Het zijn niet alleen de grote die hun jubileum kunnen vieren ook bij de boozebrothers in Wuustwezel staat de teller van hun Nacht van De Blues ook reeds op 25 en dat moest gevierd worden. Voor  deze feesteditie hadden ze best een aardig programma uitgewerkt en keerden ze ook terug naar een ‘bluesbar’  zodoende dat tussen de hoofdacts toch iedereen nog van muziek kon genieten.

Er werd ook uitvoerig de kans gelaten aan de ‘locals’ waarmee ze een heus programma hadden opgebouwd met een reeks van opkomende plaatselijke artiesten zoals Brent Gavriels, Ruben Focketeyn, Joren Dingemans & Ward Deblick, Katy Too, Jules Sledgens, Jack & Jane en Rick Schrauwen. De coördinatie tussen de 2 podia verliep niet altijd vlekkeloos maar wie kan zulk een lijst van artiesten in de hand houden. Bij sommigen is er duidelijk nog wat werk aan de winkel maar door de jeugdige leeftijd en gebrek aan podiumervaring ervan kijken we wel eventjes door de vingers…tijd brengt raad.

De opener op het hoofdpodium is al meteen een hoofdact waardig want Fried Bourbon, ja die hebben al ervaring zat. Steven Troch (vox & harmonica) en Tim Ielegems kunnen al  als ‘oude’  rotten worden bestempeld al is het woord oud hier wel in functie van de ervaring. Hun CD’s ‘Boogie Blend Blues’ en ‘Diep Fried’ kenden behoorlijk wat succes en hun optredens samen met Gene Taylor zijn al legendarisch te noemen in de Belgische bluesscene.

 

 

 

Onlangs gaf de rhythm sectie van Fried Bourbon er de brui aan en moesten Steven en Tim op zoek naar een nieuwe drummer en basspeler die ze vonden in de personen van Seppe Donvil (drums) en Luc Michiels (bas). Voor mij was en voor velen met mij was het de eerste maal dat ik Fried Bourbon in deze formatie aan het werk zag.

Tim en Steven zijn en blijven natuurlijk het gezicht en de ziel van Fried Bourbon waarvan we weten dat ze genoeg variatie in hun set inbouwen zodat ze het publiek zelden of nooit gaan vervelen. Ook vanavond is dit niet anders en ‘7 months’, ‘Diep Fried Boogie’ en het magistrale ‘Blue Picasso Night’ worden hier ook in Wuustwezel best gesmaakt.

 

Voor ‘Angelina’ neemt Tim zijn akoestische gitaar ter hand en brengen ze hier een intens nummer. Ook al kom je als eerste op het podium toch komt er ook aan hun set een einde want de show must go on maar niet zonder de verdiende bisser ‘We Gotta Go’ en toch bleven Tim, Steven, Seppe en Luc nog een hele tijd hangen in de coulissen…

2de act op de hoofdaffiche zijn de Blues Angels. Onder deskundige leiding van Jan De Bruyn krijgen we hier 3 heerlijke stemmen op het podium. Naast Kathleen Vandenhoudt hebben we ook nog Jan zijn zuster Anneke en last but not least ook nog de prachtige stem van Pascale Michiels.

Deze 3 dames nemen de percussie ter handen en hebben een hele resum van instrumenten tot hun beschikking ondersteund door Jan op de telecaster en Pieter van Bogaert op de keyboards. Als blues & gospel formatie staan ze deze zomer op diverse affiches en ook de boozebrothers hadden dit knap gezien. Mede door de 3 wonderbaarlijke stemmen verdwijnt de blues altijd wel een beetje op de achtergrond al is deze nooit niet ver weg maar zelfs nummers als ‘When Loves Comes To Town’ van BB King en U2 krijgt  een gospelsfeertje door de inbreng van Kathleen, Pascale en An en daar zijn we zeker niet rouwig om.

‘Don’t Put Your Hands on Me’ van Nina Simone, deze raad zouden we bijna in de wind willen slaan door deze prachtige vertolking van Pascale Michiels en wanneer Anneke aanzet voor de gospel ‘the Rock’ zit de sfeer er hier in de St Godelieve zaal er goed in en ook de Blues Angels kunnen rekenen op een behoorlijke bijval zodat ook zij niet aan een ‘encore’ ontsnappen en onder de tonen van ‘Get Up and Get Ready’ mogen Jan en Pieter uitvoerig soleren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ondertussen waren de ‘locals’ allemaal aan de beurt geweest en werd het barpodium 'acte de précense’ voor de buitenlandse affiche van de bluesbar. Als eerste was het de beurt aan Jim Keaveny, deze soloartiest brengt een mix van folk & country en zijn laatste album ‘Music man’ werd nog uitvoerig besproken op Rootsville en kreeg wereldwijd lovende besprekingen.

 

 

Uiteraard zou hij hier vanavond in de bluesbar heel wat nummers brengen uit z’n laatste album en zijn ‘The Big, Big Train’, ‘Goin' To Arizona’ en natuurlijk titeltrack ‘Music Man’ vielen uitermate in de smaak en velen zagen in hem een jonge Dylan mede door zijn stijl van spelen en de keuze van de nummers.

 

 

We moesten vanaf nu alert blijven want de concerten op beiden podia begonnen in elkaar over te vloeien…dus terug naar de zaal.

Op de ‘mainstage’ was Scott H Biram alles in gereedheid aan het brengen om de zaal van een stevige portie ‘front porch blues’ te voorzien. Scott treed met regelmaat op in ons landje maar opmerkelijk genoeg heeft hij met zijn stevige akoestische blues meer bijval in het rootsvolkje. Dit komt misschien meer door zijn attitude dan door zijn muziek want de rebels uitziende Scott valt best in de smaak.

Nu collega’s van hetzelfde soort als Ben Prestage en Seasick Steve de weg naar de grotere podia aan het vinden zijn kan ook Scott H Biram op bijval rekenen al zijn deze 3 heren zeer verschillend van inbreng. Rock ‘n’ Roll ain’t pretty and neither is Scott H. Biram, met deze zin brengt hij een statement en zonder enige vorm van aankondiging lapt hij het protocol aan zijn laars en begint er aan. Bij Scott gaat het om het plezier van het spelen en het deert hem allerminst of het nu voor 30 of voor 300 man is.

Met zijn Gibson van 1959 brengt hij zowel nieuwe als oude song en nummers van o.a. een Muddy Waters zijn ook steeds in de buurt. Rebel als hij is heeft hij ook al wat watertjes doorzwommen en zijn enthousiasme brengt hij duidelijk over naar de zaal want een hele meute jongeren hoor je zo zijn nummers als ‘Hard Time’ en ‘Judgement Day’ meekelen. Na de gospel van de Blues Angels is deze rauwe blues iets heel anders maar ook hij krijgt veel bijval en de nacht is nog jong.

Tijd om een wandeling naar de bluesbar in te zetten want daar waren de Slovaakse gasten aan de beurt en die mag je in geen geval missen. Bena & Ptaszek staan erom gekend om het brengen van blues op Slovaakse wijze met een hele grote dosis humor in verwerkt.

 

 

 

 

 

 

 

Louis Bena (gitaar) en Matej Ptaszek (vocals & harp) moet je minsten éénmaal aan het werk hebben gezien en zeker Matej is er eentje om in te kaderen en brengt blues zoals je hem nog nooit hebt gehoord. Het lijkt wel of je een oude ‘His masters Voice’ met een mono 78 toerenplaat hoort spelen en het klinkt nog ook.

Nummers als ‘Midnight Special’, ‘Ramblin’ On My Mind’ en ‘Goodnight Irene’ kan je herkennen aan de muziek en het refrein maar probeer zeker niet naar de tekst te luisteren want je weet nooit of het Slovaaks is met een Engelse tongval of Engels op Slovaakse wijze maar amusant is het zonder meer en na ieder nummer breekt dan ook een oorverdovend applaus los.

Matej kan misschien best Nederlands aanleren want zijn ‘dankuwel’ en ‘astemblief’ zijn zonder fout te verstaan. Zeker is dat hij wel een stukje bluesharp kan spelen of het nu met zijn mond is of langs zijn neus en zijn gelaatsuitdrukkingen spreken bij wijlen boekdelen.

Best moeilijk om voor het einde van de set te verdwijnen maar iets zegt me dat de ‘comming man’ van de blues op het hoofdpodium zich aan het klaarmaken is…

Net als bij de ontdekking van Tommy Castro eind jaren ’90 spreekt m’n nu ook over deze volgende artiest van een comming man in de blues en dat bewijst dat de boozebrother een goede neus hebben want nu Mike Zito voor de eerste maal in ons land is zijn ook zij er onmiddellijk opgesprongen om deze gelegenheid niet voorbij te laten gaan om deze gast op hun affiche te laten prijken. Afkomstig van St Louis Missouri kwam hij als 19-jarige in de bluesscene terecht.

Het was pas toen hij in 2007 voor het label Delta Groove  van Randy Chortkoff tekende dat zijn carrière een boost kreeg. In 2008 bracht hij voor Delta Groove zijn album ‘Today’ uit en al vlug werd het duidelijk dat we hier met een uitzonderlijk nieuw talent hadden te maken. In het najaar van 2009 kwam er al een opvolger en deze ‘Pearl River’ was nog beter, een album waarop hij hulp kreeg van o.a. Ceryll Neville, Lynwood Slim en Jumpin’ Johnny Sansone. Deze 2 albums zijn zo sterk dat we ze hier nog eens vermelden.

M’n vermoedens waren juist al begon Mike er volgens het  tijdschema een kwartier te vroeg aan en vond ik me verplicht om terug naar de bluesbar te gaan om enkelen op de hoogte te stellen wat ze aan het missen waren want dit zou het moment van de nacht worden. De avond ervoor had Mike Zito nog een wervelend optreden in Luxemburg ten beste gegeven een ook vanavond zou hij iedereen laten horen wat hij in zijn mars heeft.

Veelal werk van zijn ‘Pearl River’ stond op de setlist en ook opener ‘Shoes Blues’ komt van dit album. Het is niet al blues wat de klok slaat bij Mike maar dat laten we niet aan ons hartje komen want zijn aangename en ietwat hese stem slaagt aan bij zowat alle aanwezigen. Toch zijn er momenten waarbij hij laat horen dat hij een stevig potje blues uit zijn blauwe ‘telecaster’  kan toveren en zelfs bij een tearjerker als ‘C’mon Baby’ krijgt hij er velen aan het dansen.

Sterke set en bij een aangename babbel achteraf blijkt hij zelfs zeer beleefd en aimabel te zijn en spraken we af voor een diepergaand gesprek  op Moulin Blues. Voor mij het beste van de avond en iemand waarvan we nog veel zullen horen met dank aan de fijne neus van ‘ceo’ Randy al zijn er zoals steeds voor- en tegenstanders.

Voorlaatste band op het hoofdpodium is ‘Nine Below Zero’ en we zitten rond de klok van elven. Een clausule in hun contract bestond erin om op tijd te kunnen beginnen, ja de mannen worden al een jaartje ouder maar ook ik ben daar niet rouwig om. Backstage hadden we met Dennis Greaves en Mark Feltham al stevig wat ‘Stella’ achterovergeslagen en Dennis had zich al serieus laten gaan in de rode wijn zodanig dat er volgens mij maar 2 opties meer telde voor het concert, belabberd of steengoed en gelukkig werd het dat laatste want bij het opkomen zaten ze alle 4 boordevol energie dat er al na het 3de nummer bij Dennis een snaar moest aan geloven.

‘Nine Below Zero’ draaien al een tijdje mee maar zelden heb ik er een slecht optreden van gezien misschien doordat het allemaal bekende deuntjes zijn dat ze brengen en ook vanavond is dit niet anders met ‘Guitar Man’, ‘Stormy Monday’ en ‘Hit the Road Jack‘. Je moet geen ingewijde zijn om te zien dat deze band met plezier staat te spelen, zodat de positieve sfeer onmiddellijk overslaat naar de zaal en hen zelfs bier wordt aangeboden.

Met nummers als ‘Ridin’ On The L&N’, ‘Can’t Do My Homework Anymore’, en natuurlijk ‘Nine Below Zero’ stijgt de ambiance ten top en een speciale versie van ‘Wooly Booly’ doen menige festivalgangers uit hun dak gaan…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het is alsof de mensen van de ‘Nacht Van De Blues’ het wisten dat het rootsvolkje voor Scott H Biram zouden afzakken en dus wilden ze die dan maar bedanken door onze Belgian Proud van de rootsmuziek als uitsmijter te boeken. De Seatsniffers zijn ook aan een feestjaar bezig met als groot moment de Birthday Bash op 12 mei in de Roma met extra guests.

The Seatsniffers das altijd zoiets van ‘alles geve’ en of het nu nieuwere werk is of nummers van hun eerste album het blijft steeds genieten en zelfs de nieuwere nummers klinken als ‘the best of’ in de oren. Rond 00.30 is het hun moment in Wuustwezel en met opneners als Assembly Line’ en ‘Linda Lu’ slaat het heilig vuur onmiddellijk over naar de menigte.

‘ShakeDown’, Git’r Done’ en ‘Bangkok’, The Seatsniffers met Walter Broes, Piet en Bop De Houwer en Roel Jacobs spelen steeds alsof hun leven er af hangt en hoe verder in het concert des te meer gas geven ze.  The Devil’s right Hand, ‘This Must be The Bottom’, op iedere song die ze brengen kan er gedanst worden en het lijkt of dat de sniffers nooit kunnen vervelen en maar goed ook want zo eindigt deze nacht in overdrive en kunnen de boozebrothers al uitkijken naar volgend jaar…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

That's All Folks