Afgelopen zaterdag was Roots 66 en velen vroegen zich af of dit een mooi alternatief zou zijn voor Blue Highways.. De line-up was veelbelovend, maar helaas moesten Chris Smither (ziek), Peter Mulvey (samen met Chris Smither on tour), en Chuck Mead (overstroming in woonplaats) cancellen. Daarvoor in de plaats kwamen lokale artiesten Lea en Okieson.
Een aardig eindje rijden maar met een volle dag live muziek in het vooruitzicht is anderhalf uur met m’n vriendin in de auto niet zo’n probleem…
Wel wat wegomleggingen onderweg dus ten tijde van onze aankomst waren Chip Taylor, Kendel Carson en John Platania alvast begonnen ;-)

Voor mij was dit een kleine rerun van het geweldige 3 en een half uur durende concert bij Crossroads in december 2008, hetzij nu met toegevoegde waarde van John Platania. Wat een fantastisch gitarist! Alle leuke verhalen van Chip kwamen weer boven en Kendel zag ik weer voor me in haar schattige jurkje terwijl ze nu in stoere jeans stond. We hoorden nummers van Chip’s laatste cd “Yonkers NY” en ook klassiekers als “Wild Thing” en “Angel Of The Morning”. Nummers die we allemaal kennen, maar toch heel speciaal zijn wanneer ze door de schrijver zelf (Chip Taylor) worden gezongen.

Kendel zong o.a. haar nummer “I Like Trucks” wat Chip voor haar geschreven heeft. Een mooie show met afwisselend rustige nummers, rock en zelfs iets in de trant van jodelen (“Yonkers Girl”). De heren gitaarspelend en Kendel met haar viool, een leuk  trio. Chip krijgt het altijd voor elkaar een geweldige interactie met het publiek te bewerkstelligen. Hij is niet voor niets zeer geliefd in ons land.

Daarna kwam Israel Nash Gripka, just a man and his guitar.. prachtig! Hij heeft een geweldige stem, pakkende sound (vooral zijn nieuwe nummer “Evening” vond ik erg mooi.. een heus verhaal met sterke tekst)..  zijn zang komt uit zijn hart en met kracht uit zijn tenen. Rock en folk met veel gevoel. Zeer onder de indruk heb ik hier volop van genoten!!

 

 

Na een drankje en even de benen strekken was het tijd voor Naomi Sommers, zwanger zittend dit keer. Echt waar ze heeft een ontzettend mooie stem en ik heb niet anders dan positiefs gehoord over haar eerdere optredens. Vorig jaar heeft ze moeten afzeggen vanwege een gebroken kaak en waren velen teleurgesteld dat ze niet kon komen. Het begon erg rustig maar helaas bleef het ook erg rustig. Ik vond haar performance weinig afwisselend en heb dus niet de hele set uitgezeten. Jammer ook dat het erg donker was in de zaal van ‘de Groene Engel’ wat het ‘suf-gehalte’ nog iets opkrikte.

 

De volgende act ‘Allez Soldaat’ was in ieder geval een stuk levendiger. Deze Brabantse formatie bracht weer een beetje leven in de brouwerij, al kon ik er niet veel van verstaan.. toch wel een apart taaltje, haha.. het Engels gaat mij gemakkelijker af. Liedjes over familie, vrienden en zichzelf waren hier en daar vermakelijk en werden enthousiast gepresenteerd door zanger Bjorn van der Doelen. Het liedje voor zijn nichtje Floortje was leuk. Het meisje was in de zaal en stond lekker op de hakken van haar laarzen mee te stampen met een grote smile op haar gezicht!

 

Tijd voor pauze, naar buiten, hapje eten, stukje wandelen.. au.. het daglicht doet gewoon zeer aan je ogen maar okee :-)

Na de pauze werd ik aangenaam verrast door de Nijmeegse singer/songwriter Lea, een leuke meid om te zien en gewapend met gitaar en krachtige stem won ze het publiek gemakkelijk voor zich. Nummers van haar eigen hand kunnen we later dit jaar beluisteren als haar debuut cd “Can I Come By?” uitkomt.
De volgende band op het programma was de Nederlandse band Okieson. Ook afkomstig uit Nijmegen. Hun cd “Cupboard Full Of Things” heeft mooie recensies opgeleverd. Country-noir of alt country of gewoon country uit de polder.. In eerste instantie vond ik het goed klinken, maar bij het derde nummer kon het me absoluut niet meer boeien, de heren hadden totaal geen contact met het publiek en ook niet echt met elkaar.. ik vond het zeer eentonig dus ben buiten van het matige zonnetje gaan genieten. So.. not much to say there :-(

Toen ik ze van het podium zag verdwijnen hebben we snel een tafeltje vooraan bemachtigd want de volgende en tevens laatste act op het programma waren de Blue Grass Boogiemen (a.k.a. Hillbilly Boogiemen). Deze jongens heb ik al vaker mogen aanschouwen en zij maken er waarlijk een feestje van. Ook dit keer weer leefde het publiek helemaal op met nummers van Hank Williams, jaren ’50 tunes en eigen werk. Prachtig hoe ze met mandoline en banjo om de beurt voor de microfoon schieten om het volume van dat instrument even extra kracht bij te zetten. Ook nog even aan George Clooney gedacht toen Arnold Lasseur zijn versie van “Man Of Constant Sorrow” ging zingen :-) Bluegrass en country uit het hart gezongen en gespeeld! Vierstemmig of solo, het klonk allemaal even mooi! Bert Pijpers, die alle artiesten enthousiast aankondigde tijdens het festival bedankte de jongens met een spontane lach en kondigde even later aan dat er nog een toegift kwam… yay! Ze kwamen er ook niet onderuit. Gejoel en geklap van het publiek moest er wel toe leiden! Bart, Arnold, Aart en Robert-Jan stapten van het podium af om vlak voor onze neuzen unplugged af te sluiten met “I Saw The Light”. Geweldig!!!

Een perfect einde van het festival. (live4fun)