On the road to Bruges…was ik nog aan het denken, deze nacht zat ik nog op de succesvolste editie van Bierbeek Blues ooit en een half dagje later ben ik op weg naar het Venetië van het noorden. Met de kalender van Rootsville in het achterhoofd vroeg ik me af of bluesminded België geen overkill aan het plegen is waardoor ze elkaar teveel concurrentie aandoen. Zo ben ik op weg naar de 1ste editie van Easterblues waar er op hetzelfde moment niet ver vandaan Kenny Neal in de Banana Peel zijn eerste luik van een 2-delig concert gaat opvoeren en in Brugge zelf hebben we de jaarlijkse blueskroegentocht nog…

Aangekomen in de ‘Studiohall’ te St. Kruis Brugge nam ik akte dat deze eerste Easterblues in het teken staat van ‘Schools for Asia’ een project met als doel het financieel steunen van de She Zedi Monastic School in Sittwe (Myanmar). Voor wie er niet kon zijn op dit festival maar toch interesse heeft voor dit goede doel kan steeds mailen naar schoolsforasia@live.be.

Op de affiche stonden 3 groepen maar op het podium zat een 4de act klaar om zijn locale roem te verdienen al is dit hoegenaamd hier in de streek niet meer nodig. Tiny Legs Tim zag ik de eerste maal vorig jaar in november als supp. act voor de Chicago Blues Tour en liet toen al een meer dan behoorlijk indruk na. Hij was vanavond als extra act toegevoegd aan de affiche om … en ik citeer… de leemtes op te vullen.

Met ‘Crossroads’ van Robert Johnson als opener weet je onmiddellijk hoe deze leemte wordt opgevuld want we zitten hiermee snor voor goede ouderwetse Delta blues. Buiten enkele covertjes moeten we er eerlijkheidshalve bij vermelden dat Tim ook veel eigen werk brengt en dat kunnen we bij zulk een jonge muzikant alleen maar toejuichen.  

Zijn ragtime en Delta blues zijn van een meer dan degelijk niveau en dat kan tijdens de jaren nog alleen maar verbeteren want goede wijn behoeft geen krans en zo wordt met ‘What’s Another Time’ de eerste leemte al onmiddelijk opgevuld.

 

De ceremoniemeester van dienst is één brok energie en een vat vol humor maar spijtig dat er geen ondertiteling bij te pas kwam J. De 2de act van de avond spelen ook een thuismatch want Long Tall Danny is van Brugge en zie je van Brugghe dan…

Long Tall Danny brengen ons een set van pure Chicago blues en bij de eerste tonen krijgen de meeste zitjes in deze toch wel kille hal een eigenaar. De lange Danny is eerder gewoon in ‘kliene cafe’s te spiele en doar dansen ze gewoonlijk en met Elmore James zijn ‘She Got To Move’ worden zijn smeekbeden opgevolgd en komen de eerste dansers schuchter op de dansvloer.

Best aardige set met nummers van o.a. Albert King met 'Crosscut Saw' en Bo Diddley met Rollin' & Tubling en na een klein driekwart uur kon Tim zich opmaken om leemte 2 op te vullen. Just he and his guitar ...

 

 

Raf Bonte, en dan hebben we het hier weerom over een habitant van Brugge was al in het begin van de avond dag komen zeggen en staat hier vanavond met zijn Hideaway als derde op de affiche. Hideaway draait al 25 jaar mee en ze hebben aan hun succes formule nog maar weinig of niets verandert en dit hoeven ze nu ook niet meteen te gaan doen want met deze band kan je een aangenaam reisje maken doorheen blues & rootsland.

 

Hun opener is ‘I’m Tore Down’ en al meteen krijgen ook de leken de indruk dat dit blues met een body is. De vraag van Raf om een beetje dichter bij het podium te komen werd als een militair bevel onmiddellijk opgevolgd en ook de dansvloer werd hiermee aardig bevolkt en kon de party gaan beginnen onder de tonen van ‘Sick & Tired’.

New Orleans blues, country swing, noem het maar op de mannen van Hideaway brengen het allemaal en moesten de aanwezigen er aan gedacht hebben zou er zelfs met ‘Goin’ Home’ een square dance in gezeten hebben.

Ook hun lijflied ‘I Shall Not be Moved’ ontbreekt ook vandaag niet en met deze gospeltime  gevolgd door Johnny Basset’s ‘Raise The Roof’ stijg de temperatuur onmidddelijk. 

Onder de boogie ‘Start It Up’ kon ik me niet van de indruk ontdoen dat achter de coulissen Rudy Rotta het warm kreeg met zovel inbreng en ambiance van Hideaway en toeval of niet ook Raf kreeg een militair bevel om een einde te maken aan deze party en met ‘Members Only’ van Bobby Bland kwamen alle verliefde koppeltjes op de dansvloer en kreeg dit festival iets weg van een Vlaamse blues kermis. De fel gescandeerde …we want more viel in dovemansoren want Ruddy Rotta zou en moest beginnen. Maar niet zonder dat eerst de 3de leemte werd opgevuld door Tiny Legs Tim met Ramblin' on his mind...

 

Hoofdact van de avond was de sympathieke Rudy Rotta en we kunnen het niet genoeg aanhalen deze klasbak komt veel te weinig aan de bak hier. Herinner je Duvel Blues van 2008 nog toen er nog velen Rudy leerden ontdekken en ook vorig jaar nog in de Banana Peel leverde hij daar een concert af om u tegen te zeggen.

Rudy, da’s rock ’n funk want deze twee strekkingen gaan perfect samen in zijn set  soms lichtje overgoten met een fijn soulsausje. Openen deed hij met materiaal uit zijn nieuwste album ‘Blue Inside’ een album waar het een ietsje meer rockend aan toegaat dan zijn vorige ‘Winds Of Lousiana’.

Lady, 'I've Been Up, I've been Low' en 'Rock Me', allemaal materiaal van het nieuwe album en ook die van Brugge zouden deze Italiaan vanavond beter leren kennen en met 'Papa's Groove Funk' luidde hij hier de nacht in van paasmaandag en konden de mensen van de organisatie met een gerust hart zeggen dat hun 1ste editie van Easterblues een succes was...

 

Voilà, een avondje Brugge omdat de Rudy het zo schoene gevroagd had....bonna notte.