In 2006 hadden de mannen van “  Stichting Polderblues “ in het Zeeuwse Westdorpe , net over de grens bij Zelzate al eens een festivalletje uit de grond gestampt met 4 bands : 2 plaatselijke , The Juke Joints en Danny Bryant . Dit was redelijk succesvol , maar verdere inrichtingen bleven uit .

Tot op Zaterdag 12 december ’09 er terug een bluesoptreden was in het rustige polderdorp ; vroeger toch redelijk bekend van het inmiddels afgebrande muziekcafé “ De Gravin “ .  En het was meteen een schot in de roos , want er was een goede opkomst in “ ’t Oude Raedthuys “ , de nieuwe bluesstek .

De band van dienst : The Blue Clay , speelde een thuismatch , want frontman Wouter Verhelst (gitaar en zang ) is een geboren en getogen Westdorpenaar en zijn maatje Johnny Roscoe ( harmonica en zang) komt uit het naburige Sas van Gent . Aangevuld met een contrabassist ( ex Juke Joints ) en een percussieman van “ den overkant “ ( niet grens , maar Schelde ) brengen deze mannen voornamelijk een mix van  akoestische country en country – blues nummers . Een beetje zenuwachtig begonnen , kwamen ze echt pas bij het derde nummer “ Jesse James “ goed in vorm . We onthouden hier voornamelijk uit de eerste set “ I’m a stranger” , “ Worried Man Blues “ en het prachtige “Cocain’ Bill & Morphine Sue .  Er werd niet te lang gepauzeerd want er ging nog een derde “ elektrische “ set komen . Van de tweede onthouden we “ Key to the Highway “ , “ Rocking Willy Moore “ en een overbodig “ Mojo Working “ wat wel door het publiek gesmaakt werd mede door het gastoptreden van een van hun grootste ( letterlijk en figuurlijk ) fans .

Bij “ Good Morning Blues “ mocht er nog een gast opdraven , een blonde dame Antje genoemd , die niet onaardig gitaar speelde en de 2 overige nummers ook op het podium bleef .  De sfeer zat er goed in bij het publiek en na ieder nummer werd er uitbundig geschreeuwd en geklapt.  Geen bisnummers , want er moest nog een drumstel  en extra versterkers opgesteld worden voor de derde set , de elektrische . Voor mij hoefde deze niet  , ik had liever nog wat meer acoustic werk gehoord , maar toch gebleven omwille van de sfeer en de leuke mensen . Deze kan samengevat worden als voornamelijk Chicago -blues , met enkele plezierige eigen werkjes ertussen waaronder het  door“Canned Heat” geïnspireerde  “ Boogie all night”  . Een geslaagde avond die algauw uitliep tot 2AM . Een prachtig initiatief in een tijd waarin velen afhaken met  te organiseren . Volgende afspraak op 23 Januari 2010 met Livin’ Blues Xperience . Benieuwd wat deze oudgedienden van de Nederlandse bluesscene nog in hun mars hebben !