The Wildcards hebben één grote troef : een Joker. Een Joker kan je in de meeste kaartspelen overal inzetten. Een Joker wint altijd. Wildcard is de Engelse benaming voor een Joker. De heren hebben hun naam en de bijhorende hoedanigheden dus niet gestolen. Hun muziek laat hen toe overal inzetbaar te zijn. Ze kunnen met klasse een bluesclub opluisteren. Ze schromen niet om dito-festivals te verrassen met hun allesomvattende sound en zelfs bikertreffens worden geüpgrade met hun muziek. Ook in rockabilly clubs pure sang als het Ace Café gaan ze zich gedragen alsof het hun natuurlijke biotoop is, zelfs vóór de eerste noot gespeeld is.

Vince, Martin, Al en Kevin begroeten ons hartelijk bij aankomst. We zijn dan ook zeer vroeg. Ze zijn aan’t soundchecken en kijken een beetje bezorgd naar de deur. Die gaat niet zoveel open op dit ontieglijk vroege uur van de avond. Naarmate het later wordt, komt hier enige verbetering in, maar het zou misleidend zijn om te zeggen dat het stormliep.

De afwezigen hadden weer eens ongelooflijk groot ongelijk. The Wildcards gaven het beste van zichzelf, ongeacht de opkomst. Ze gingen al voluit vanaf het eerste nummer “When the Moon Shines Bright”, de openingstrack van hun gelijknamige nieuwe CD. Na het instrumentale “Raising Hell” in calypso meets surf rock stijl is het hek helemaal van de dam. De trein kan niet meer gestopt. Vince’s “Drunk” is geschreven met grote dosis zelfkennis en expertise. Ze brengen nog steeds “Hoodoo Preacher” van Gary Primich zaliger, met wie ze enkele jaren geleden nog op tournée waren langs onze podia. De song waadt door een vettige swamp boogie met dito vocals van Lee. Ook Ellington’s “Caravan” is nog steeds van de partij, maar de surfige versie van The Wildcards doet ons het origineel bijna vergeten.

Met “Hell” sluiten ze de eerste set af. Frightening good !

 

Bij de tweede set zijn er al wat meer rockers komen opdagen. “Hang Me Out to Dry” roept ons tot de orde. En met dergelijk nummer hoeven we geen twee keer gesommeerd te worden. Iedereen is onmiddellijk bij de zaak. Met “She Can Rock” roepen The Wildcards de sfeer en de magie op van de, toen nog rockende, Beatles in pure ‘Cavern’ stijl. Meer dan ooit zit de band haast organisch in mekaar verstrengeld. Dit is nu eens wat men noemt ‘op mekaar ingespeeld zijn’.

Zoals Vince en Martin elkaar aanvoelen tijdens het uitwisselen van hun gitaarrifs, daar kunnen vele echtparen een puntje aanzuigen. “St James Infirmary” komt gevoelig uit de boxen. Licht overstuurd, het trademark van The Wildcards, komt dit eeuwenoude nummer nog steeds actueel uit zijn bloederige lakens. Martin Vowles gaat “Out of Control" en back to rockabilly met “Got Sumpin’ For You”. “Gal from Kokomo swingt gezwind naar het einde toe en met Vince’s “Welcome to the Snakepit” en “Hard Luck Tale" wordt deze vonkende tweede set noodgedwongen beëindigd.

De buren willen dan slapen. Hun goed recht uiteraard en Chris van Ace Café heeft op dat vlak een keurige coëxistentie gecreëerd, iets waar onze politiekers in geen jaren iets van bakken.

 

Een potige, zeer gesmaakte gig van onze vrienden Wildcards hier in Rumst. Het heeft ons bovendien enorm geplezierd nog eens in het Ace Café te mogen vertoeven. Dat was al een schandelijk tijdje geleden. Maar daar gaan we iets aan doen. (witteMVS)