BLUES STORE ZELE 8ste CLUBAVOND
website

THE HOWLIN' ROADDOGS(B)
website
my space
CD review

Dit feest ging door in het Oostvlaamse Zele , waar de mannen van de Bluesstore hun jaarlijkse clubavond hielden . Deze mensen zijn ook al enige jaren bezig met blues en men ziet ze dan ook op veel andere optredens en festivals , altijd uitkijkend naar goede acts om zelf ook te programmeren. Enigszins vroeg aangekomen in de gezellige zaal van brasserie “DE CROONE “ op de Markt van Zele werden we zeer hartelijk begroet door de mannen van Marc du Mesniel  en konden we een praatje maken met de bandleden van The Howlin’ Roaddogs welke de aftrap mochten geven om 20.30 uur , een half uurtje later dan aangekondigd .

Maar zoals bij de meeste gigs is het aanvangsuur steeds plaatselijke tijd , doordat de toeschouwers steeds iets later binnensijpelen dan het officiële aanvangsuur ; bang om de eerste te zijn ? Enfin , frontman Eddy De Smul wist te vertellen dat hij een nieuwe toetsenman had ter vervanging van Peter De Boever  en met een interimdrummer moest spelen wegens omstandigheden , deze was niemand minder dan Eric Bosteels , de vaste trommelaar bij Gorki . Van bij de eerste noten werd het duidelijk dat deze band nog steeds grote klasse is en dat ze het weggaan van zangeres Kimberly Claeys zeer goed verteerd hebben . Het heeft zelfs positief gewerkt , want zanger - gitarist en mondharmonicaspeler Eddy is als je het mij vraagt nog meer gedreven geworden .

Deze man is echt een bluesman in hart en nieren. Met voornamelijk zeer degelijk eigen werk en  enkele mooie niet alledaagse covers brengen ze een sterke set die niet in een bluesvakje kan gestoken worden ; het gaat van Delta over Texas  naar Country – blues  met als absolute uitschieters hun “ Mission Bell “ , dit nummer is zo sterk dat in another country by another band dit een absolute nummer een hit zou zijn , “ Mary don’t you weep “ bekend geworden door Bruce Springsteen , nodigt uit om mee te zingen , wat ook spontaan gebeurt en Eddy op de tafels en zonder micro de hele zaal ( ondertussen goed vol gelopen ) meekrijgt . “ Dark Night “ van Toni Joe White is dan weer een prachtig  swampnummer . Terecht  moeten ze van publiek en organisator na anderhalf uur nog een bis brengen . Het gevraagde “ Mojo Workin’ “ wordt niet gebracht met de mededeling : we gaan eens lekker dwars liggen , maar  met een sterke Robert Johnson song in de plaats wordt het eerste deel afgesloten.

Na de podiumwissel die ietsjes langer uitliep dan verwacht , maar als het geluid niet perfect is , gaat een optreden de mist in en dat weet performer bij uitstek Guy Verlinde aka  LIghtnin’ Guy & The Mighty Gators maar al te goed . Overigens over het geluid viel niets aan te merken , de technici van dienst , man en vrouw , deden een meer dan behoorlijke job . Tweede verrassing van de avond : van Guy hadden we ondertussen vernomen dat hij ook met een invaller ging aantreden . Zijn gitarist had door omstandigheden forfait moeten geven en op het laatste nippertje werd beroep gedaan op Bill Roseman , de vriendelijke Amerikaan die reeds geruime tijd in het Brusselse woonachtig is .

Dat Bill een knappe en technisch zeer begaafde gitarist is weet elke bluesminnende onderdaan van ons Belgenland  ondertussen ook wel . De show van Lightnin’ Guy is echt een wervelwind en het publiek werd dan vanaf het begin met sterke nummers zoals  “Highway King “ en” Going down”  bestookt en was direct in de juiste stemming . Met gedreven slide worden de nummers in de verf gezet en Guy had vandaag de juiste Sideman bij zich . Bill Roseman kan als geen ander de juiste toon zetten en kreeg ook nog tijd genoeg om zelf enkele prachtige solo’s te brengen . Bij “ Ain’t no sunshine “  werd een eerste keer het publiek gevraagd om mee te zingen , wat aardig lukte en een eerste tafelwandeling werd ook al ondernomen . Drummer Thierry Stievenart en bassist Dominiek Buysse  zijn een geoliede ritmesektie  , die een sterke basis leggen voor elk nummer . Waar Dominiek tot voor kort een meer rock en hippie – uitstraling had , heeft hij een metamorfose ondergaan  kompleet met  haircut en maatpak . 

Het nodige harmonicawerk werd ook gebracht en halverwege de set werden zelfs 2 acoustische nummers ingebouwd om daarna terug naar het stevigere werk over te schakelen. “ Bon ton rouler” werd de tweede meezinger van de avond  en de tweede tafelwandeling  zat er ook aan te komen met de drie gitaristen tussen het volk . Zelfs Bill , die een meer rustige podiumact heeft liet zich in het enthousiasme verleiden om mee te wandelen . Iets te moeilijk voor een drummer verklaarde Thierry  achteraf .Terecht werden ze getrakteerd op een stevig applaus en “we want more” . Afgesloten werd met een lange , doch opzwepende versie van “Automatic  “  . Een uur en 45 minuten durende show die nooit verveelde . Wat een energie en hoog entertainment gehalte ! Iedereen meer dan tevreden van de avond . Bij het afkondigen konden we nog vernemen dat  de band al geboekt is voor het komend festival van The Bluesstore eind Mei volgend jaar . Dan wel in de XL uitvoering met keybord en blazers erbij. We kijken er al naar uit !