Zondag 28 februari... de laatste dag van de week, laatste dag van de maand, en met de storm Xyntia bij momenten precies de laatste aller dagen. Moest mijn hond zaliger nog leven, die zou niet buiten willen. Perfecte setting voor de blues dus. Al is dat misschien een beetje eng voor vanavond. Want de heren van Catfish spelen meestal blues, rock'n roll, country, of iets daar tussenin.

De band is wat later en dus kan ik nog meegenieten van de soundcheck, samen met de enkelingen die toch maar het gure weer getrotseerd hebben. Gelukkig druppelen er langzaam maar zeker nog enkele bluesfans binnen, letterlijk en figuurlijk. Als de band er aan begint is het publiek aangegroeid tot een gezellig groepje liefhebbers, wat een beetje later door Frey Sturtewagen met een lekker Gents accent bestempeld zal worden als een ‘klein maar goe publiekske’. Maar zover zijn we nog niet. Ik ben niet van plan om nummertjes op te lijsten deze week. En ik zal me daar achteraf gezien wel moeten aan houden, want het zit allemaal wat tegen. Mijn externe harde schijf is gecrasht vooraleer ik backup had van de playlist en van de foto’s. Gelukkig heb ik nog wat kunnen recupereren: enkele foto’s van de harde schijf en de playlist via de band zelf.

De eerste helft krijgen we zoals ik verwacht had een beetje van alles voorgeschoteld, en ook het eigen nummer ‘Blues’ mag er best wezen. ‘Don’t you know that I love you’ wordt overtuigend gebracht in een niet al te hard versleutelde authentieke Omar stijl. Ze spelen met enthousiasme en het blijft boeien. Mooi. Tijdens de pauze belooft Frey me aan de toog dat ze nog maar goed op dreef aan het komen zijn, en dat laat hij even later ook zien. De vibes dragen ver blijkbaar want het publiek is ondertussen nog wat verder aangegroeid. Er passeren enkele klassenummers de revue, meestal overgoten met een lekkere eigen sound. Hun ‘Little sister’ is zo eentje.

Op bepaalde momenten tovert Willy riffs tevoorschijn die zo uit een Elvis song zouden kunnen geplukt zijn, gewoon dan omdat Elvis er eerst was. Wat me ook opvalt is dat ze in de tweede set onder een strakke beat van Gerry D'Haeyer regelmatig rockabilly sounds de zaal in slingeren, en da’s ook niet verwonderlijk met een contrabas in de setup. Zeker niet als die zo enthousiast bewerkt wordt zoals Karel Algoed dat doet. Toch nog een andere lekkere bewerking vermelden: ‘It’s all over now’. En om af te sluiten serveren ze het eigen nummer ‘Sunstreet’ en nog 2 toemaatjes. Dit was gewoon dik in orde, en als je wil weten wat ze nu allemaal juist spelen en hoe ze dat doen? Zelf afzakken volgende keer, ze zijn het zeker waard om een stormke te trotseren.