In 2005 belandden we toevallig op het Mustique Bluesfestival in de beruchte Basil’s Bar. Hier werd zowaar niemand minder dan Mick Jagger uit het publiek het podium opgeroepen. Dit vroeg om meer, maar helaas is Mustique niet eenvoudig te bereiken. Het duurde dus 5 jaar voor we een volgende editie konden bijwonen.
TGV, bus, vliegtuig Orly-Martinique en dan Going Down South met een 43 voets catamaran.

Via negorijen als St-Lucia en Bequia lieten we op 3 februari eindelijk het anker vallen in Britannia Bay. Spoorslags naar Basil’s, waar ze overigens de op 1 na beste Pina Colada ter wereld serveren.
We nemen plaats aan tafel. Op de achtergrond rocken de masten en onder onze voeten rollen de golven. Terwijl we genieten van een schitterende BBQ arriveren de eerste muzikanten op het podium.
Op de zwoele tonen van een in een lichte roes verkerende Dana Gillespie zet de London Blues band in met “Easy Love “. Dino Baptiste  valt in met zijn swingende piano terwijl Jake “the Snake” Zaitz een stomende gitaarsolo uit zijn Gibson SG perst, waarbij zijn gespierde schedel
staat te blinken onder de spotlights.
Dana zingt haar bluesstandards  alsof ze dit al haar hele leven doet en dat is waarschijnlijk ook zo. Er is ook eigen schrijfsel bij zoals “Twenty Four Seven”. Tenslotte eindigt ze met Bessie Smith’s “Empty bed blues”. Lady Dana sings the Blues.

 

 

 

De beurt nu aan onze noorderbuur  en guitar- man Hans Theessink. Hij is de enige die vanavond de begeleiding van de London blues band moet missen. Niet geklaagd want de sound die hij uit zijn handgemaakte twelve-string tovert, is prachtig. Zijn bottleneck gitaarstijl houdt ergens het midden tussen Leo Kottke en Bjorn Berge.

Na het prachtige “Glory of Love” van Big Bill Broonzy volgt dan het meeslepende Slow train, gevolgd door een aantal meezingers zoals “We will not be moved”. Als afsluiter krijgen we dan twaalfsnaren rock- and- roll met Berry’s “Maybelline”.

Na een kleine wissel bij de LB band met Jaimie Little die de drums overneemt van Enrico Morena en Julien Brunetaud op piano maken we kennis met  de Walter Grootaers look-alike Ian Siegal. Deze Junior onder de bluesgrootheden -geboren in het jaar onzes heren 1971-  zet in met een electrische versie van Robert Johnson’s “Stop breaking down”, gevolgd door J.L. Hooker’s “King snake.”
Tijd voor nen “Bo” met Mike ”The Birdman”  Paice die zijn sax inruilt voor een mondschuif met “Hey Bo Diddley”. Tjiens waar hebben we dit veel dichter bij huis nog gehoord? Klasbak , die Ian . Apotheose met een Band –achtige versie van” like a rolling Stone” , waarbij Ian’s stem mij aan de jonge Van- the- Man doet denken.

 

 

 

Een intermezzo van pianisten Julien Brunetaud en Dino Baptiste met een virtuoze quatre- mains boogie medley, toepasselijk “Boogie Woogie Boogie” genaamd, zorgt voor een dol enthousiast publiek.
Volgen nog Dino’s “Two timing lover boy” en Julien’s schitterende versie van “Hootie Blues.”

Het groot moment van de avond is aangebroken : Billy Branch begeleid door  de London Blues band  versterkt met niemand minder dan  Joe Louis Walker op gitaar. Right from Chicago via L.A. Met zijn bijna onverstaanbare Chicago –accent maant onze Billy iedereen aan zich op de dansvloer te begeven. “Chicago en plein” zou ik zo zeggen  waarbij Billy de meeste songs al zingend inzet om zich vervolgens uiterst virtuoos op de mondschuif te begeven met nummers als “Tribute to the Boogie man” en Roscoe Gordon’s “I don’t want much”.
Als afsluiter en meezinger dan het onvermijdelijke “Sweet home Chicago.”

Als kers op de taart:  Joe Louis Walker met dochter op de  tamborijn en het trage maar stomende “Tell me why” met de sax en harmonica –solo’s van “The Birdman” Mike en Billy Branch.
Joe Louis Walker tovert nog een paar prachtige bluessolo’s uit zijn Les Paul en laat ons tenslotte nog genieten van onvervalste Rock and roll in Chuck Berry stijl…..

 

Het is goed geweest en reeds middernacht voorbij. Nog even op de foto met Dana en Hans……..

Wouter Hemmerechts en Raymond De Keyser.

Onze speciale dank gaat uit naar onze captain en uiteraard ook de barman ter zee die ons op aangename wijze ter plaatse brachten.