Jimi Hendrix werd geboren op 27 november 1942 als James Marshall Hendrix en staat bekend als een gitaarvirtuoos. Door toedoen van zijn akkoorden en technieken bracht hij als het ware een ware revolutie tot stand tijdens zijn korte carrière. Zijn stijl,  een mix van rock en blues wordt tot op heden nog door talrijke gitaristen gekoesterd en gecoverd maar er is of was maar 1 Jimi Hendrix!

Het was bassist Chas Chandler (The Animals) die hem in tijdens een jam in ‘Café Wha’ bezig zag en hem overtuigde om mee te reizen naar Engeland en daarmee was ‘The Jimi Hendrix Experience’ geboren. Dit trio met als bassist Noel Redding  en op drums Mitch Mitchell zou vanaf dan geschiedenis schrijven. In 1966 bracht hij de cover ‘Hey Joe’ uit en na het eerste album ‘Are You Experienced’ in 1967 werden ze in één klap beroemd.

Na succes in Europa volgde de States met op 18 juni 1967 het Montery International Pop Festival en kreeg toen al de vermelding ‘from rumor to legend’ op zich gekleefd. In 1968 bracht Jimi Hendrix ‘Electric Ladyland’ uit en dit album wordt heden ten dagen nog steeds als vernieuwend beschouwd. Hendrix stak het niet onder stoelen en banken welk een fan hij was van Bob Dylan en op Electric Ladyland verscheen de cover ‘All Along The Watchtower’.

Het was door zijn perfectie tijdens de opnames dat hij zijn bandleden gewoon de bomen in joeg en als eerste stapte Noel Redding op en was dit het einde van ‘The Experience’. In augustus 1969 volgde het beroemde Woodstock waarop Jimi Hendrix dan volledig onaangekondigd kwam aandraven met een volledig nieuwe band. Dit optreden wordt door kenners als het beste live optreden ooit bestempeld.

Op 18 september 1970, op zijn 27ste overleed Jimi hendrix in Londen door toedoen van een overdosis slaapmiddelen en nu 40 jaar later herdenken Dominiek en zijn gevolg tijdens het Delirium Blues Festival de 40ste verjaardag van zijn dood en zal de muziek als een rode draad door dit festival lopen. Van een prachtig initiatief gesproken…

Bill Roseman  moeten we hier in België zeker niet meer voorstellen. Als 13-jarige begon hij reeds gitaar te spelen en kwam later terecht in The Medford Slim band waarmee hij het schopte tot  BRBF te Peer. Het leven in New Jersey moet toch wat saai zijn geweest en daardoor vestigde Bill zich in ons landje waardoor  hij nu woont in Hoeilaart en niet om druiven te kweken maar zijn dagen vult hij met het geven van gitaarlessen. Diegene die met regelmaat de bluesconcerten bezoeken kennen hem ook als gitarist bij Guy z’n Mighty Gators.

Vandaag opent hij het Delirium festival met zijn eigen trio en geeft er meteen een lap op. Een heleboel covers zitten in het repertoire van Bill Roseman maar zodanig in een ander arrangement gebracht dat het op z’n minst verassend mag worden genoemd. Alvorens aan de verplichte nummers van Jimi Hendrix te beginnen brengt hij o.a.’ Hideaway’ en ‘Me and My Gitaar’ van Freddie King. De meeste van zijn nummers monden uit in een medley en zo krijgen we ook met regelmaat werk van James Brown te aanhoren. Zijn ritme sectie bestaat uit Didier Feys (drums) en Phillipe D’Hawicort (bass & vox) en gaan ervoor voor de volle 100%.

Tijd voor Jimi met nummers als ‘Crosstown Traffic’ en een sterke versie ‘Third Stone’. In één van de medley’s werd ook nog een stukje Voodoo Chile in verweven en met dit trio is de kop er af…

Le Chat Noir dat is dan meteen andere koek. Zij moeten wel zeker de vreemde eend in de bijt zijn vanavond want ook al is dit duo een aanval op de trommelvliezen toch moeten ze het veelal hebben van het visuele aspect en zeker van de inzet.

Eileen Bruce (US) en Teddy Hasper (UK) hebben sinds ze mekaar vonden al meer dan 300 concerten achter hun naam en zijn nog steeds niet uitgeblust. Hier op Delirium stellen ze hun nieuwste album aan ons voor met als titel ‘Postcards From The Dark Highway’. Dit duo zit normaliter in het rock en punkabilly-circuit en heeft met momenten wel wat weg van de White Stripes maar dan met meer energie. Zo zitten ze nu aan het 3de concert en heeft Eileen op haar drums al 2 cymbalen en 1 snare naar de verdoemenis geslagen. Opmerkelijk is dat deze deerne blootsvoets achter haar drumstel zit en nog nooit heb ik een vrouw, laat staan man, met zulke overgave weten spelen.

‘High Octane’ is één van de nummers die ze brengen en dit is het minste wat je kan zeggen wanneer je dit duo bezig ziet. Qua inzet kan je hen vergelijken met een Jason Ricci, iemand die ook na een concert gewoon groggy is en ook Teddy en Eileen hebben hier al onmiddellijk fans bijgemaakt op hun ‘act de présence’ hier in Lichtervelde.

 

 

 

 

Deze Franse groep bestaat reeds 10 jaar en met TC Matic lid JM Aerts als hun producer, kan het niet anders of ze brengen een alternatief geluidje met zich mee. Dat het alternatief was, kan je wel zeggen,  onder welke noemer je hun genre van muziek moet onderbrengen…..mysterieus elektronisch?  In ieder geval was het ruw, intensief en wild.

De zanger/harpspeler van de groep Lord Tracy is een echt showbeest. Volledig in het zwart gekleed, compleet met zonnebril en laqué schoentjes heeft hij alle hoeken en kanten van het podium gezien. Ook de drummer Magic Doudous en gitarist Mr. Clit Tao weten zich meer dan eens in de kijker te spelen. Samen met basspeler Julien B. vormen zij samen 4 sterke persoonlijkheden die hun wilde energie toch weten samen te bundelen. Zo hebben ze reeds meerdere CD’s op de markt gebracht waaronder hun laatste  life CD, verschenen in 2008, genaamd “Hallelujah Motherfuckers”. What’s in a name?

Dat de groep het lang niet slecht doet bewijzen ze doordat ze reeds meer dan 700 concerten hebben gegeven over Frankrijk, Duitsland, Nederland, België, Italië, Oostenrijk, Spanje én zelfs een tournee door Australië. Doe ze dat maar eens na.

Naar het einde toe van hun optreden laten ze weten dat ze eigenlijk geen nummers van Jimi Hendrix willen brengen omdat ze teveel respect hebben voor de man, toch lassen ze in de afsluitmedley een stukje –Voodoo Child- in. En al is het maar een heel klein stukje, de gasten hebben hun plicht gedaan.

 

 

 

Deze Australische atoombom en de nog jonge powerhouse drummer Kev ‘Killer’ Hickman, vormen een duo dat de taal van de Bluesrock zodanig beheert dat het lijkt of ze ermee geboren werden.

Beide heren vormen, zoals de naam van hun nieuwe CD al doet vermoeden een echt Bluesleger.  Ruig en loeihard. Gwyn weet als geen ander hoe je “de knoppekes en pedalen” moet bedienen om er de uiterste effecten uit te halen. Hij werd in 2001 dan ook uitgeroepen tot 3de beste Gitarist ter wereld. Enkel Jeff Beck en Gary Moore deden beter.

 

 

En of hij de snaren nu langs het microfoonstatief , het drumstel of de grond laat schuiven, of met het plektrummeke bespeelt, in alles is hij even handig. Toch kan hij ook het rustige genre aan en wordt – Purple Haze – solo gebracht.

Op de  explosieve “Two Man Blues Army” CD vindt je nummers terug met invloeden verweven  van zowel Buddy Guy, Peter Green,  Cannet Heat als van Rory Gallgher , Johnny Winter en The White Stripes.
Bluesrock van de betere kwaliteit als je’t mij vraagt.

Wat kunnen we nu nog meer vertellen over onze sympathieke “spring in ’t veld” Guy Verlinde dan dat hij als een speer  tot de top van het Belgische Blueswereldje geschoten is. Vandaag kon Guy weer rekenen op vaste bandleden: Dominiek Buyse aan de bas, Thierry Stievenart achter de drums en ook met Willy Devleeschouwer (met Pasen nog te zien op Bierbeek Blues bij  Jill Hillegger band) als gitarist.

Slide en smoelschuiver zijn zijn ding en bij ieder optreden weten Guy en zijn Gators het publiek te bespelen en naar hun hand te zetten.  De versie van – Ain’t No Sunshine -  Poison en Do That Boogie – worden luidkeels meegebruld, maar wanneer hij  - Voodoo Child en Wind Cries Mary – akoestisch  brengt, krijgt hij de zaal bijna muisstil.

En dat geeft een schril contrast wanneer je na een gitaarfreak als Gwyn Ashton mag spelen. Toen Guy tijdens zijn bisnummer - Bon Ton Rouler – tevergeefs een poging deed om de organisator Dominique op het podium te krijgen, om hem toch nog maar eens, verdiend,  in de bloemekes te zetten, was hij zo vrij om hierin de intro’s van AC DC, Deep Purple en vele anderen te breien zodat het nummer eindeloos bleef duren. En dit tot groot jolijt van het publiek…..én de band, want het genot droop van hun gezichten.

 

 

 

 

 

 

 

Om die reden kon Tony Spinner als “afsluiter” het podium pas betreden rond 23h30.

Dit in 1963 in Cape Girardeau Missouri geboren Toto lid mag ook best trots zijn op zijn eigen Tony Spinner Band, bestaande uit Tony Spinner (zang/gitaar), en de beide Nederlanders Michel Mulder (Bas) en Han Neijenhuis (drums). Zij werden vandaag speciaal als afsluiter gekozen, en gevraagd om met nummers van hun in 2003 uitgebrachte CD “Voodoo Crossing – a tribute to Jimi Hendrix” voor de dag te komen. En dat deden ze met zoveel overgave dat je niet anders dan respect kon opbrengen. Voor alle liefhebbers is deze CD zeker een aanrader.

De band is een expressie van de passie voor muziek. Drie musici die hun liefde voor Blues, Rock  en Funk weergeven. Dat is de reden waarom de band geen gebruik maakt van een setlist. De musici spelen alleen wat ze voelen en wat het publiek van ze vraagt, zij het dan vandaag voornamelijk  Hendrix songs. Tony laat zijn emoties spreken via zijn gitaar. Elk nummer is dynamiek en beschikt over een open, zuiver geluid.  Dit is gewoon genieten en behoeft verder geen betoog.

 

 

 

 

 

 

 

Een absoluut perfecte afsluiter van een absoluut perfecte lentedag. Al moest ondergetekende er menig uurtjes slaap voor laten. Delirium een nieuwe start die er best mag zijn...