De sneeuw is verdwenen, en de buitentemperaturen zijn gestegen. Ik trek dus vrolijk en blij naar café den BP. Op het podium staan 4 micro’s en 4 gitaren op een rij klaar. ‘Orange, The Band’ gaat optreden. De bandleden zijn niet meer van de jongsten. Nadat ze elkaar terug tegen het lijf liepen, zijn in dezelfde bezetting samengekomen, en ze hebben de draad terug opgepakt met dezelfde groepsnaam waar ze vroeger mee gestopt zijn. Ze hebben ondertussen wel allemaal 30 jaar meer ervaring opgedaan in andere bands. Dat belooft.

De band komt op en wenst het publiek gelukkig Nieuwjaar. Dit optreden werd vanwege het slechte weer uitgestelden ahd dus een tijdje eerder moeten doorgaan. En dan beginnen ze er aan. Hun eerste twee nummers zijn Elvisnummer in een rustige versie. ‘That's Alright Mama’, de eerste single van Elvis in 1954 als opener en dan ‘Stuck on you’.  Dan bouwen ze stilletjesaan op en brengen hun eigen nummer ‘Bathroom’. Zo mogen ze er wel meer maken van mij. ‘Little sister’ volgt in een zeer goed uitgevoerde versie. Maar dan wordt het weer rustiger. Eigenlijk wordt de sfeer opgebouwd en weer terug losgelaten. ‘Nashville Cats’ van The Lovin’ Spoonful is zo’n loslaatnummer. En dan twee nummers later gaat het er weer stevig tegenaan in een mooi gezongen ‘Bronw eyed girl’.

De eerste set wordt afgesloten met ‘Burning Love’, alweer Elvis dus. Ik heb op dat moment wat gemengde gevoelens over het optreden. De nummers worden technisch heel sterk gespeeld, maar het blijft wat op en neer gaan en je kan niet echt van een podium act spreken. En toch is het wel goed. Ik hoop op een lekkere tweede set, en ga aan de toog maar iets bestellen tijdens de pauze.

Bij set twee wordt aan het publiek gevraagd om mee te zingen met een liedje dat iedereen wel zal kennen. Het blijkt ‘Bye bye love’ te zijn van de Everly Brothers dat dan nog eens a capella gebracht wordt ook. En dan volgt een stevige versie van ‘Dream baby’ van Roy Orbison. Denk maar aan stevig zoals in drie schreeuwende Fenders. Er wordt ook wat meegewiegd en sommigen wagen zelfs een danspasje. ‘Wild Night’ en ‘Lay down Sally’ gaan door op hetzelfde elan, maar dan is het wat mij betreft over. Het publiek danst ook niet meer mee. De draad wordt nog eens opgepikt, en het slotnummer ‘The wanderer’ oogst ook bijval, net als het toemaatje: een strakke ‘Handjive’.

In de mannentoiletten hoor ik na het optreden commentaren over de klank van de geluidsinstallatie. Verbaast me niet, want op de band is technisch niks aan te merken. Ik vang ook wel op dat het jammer genoeg een beetje bij het technische bleef. Ik vind dat het een behoorlijk goed optreden is geweest, met goed gebrachte nummers. Maar toch denk ik – samen emt anderen uit het publiek dus – in dezelfde richting. Er kan mits een iets betere opbouw en door wat meer ziel in het spel en in de podiumact te leggen nog verbeterd worden.