Het concertleven begint zowat terug op volle snelheid te draaien na de verplichte nummertjes in familieverband wegens Kerst en Nieuwjaarsfestiviteiten . Voor mijn eerste van het nieuwe jaar had ik een uitstapje over de grens gepland naar Westdorpe  , waar de mannen van stichting polderblues uitpakten met  Livin’ Blues Xperience en Stonecold als voorprogramma .

Het was meer dan druk in ’t Oude Raedthuys  , volle bak is hier beter van toepassing . We hadden niet veel tijd om de vele bekenden te groeten , want de opwarmers van dienst begonnen vrij stipt aan hun act . Ik wist niet wie Stonecold waren tot op het moment ze het podium betraden .
Het powerblues – trio bestond uit Wouter Verhelst , gitaar en zang , die een tweede thuismatch mocht spelen , samen met drummer Sander Elderkamp en op bas Hans De Veene uit Antwerpen afkomstig . Grote voorbeeld van deze band is “ Jimmy Thackery “ en de nummers werden dan ook in  stevige Texas-stijl  gebracht . Eigen werk , afgewisseld met covers werden op de fans losgelaten . Spijtig dat de geluidsman van dienst de zang liet overstemmen door de instrumenten , zodat  Wouter zich op de duur een beetje schor stond  te schreeuwen. Maar de sfeer zat erin bij het publiek en dan mogen schoonheidsfoutjes niet aangerekend worden. Ze mochten ze na een dik uur afsluiten met een goedkeurend applaus van de zaal en nog een bisnummer.

Na de podiumwissel kwamen de oudgedienden van de Nederlandse bluesscene  “ Livin’ Blues Xperience “  hun act opvoeren .  Hoewel van de in 1967 opgerichte “ blues-boogie –rock & shuffle “ band  enkel  Nicko Christiansen overblijft . Ted Oberg doet zijn ding onder eigen naam en de andere leden zijn uitgezworven of jammerlijk veel te vroeg overleden. Een klein optelsommetje zegt mij dat ze door de jaren heen aan meer dan 35  verschillende bandleden komen.

Ze starten met “ Help me “ en de stevige boogie “ It was a dream “  en brengen daarmee werk van hun in 2008 uigebrachte album  “ This is the time “ , afgewisseld met enkele standards . Het zijn stuk voor stuk goede muzikanten , die weten waarmee ze bezig zijn en met volle overgave hun ding doen. Toch heb ik de indruk dat er iets verkeerd is met de zaalmix , want de gitaarsolo’s komen er niet uit en de bas staat naar mijn mening iets te hard . Dan maar helemaal vooraan aan de monitors gaan luisteren en dat klinkt al veel beter. De eerste set wordt afgesloten met “ Spoonfull “ en na drie kwartuur spelen krijgen we een ongeveer even lange pauze , toch wel ongebruikelijk bij een concert met voorprogramma. Maar dat is dan weer goed om de kelen wat te smeren met gerste of ander nat en nog wat nieuwtjes uit te wisselen .

Bij aanvang van deel  2 was ik zeer verheugd dat de technieker  het geluid toch optimaal had gekregen .  “ I just wanna make love to you” , “Hounddog” “ Hoochie coochie” en “ Mojo workin” passeerden de revue . Ik was net aan het denken dat dit toch wat teveel aan standaard coverwerk was toen het prachtige “ Red lights “ en “ Too many chiefs “ kwamen . Ineens sloeg de vlam over bij het publiek , dat voordien niet helemaal superenthousiast was . Bij “ Wang Dang Doodle “ begon het feest echt. Net iets te laat , want twee nummers verder kwam de bis reeds en werden er geen extra toegiften gedaan , niettegenstaande het publiek er luid genoeg om vroeg.

Livin’Blues Xperience  kon mij niet dat waaw – gevoel bezorgen , maar er was wel  een grote portie pure nostalgie en ik heb er toch wel van genoten. Een kennis vatte het zo samen : zulk een optreden moet je niet beluisteren , maar ondergaan ! En of hij gelijk heeft ! De mensen van polderblues zijn goed bezig en vertrouwden mij toe dat er dit jaar nog minstens 3 optredens op de agenda staan , waaronder onze “Howlin’ Bill” en hun “ Juke Joints “ .