Heartbreak Tunes heeft vandaag in de Trix bar Deadline uit het Verenigd Koninkrijk als opener en Hepcat uit de Verenigde Staten als hoofdact geprogrammeerd. Vooral de hoofdact is vrij uniek, en zelden in ons land te bewonderen. Wat me opvalt, juist door het gebrek eraan, zijn de mensen met dreadlocks. Ze zijn dungezaaid, en ik had er eigenlijk meer verwacht.

Deadline opent met ‘Fraud’, uit de nieuwe CD. Even later kondigt zangeres Lisa aan dat ze een nieuwe CD uit hebben, en dat ze daar wat nummers uit zullen spelen. ‘Bring the house down’ is de titel van die CD. Ik heb ondertussen al wel begrepen dat ze een muur van geluid op het publiek afsturen.  Ze spelen ook oudere nummers zoals ‘This girl’ en ‘All I ever wanted’. ‘For better or for worse’, terug een nieuwe,  kan ik wel smaken. Ze blijven wel hoofdzakelijk hun ding doen: melodische punkrock brengen met tussendoor een vleugje ska. Hun bezetting is met naast de basgitaar een rhytm gitaar en een Gretsch sologitaar ook niet echt zuiver punk natuurlijk. En hun zangeres gebruikt haar stem zonder te gaan schreeuwen in het hoog. Naar het einde van het optreden kiezen ze voor het snelle ‘Keep on running’. En dan wordt ‘Two heads’ aangekondigd als laatste nummer . Op ‘We’re taking over’ en ‘Two heads’ doet de zang me een beetje denken aan Katrina Leskanich (Katrina & The Waves), zeker op de studioversie. Al bij al een catchy en speels maar degelijk gebracht optreden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hepcat stapt voor het eerst in lange tijd met beide stichtende leden, Greg Lee en Alex Desert, op het podium. Nu niet dat wij dat verschil gaan merken, want zoals Lee later tijdens het optreden zal zeggen: “het is twaalf jaar geleden dat we in België waren, en daarom gelukkig Nieuwjaar voor al die jaren”. Ze beginnen er rustig aan, en het geluid is hier wel genuanceerder. De blazerssectie, met trompet en sax, valt me al snel op een aangename manier op. Ze brengen oudere maar ook nieuwere nummers,  en halverwege de eerste set dus ‘Rocksteady New Year’. Goodbye Street en ‘Clarence Thomas’ mogen de eerste set afsluiten.

Ze komen vooreen korte tweede set terug met de lekker lopende ‘Rudies all around’ en ‘Guns Fever’. AL stellen ze zichzelf daarbij eerst uitgebreid voor. Dat is te weinig, en ze komen nog een derde set spelen, die 4 nummers zal duren. Het eerste nummer wordt opgedragen aan “Rita, who we just met”. Het is ‘Keep on’. Het gaat heel rustig en alweer vallen de blazers me op. ‘Nigel’ en ‘Mister talkative’ volgen, en dan kondigt Lee het eind van de avond aan. Hij had ons nog zo gezegd dat we vanaf het eerste nummer moesten dansen, zo vertelt hij. Maar we krijgen een allerlaatste kans, op wat hij ‘the Prosac song’ noemt: ‘No worries’. Hepcat was succesvol in de jaren ’90, en bleef dat eigenlijk ook, al geraakten ze blijkbaar niet tot in België al die tijd. De band is eigenlijk altijd blijven spelen, en bij dit laatste nummer slagen ze er ook in om iedereen, van aan de frontstage tot aan de bar, aan het dansen te krijgen. Mooi afgesloten!