14th. SOUTHERN BLUESNIGHT HEERLENwebsite
Voor diegenen die van een volgende groep en/of artiest niet houden is het natuurlijk knap gevonden en hoeven ze niet een volledig programma mee te maken en toch voortgang te zien in hun avondje blues. De programmatie ligt in handen van John Hendrix (geen familie van den Jimi :-)) en ons baserend op de affiche van deze 14de nacht mach hij dit gerust blijven verder doen van ons. Good Job! De presentatie wordt in de diverse zalen verzorgd door Phil Bastiaans, Johan Philipsen, Henk Maeghs en Frank Schatorjé. Eén zaak staat als een paal boven water, hier in Nederland werken ze stip, zo stip dat je er bijna je horloge kan op gelijk stellen en dat is alleen maar positief.
Dus 19.45 konden we eraan beginnen in het Theathercafe…
Steven Finn was voor mij nog relatief onbekend maar blijkt toch in zijn thuisland Engeland overladen te worden met positieve kritieken of zeg maar superlatieven. Misschien komt dit doordat na de revival voor de blues die de Britten in de jaren zestig teweeg brachten ze nu toch een beetje achterop aan het hollen zijn?
Zijn album ‘Houdini’s blues’ haalt hoge quota in zijn thuisland en vanavond brengt hij buiten de titeltrack ook nog enkele andere nummers uit dit album. Als singer-songwriter haalde hij de mosterd bij Bob Dylan en daarmee kunnen we stellen dat Steven zijn repertoire richting folkblues wenkt zeker wanneer hij hier start met ‘I Wish I Have a Friend’ volledig akoestisch en waarbij zijn stem alleen wordt ondersteund door enkele harmonicarifjes. Vocaal een sterke opener!
Voor dat Steven was uitgezongen begaven de meeste fotograven zich al richting ‘Limburgzaal’ om de start te kunnen meemaken van RJ Mischo. Die kennen we natuurlijk wel en hebben we nog recent kunnen zien in het programma van Move2Blues in de MOD te Hasselt.
Recent heeft RJ Mischo ook nog een uitstekende CD uitgebracht die luistert naar de titel ‘Knowledge That You Can’t Get In College’. Zoals we al wel gewoon zijn bij deze harpvirtuoos komlt hij aan de aftrap met weerom een andere band.
Opener van de avond is een gospel die door het Ramsey Lewis Trio in 1966 een jazzstandaard is geworden en de charts binnengedoken kwam. Tijdens de versie van Micho’s zijn Red Hot bluesband krijgen de 2 gitaristen hier uitgebreid te tijd om enkel solo’s ten verve te brengen met succes.
Verdere nummers voor de set van vanavond zijn ‘Crawling Kingsnake’ en ‘Cheap Wine’ maar ook enkele covers met o.a. werk van Dave en Phil Alvin en hun Blasters met ‘So Long, Baby Goodbye’. Op het gebied van kwaliteit zitten we meteen al op kruissnelheid en we moeten ons beginnen reppen naar de Rabozaal voor wat mij betreft het hoogtepunt van de avond…
my space
CD review
De act waarvoor ik wel eens wilde naar Heerlen komen was deze van Jim Byrnes & The Sojourners. Velen onder ons kennen deze Jim Byrnes natuurlijk van film en TV maar dat hij ook een bijzonder ,getalenteerde bluesmuzikant is zullen weinigen misschien al van overtuigd zijn en dat kan alleen maar veranderen door naar hem te gaan kijken en luisteren want dit is een ‘wow’ moment.
Jim Byrnes straalt zo een rust uit dat je erbij gedwongen wordt om lang uit te zakken in een zetel om hem te beluisteren.
De brave man is niet gespaard gebleven van enig onheil want door een ongeval verloor deze Canadese singer-songwriter beide benen en moet dus noodgedwongen zijn set afwerken van op een barkruk. Zijn werk is gebaseerd op dat van groten in de blues als Big Bill Broonzy en Jimmy Reed en laat ne de 2 eerste nummers van vanavond net nu van deze twee zijn.
Opener is ‘Honest I Do’ en eerlijk dit is een van de meest intiemste versies die ik recent van dit nummer heb mogen aanhoren en Mr. Reed zou wat fier zijn moest hij dit nog hebben kunnen aanschouwen. De ondersteunende gitarist stond al een tijdje voor aanvang te pronken met zijn ‘Black Falcon’ en laat dusdanig ook horen dat hij er kan op spelen. We merken wel op dat hij zich beter zou thuis voelen in het rockabillymilieu waar hij achteraf gebleken ook deel van uit maakt.
Na ‘You Know I’m Lonesome’ van Big Bill Broonzy wordt het tijd voor Jim om zijn partners in crime voor te stellen en dadelijk al niet van de minsten. Van uit de coulissen komen de ‘Sojourners’ aantreden en al dadelijk wordt het optreden een mix van blues, gospel, soul en americana en met nummers als ‘Walk on Boy’ van doc & Merle Watson is het gewoon zalig genieten in deze prachtige accommodatie.
Zowel Jim Byrnes als de Sojourners hebben recent een nieuw album uitgebracht dat voor de liefhebbers gewoon verplichte aanschaf is...
Op naar het theatercafé waar Jo Buddy samen met zijn Down Home King III zich in de startblokken zette om zijn roem en glorie hier vanavond te kunnen verdienen. Ook den Jo kwam recent aandraven met een nieuw album met de titel ‘Everything's Gonna Be Allright!, maar toch maar oppassen ‘buddy’ want teveel van ‘tzelfde kan gaan vervelen.
Zijn kenmerk is een drummer als begeleiding en zeijn gitaren worden versterkt door een pre-war amp’ke. Zij brengen ons rauwe rootsblues en al is zijn Engels met Finse tongval moeilijk te verstaan toch werkt zijn gitaarspel en zang aanstekelijk.
Van zijn nieuwste album brengt hij ‘Elevator Boogie’ en ‘Radio Act Twist’ want boogie à la JLH is een statement bij Jo Buddy, en wijle weg richting Limburgzaal…
my space
CD review
The Holmes Brothers zijn zeker geen drie oude knarren maar drie oudere bluesmuzikanten die nog steeds de pannen van ’t dak kunnen spelen wanneer dat nodig is en vanavond was dit nodig alleen al om het peil van deze 14de Southern Bluesnight op hetzelfde hoge niveau te kunnen houden als ze gestart waren en trouwens na Jim Byrnes en zijn partners in crime The Sojourners stonden deze Holmes bro’s op nummer 2 van mijn lijstje voor vanavond.
Opener voor vanavond was Big Boss Man van W.Dixon en het leek of ze daarmee een statement wilde plaatsen want ze gingen er vanaf de eerste minuut stevig tegen aan en dat is wat ze brengen, gewoon steengoede roadblues soms vermengd met enige gospel. Het trio bestaat uit de broertjes Sherman (vox & bass)Wendell (vox & guitar) en Popsy Dixon aan de drums. Deze laatste is volgens de bloedlijn dus geen echte broer maar voor de overige twee maakt dit gewoon niets uit en beschouwen ze Popsy als zijnde de derde broer.
Jimmy Reed is vanavond ook een gegeerd persoon want ook zij brengen een nummer van Mr. Reed met name ‘Peepin’ & hidin’’. Ook The Holmes Brothers zijn deze maand met een nieuw album op de proppen gekomen en het lijkt wel of een Europese trip op het moment gepaard moet gaan met het uitbrengen van een nieuw album wat natuurlijk ‘money in the bank’ is. ‘Feed my Soul’ is de toepasselijk titel van dit album en ook wij kregen er honger van naar meer…
Natuurlijk moet dit album gepromoot worden en dit doen ze met de titeltrack en het funky ‘Something is Missing’. Voor ‘Rounding Third’ nam Wendell plaats aan de piano en ik verhuisde in zeven haasten richting Rabozaal.
Van de eene kant van het stadstheater naar de andere kant voor nog een legende namelijk Louisiana Red. Iverson Minter aka Louisiana Red zag ik vorig jaar nog akoestisch op Swing maar vanavond zou hij geruggensteund worden door Little Victor’s Juke Joint.
Little Victor’s Juke Joint namen in 2009 samen met Louisana Red het album ‘Back to the Black Bayou’ op en vielen daarmee onmiddellijk in de prijzen met de award voor beste bluesalbum van het jaar. Little Victor zou samen met zijn Juke Joint de spits afbijten en al vlug werd duidelijk dat dit trio gewoon een zooitje ongeregeld is. Zijn afkomst???? Little Victor staat gewoon zijn ding te doen en zijn Engels of zeg maar Amerikaans is gewoon onverstaanbaar…zijn performance daarentegen doet dit alles vergeten en mede door zijn clowneske houding kan hij het publiek zelfs nog naar zijn hand zetten. Hebben wij ook geen Little J….?
Het laatste nummer alvorens de opkomst van Louisiana Red verstond ik wel en met ‘Boogie All Night’ werd de interactie met het publiek in de Rabozaal ten top gedreven. Money time en tijd voor de man van deze set en ook Louisiana Red had er duidelijk zin in want ook hij kwam bijzonder goedgeliumd de ‘bühne’ op.
Het is een groot contrast wanneer je hem akoestisch aan het werk ziet of met een band zoals deze, zeg maar een verschil van dag en nacht…je zou zelfs niet kunnen stellen dat deze brave man al 78 is zoals hij zich dartel over de bandstand verplaatst. En met het nummer 'I’m Louisiana Red' kan je geen betere entree hebben. Chapeau!!!
Het volgende moment benadrukte nog eens de moeilijkheidsgraad om van dit prachtige programma volledig te kunnen genieten want in het Theatercafé was ondertussen de set begonnen van CC Jerome’s Jetsetters feat Gene Taylor & Tinez Roots Club Horns en dat op zichzelf is al een mond vol. Van deze rockabilly band kon ik amper genieten want de laatste act van vanavond stond in de startblokken dus ging het genoodzaakt richting Limburgzaal.
De laatste op de ‘bill’ vanavond is in het bluesrock gebeuren ook al een zekerheid geworden de laatste decennia en dan hebben we het over Bugs Henderson en zijn Shuffle Kings. Voor mij is het al enkele jaartjes geleden dat ik Bugs nog heb gezien en toen leek hij me al uitgeblust. Voor vanavond heeft hij wel de juiste vitamientjes in genomen want hij had er blijkbaar zin in.
Bugs Henderson draait ondertussen al bijna 50 jaar mee, ja, je leest het goed want hij startte zijn carrière in de jaren ’60. Door de jaren heen bracht hij veel variatie in zijn spel gaande van rock naar blues over country en swing maar heden ten dagen is Bugs gewoon een steengoede gitaarvirtuoos die gewoon zijn ding doet en zich daar door niemand laat vanaf brengen al zijn Freddie King en Little Richard soms niet ver weg…
Prachtige maar als fotograaf toch een beetje hecktische avond door het heen en weer gependel tussen de verschillende zalen maar het programma was schitteren en maakt dit allemaal goed...Voor de jamsessie die hierop nog van start ging in het theathercafé heb ik gepast omdat morgen er alweer een festival op het programma staat...tot de 15de editie!
Toch nog een vermelding voor de pauzemuziek??? Ikzelf heb er niets van kunnen waarnemen buiten een vlaag van Jimi's Voodoo Chile gebracht door Acoustic Voodoo's en de stem van Lucie's Janies die hier een hommage kwam brengen aan Janis Joplin, waarvoor onze wel gemeende excusus.
