Het was ondertussen wel al weer een tijdje geleden dat we nog een optreden hadden meegepikt. Toen we dus zagen dat onze vrienden Pol en Michel in Goor, een leuk triootje in petto hadden , die daarenboven nog van die echte lowdown Mississippi blues aan de man bracht, waren verkocht en trok ik –samen met onze Luc (neen, niet die van “Van Vlees en Bloed” - richting Gooreind, naar de thuisbasis van Goorblues, voor een gig met Bluestooth. Eigenlijk voor mij nobele onbekenden , want ik diende even het internet te raadplegen om wat meer informatie te krijgen.

Bluestooth zijn : Steve Wilkinson, een manusje van alles (harp, zang, percussie en wasbord).Hij maakte al op 18-jarige leeftijd zijn eerste opnamen bij de befaamde Plant Studio's, New York. Speelde met Mitch Mitchell en Keith Moon, zwalkte door Manhattan met een laveloze John Lennon aan de arm en was kind aan huis bij Jimi Hendrix. Hij toerde en woonde over de hele wereld en was leadzanger in ontelbare bands. Meer recent toerde hij uitgebreid in het voormalige Oostblok. De tweede man in lijn is Cas Ian. De man toerde met blueslegende R.L. Burnside en Jon Morris, met Uncle Ben Perry en enkele jaren met Mississippi drummer/zanger Calvin Jackson. De CD 'Going Down South' die hij met Jackson maakte werd wereldwijd zeer goed ontvangen en werd o.a. genomineerd voor de W.C.Handy Awards 2001. Geen kattenpis dus. Last but not least hebben we Hans de Vos op contrabas. Deze verruilde regelmatig de Nederlandse Blues en Jazz- podia voor de buitenlandse en toerde -o.a. in Canada- met "Champion' Jack Dupree, Chick Willis, Calvin Jackson en 'Big Moose' Walker.

Hun niet geringe ervaring brengen ze samen in het trio 'Bluestooth'. Het washboard, de antieke basdrum en de harplicks van Wilkinson, de slide-gitaar van Cas, en de contrabas van de Vos, zorgen voor dat speciale, authentieke geluid van de Mississippi 'backporch' blues.
En authentiek klonk het zeker. Prachtig geluid kwam er uit het drumstel van Steve, dat zowaar dateert uit de jaren 23-24. Niet enkel zijn drumsound was aangenaam, maar hij heeft ook een zeer aangename stem om naar te luisteren. Natuurlijk klonk het geheel als een levende juke box, but what the fuck, als het maar goed en apart wordt gebracht heb ik daar geen problemen mee. We kregen songs van Muddy Waters (‘Baby Please Don’t Go’), Willie Dixon (‘Wang Dang Doodle’), Mississippi Fred Mc Dowell (‘Kokomo’), Robert Johnson (‘Walkin’ Blues’), ‘Leadbelly (‘Bourgeois Blues’), Jimmy Reed (‘Big Boss Man’)en eigen materiaal (‘Bluestooth’).
Dit is pas muziek. Energiek, recht uit het hart, hypnotiserend en avontuurlijk.

De heren vullen elkaar perfect aan. Cas en Steve wisselen de vocals regelmatig af. Cas wisselt de Fender voor een National en zijn fingerpickin’ werk mag er zeker wezen. Regelmatig sneert de slide door het Goorse café en bezorgt ons kippenvel. De bas van Hans mag zich regelmatig uitleven in enkele perfect getimede solo’s en laat er geen twijfel over bestaan, de man kan bassen. Eerlijk gezegd was dit één van de beste contrabassisten die ik al aan het werk heb gezien. Schitterend gewoon.
Kortom, we waanden ons voor een aantal uren zonder moeite in een “juke” ergens diep in het Zuiden van de Mississippi.

Het was al ver na twaalven, om maar niet te zeggen dicht bij één, toen de laatste tonen van ‘Sweet Home Chicago’ uitstierven. En , het was zeker geen alledaagse versie. De weinigen aanwezigen, hadden een kostelijke avond achter de rug. De afwezigen hadden weer maar eens ongelijk gehad om het met een overgroot cliché maar uit te drukken.
Merci Michel en Pol, en zeker tot een volgende keer.

Marcel.