Met de tiende editie van hun festival in zicht, was dit optreden één van de laatste van het seizoen.
Voor dit optreden was het thema zeer actueel met een B-H-V band genaamde DJEM’N. Alle leden komen uit de rand , dus actueler dan dat,, kan je het niet maken.

De band , die het eerste licht zag omstreeks 2004, bewandelt verschillende bluespaden en brengt een mengeling van klassieke r&b, swing, jump en de early rock ’n roll.
In hun repertoire moet men soms zoeken naar bekende krakers, maar krijgt men wel een zeer eigen interpretatie van minder bekende bluesparels. Uiteindelijk blijkt ook dat ze aan de bekende songs wel eens een eigen toets durven te geven en dan denk ik aan het wereldbekend ‘Hound Dog’ om maar een voorbeeld te noemen.

De band vormt een redelijk homogeen geheel met een rijke aanwezigheid van toetsen (Michel De Smet) en de warme klanken van de sax (Edy De Vos). Verder een goed werkende ritmesectie met Dirk Mathys op drums en zanger-bassist Eddy Claeys. Jos Verwilghen perst de nodige noten uit zijn gitaar en het geheel wordt afgerond met zangeres Nancy Vanhaesendonck, wiens stem bijwijlen doet denken aan die van Janis Joplin. Qua volume moet ze voor de diva wel onder doen meer zeker niet aan de rauwe , geschreeuwde klanken.

Er was toch wel wat volk komen opdagen en aan de gezichte te zien vonden ze dit blijkbaar heel goed. De voetjes stampten de tegels stuk en de hoofdjes kinkiten heen en weer. Niet het meest uitgelaten publiek, maar toch….kenners.
Twee sets kregen we voor de kiezen waarbij telkens weer frontman “Teke” in het begin de zangpartijen voor zijn rekening nam en elke set door Nancy werd afgesloten. In het eerste gedeelte songs als ‘Looky Here’, ‘Wolf Bite’, ‘Stop drinking’, ‘Tell Me Lies’, ‘payback’ en om af te sluiten een zeer gesmaakte versie van ‘Hound Dog’.

 

Na een korte pauze, werd verder gegaan op hetzelfde elan en met hetzelfde concept. Kwalitatief ging het zeker niet achteruit en dezelfde constante bleef in het optreden zitten. Een hoop knap gebrachte nummers ook als ‘Baby Please Don’t Lie’, ‘het stevige ‘Moondog Boogie’, rocken met ‘Seven Night To Rock’, ‘Love Me Like A Man’ (werd goed gebracht maar heb dat al beter horen zingen, vooral met meer ballen), ‘I’d Rather Go Blind’ (waar iedereen toch wel eventjes stil van werd) om af te sluiten met ‘Trouble In Mind’.

Al bij al toch een goede prestatie, zonder te veel hoogvliegers maar toch aangenaam om naar te luisteren. Het enige wat mij een beetje stoorde waren de standaards met de tekstboekjes erop. Niet echt bluesy. Een echte bluesman kent zijn teksten van buiten en als hij iets vergeet dan vindt hij ter plaats wel iets uit. Maar bon, laat ons niet teveel muggenziften want dat is voor niets goed. Toch een pluim voor de mannen en niet te vergeten de vrouw van Djem’n en nog nen dikke merci aan de Jacky !
Marcel