Billy Boy Arnold met , Billy Flynn , Bob Stroger en Willy Big Eyes Smith. Natuurlijk allemaal legen- darische namen maar voor ons toch een beetje te braaf. Dat brave ging er al snel af want de volgende in rij was Michael Burks. En hij bewees weerom dat hij de enige echt ‘Iron Man’ is. En , in tegenstelling tot zijn optredens in Europa , speelt hij hier wel op zijn Gibson Flying-V. Vuurwerk !! Vuurwerk dat niet kon geblust worden door de aanhoudende regen. Ok toegegeven , door dat pokkenweer zijn we niet meer gebleven voor Lonnie Shields en Bobby Rush.
Morgen is er nog een dag.

Aan de ontbijttafel praten we geruime tijd met Alligator Boss Bruce Iglauer over blues natuurlijk en het verschil van Blues in de US en Europa. Ik zal er niet verder over uitwijken, we hadden allen zo onze mening…
En, het zou droog blijven vandaag maar wel koud. En dan nog kou bier drinken , voor uw plezier moet ge het allemaal niet doen…En wie komen we tegen : de Marc Boullion van ‘Blues oan daa Stoaze’ met vrouw en vrienden. Kleine we- reld toch want eerder waren we ook al Peter en Kees van Kwadendamme tegen het lijf gelopen.
De eerste band die we vandaag zien is de jonge , bij ons nog onbekende Hamilton Loomis. Ook een naam om te onthouden. Het zou moeilijk worden vandaag om een keuze te maken uit het aanbod. Ofwel het hoofdpodium ofwel het zijpodium. Ofwel, heen en weer lopen.. We kozen voor het laatste maar dan mis je eigenlijk toch veel van een optreden. Natuurlijk stonden we wel vooraan bij onze vrienden van The Reba Russell Band. Dan vlug naar het andere podium voor nog een stukje Robert Belfour. Na de Wolfman was het de beurt aan Big Jack Johnson en geloof me vrij, dit was ongeveer het beste wat we gehoord hebben .We zijn gebleven wetende dat John Hammond partij gaf op mainstage. Nog een fotootje hebben we van de man kunnen nemen en dan was het de beurt aan Anson Funderburgh & The Rockets met Lee McBee ! Lee is na zijn periode van ziekte weer helemaal de oude. Na Anson is het weer tijd voor de ‘ouwetjes’. Of wat dacht je van Pinetop Perkins met zijn 96 jaar ? Bob Stroger op bass, Willy Big Eyes Smith op drums , Bob Margolin op gitaar. Muddy Waters komt weer tot leven ! Na deze levende legendes stond Mitch Kashmar nog op het programma en als afsluiter van het festival , Jackie Payne en Steve Edmondson.
Dit betrefeende het hoofdpodium. Onze afsluiters zouden hun ding doen op het zijpodium want daar was nog Papa Don McMinn gevolgd door ,alweer een lokale held , Blind Mississippi Morris met Brad Webb op gitaar ! Dit was een festivaleinde dat je nog heel lang meedraagt , en , je alweer laat dromen van een volgende editie…

De volgende morgen reden we al vroeg richting Clarksdale. Langs de Mississippi , Friars Point , Stovall Plantation , allen historische namen in de geschiedenis van de Blues.
Na een bezoek aan Morgan Freeman’s Ground Zero Bluesclub is er ook weer het jaarlijkse Cathead Mini Bluesfestival , met lokale bands. Gewoon een partytentje of drie naast elkaar op de stoep voor de winkel , een reusachtige BBQ ketel , een schare bluesfans en laat het feestje maar beginnen. Big George Brock , Lucious Spiller, enz.
Vandaag is het ook  weer Pinetops Homecomming in de Hopson Plantation. Jaarlijkse traditie. En wat voor een evenement ! Honderden Bluesfans die op het festival waren komen hier weer samen om te genieten van de ‘alles kan , niets moet’ optredens. Te veel namen om te noemen op deze Jam. Hier ze je echt dat al die grote namen toch ook maar gewone mensen zijn. Geen managers of roadies of organisatoren die alles naar hun zin willen , nee, gewoon blues spelen. En zo zie je samenstellingen die tot de verbeelding spreken: Super Chikan samen op het podium met Michael Burks , Bob Stroger ,Willy Big Eyes Smith. Bob Margolin , Pinetop Perkins , Hein Meijer en Peter Kempe. Alles is mogelijk en iedereen speelt met iedereen. Bluesheaven !!

’s Avonds gingen we zoals gewoonlijk op zondagavond naar Red’s Juke Joint in Clarksdale, voor alweer een Jam. Daar het zo klein is bij Red, en zo populair , en omdat we laat waren en de zaak overvol zat , hebben we maar gepast en gekozen voor een iets langere nachtrust. Een nachtrust die we zeker nodig hadden want dinsdagmorgen zouden we vertrekken voor een trip van enkele duizenden kilometers…Door Arkansas, Oklahoma , het noorden van Texas, New Mexico. Dan zuidwaarts richting El Paso om vandaaruit terug te vliegen naar Belgenland.

Weer een Bluesavontuur achter de rug. Nog een jaartje wachten en dan ….weer maar eens zeker . Addicted to the real Blues.