Het was van het festival in 2008 geleden dat we deze band uit Manchester in Hamme mochten verwelkomen. En ik moet zeggen dat ze toen een geweldige indruk hadden achtergelaten. Dat was dan ook te zien aan de grote opkomst voor dit club optreden. Toen ze bij “Daa Stoazze” de vraag kregen om deze boys op hun podium te zetten, hebben ze dan ook geen seconde getwijfeld en eerlijk gezegd, dat was een reuze beslissing.

Sinnerboy , is de band die door de familie Gallagher, herkend wordt als de enige echte Tribute band van overleden Rory. Het trio bestaande uit Barry Barnes (guitar & vocals), Steve Tansley (drums) en Dave Burns (bass) laten de ziel van wijlen Rory Gallagher terug herleven. Hetgeen zij brengen getuigt van overgrote klasse. Muzikaal zijn dit drie beren. Er wordt constant op een zeer hoog niveau gemusiceerd en de stem van Barry benadert vrijwel de perfectie. De interactie met het publiek is ongelooflijk en de mensen laten het zich wel geworden.

Om kwart over negen werd de aftrap gegeven en de aanwezigen werden onmiddellijk bij de ballen genomen want we kregen een rollercoaster van Rory hits over ons heen, waarbij het publiek de hand in had, gezien wij zelf regelmatig een song mochten aanvragen: ‘Walking On Hot Coals’, ‘Tattooed Lady’, ‘Shadow Play’ en ‘Moonchild’ zorgden ervoor dat de eerste set in een wip voorbij was. Na een korte pauze , waar de mannen hun zweet mochten laten opdrogen en wij de innerlijke mens konden versterken met spijs en drank, maakten wij ons klaar voor een stomende tweede set.

 

 

Backstage had Barry mij verteld dat hun langste cluboptreden ooit, zo’n 3,5 uur had geduurd. Dat beloofde dus. Zolang is er niet meer gespeeld , maar op het eind, zaten we toch met meer dan twee uur muziek.
Behalve het feit dat Barry een echt podiumbeest is, vielen bij velen vooral de kwaliteiten op van bassist Dave. Toch één van de beste die in Hamme al zijn gepasseerd mijn gedacht. Zet daarbij het stevig drumwerk van Dave en we hoorden een ritmesectie om u tegen te zeggen.

De trend van de eerste set werd nu ook verder gezet met nummers als’ Bad Penny’, Coalminers Daughter’, het door iedereen meegebrulde ‘Million Miles Away’, of nog ‘Taste’. Het einde kwam in zicht en de show werd afgesloten met een stevige ‘Bullfrog Blues’, waarna de jongens werden getrakteerd op een staande ovatie. Weinig gezien moet ik zeggen en dat getuigt dan weer van de uitzonderlijke kwaliteiten van de band.

De aanwezigen maakten geen aanstalten om huiswaarts te trekken wel integendeel, de “We Want Mores” waren niet uit de lucht en er werd aangedrongen op ‘Going To My Hometown’, waarop Barry vertelde dat het niet kon doorgaan omdat er geen soundcheck was geweest met de mandoline. Dat was dus buiten onze klankman Geoffrey gerekend , die de klus klaarde in minder dan één minuut. Geen excuses meer dus en de klanken van , waarschijnlijk, Rory’s meest bekende song knalden door de luidsprekers. Het geheel duchtig meegebruld door een bunch of die hards. Einde en de tweede staande ovatie was een feit.
De mannen zaten toen door hun beste krachten heen en een tweede extra zat er niet in. Vermoeidheid na een lange reis begon zijn tol te eisen en dat is begrijpelijk.

Laten we het houden bij het feit dat we getuige waren van een uitzonderlijk kwalitatief optreden, die smaakt naar meer. Heren organisatoren : dit is een echte aanrader. Bedankt Blues Oan Daa Stoazze, bedankt Sinnerboy en vooral bedankt aan het geweldige publiek voor een fantastische avond. Cheers!!!!

Marcel