Na een weekend op een wei terug naar een optreden in de Trix bar, da’s weer eens afwisseling. De groepen die op de agenda staan beloven ook voor afwisseling te zorgen: Bachelorette, Thee Oh Sees en Lightning Dust. Bij aankomst blijkt dat er geschoven werd: Thee Oh Sees mogen met het zwaardere werk de avond afsluiten.

Eerst Bachelorette dus, die als een schuchter schoolmeisje in haar eentje op het podium staat. Ze heeft anders met Hawaii Five-O al podiumervaring opgedaan. Na de openers kondigt ze met ‘Donkey’ haar nummers aan te kondigen. Wat schuchter begint met fragiele songs die me even doen denken aan Kate Bush en haar Wuthering heights, krijgt meer volume en beat en er volgt zoals Annabel het zelf aankondigt ‘meer disco’. Ze is van Nieuw_Zeeland naar China getrokken, en nu is ze voor ’t eerst in Europa ook.  Doe daar haar twee laptops, Korg, midi-pad, projector en acoustische gitaar bij en je kan haar eigenlijk een techno busker girl noemen.

 

 

 

 

Lightning Dust staat vervolgens op de planning en ondanks het feit dat deze groep een nevenproject is van black Mountain, verwacht ik hier rustige folk met wat extra instrumenten erbij. Als ik de ritmesectie zie opstellen - bestaande uit een Apple laptop, een Evolution midi controller en een staande tom – vrees ik echter voor meer electrogeluiden. Ze beginnen rustig aan de set en beloven op het eind wat meer punch te brengen. Het feest kan dan na hen losbarsten, zo kondigen ze zelf aan. Dat klopt ook, en hun laatste nummer ‘The Times’ is ook het enige swingende nummer van de hele set, op het in het begin van hun set gespeelde ‘I Knew’ na dan. Drijvende kracht is live ook zangeres Amber Webber, bijgestaan door de andere bandleden. Hun laatste CD ‘Infinite Light’ mocht overigens het grootste deel van de nummers van hun set leveren.

En dan is het aan ‘Thee Oh Sees’, en van bij de opbouw van de set is al meteen duidelijk dat het nu wel een heel andere kant op zal gaan. Een echt drumstel wordt vooraan het podium geplaatst, en gitarist John Dwyer loopt al zodanig te kankeren op zijn versterker dat je je begint af te vragen of het nu gemeend of gespeeld is. De set duurt volgens het aan de inkom uitgehangen programmaatje van 22u40 tot … en da’s goed gezien van Heartbreaktunes want nog voor ze starten, gaat er ook nog een blikje bier over de versterker heen. De aanzet lijkt dan ook op het loslaten van een overstresst stel punkers, met korte maar krachtige nummers. Na een vijftal nummers krijgen de fans eindelijk de kans om tussen nummers door snel even een verzoeknummer te roepen. De band gaat echter lekker door en John mishandeld tussendoor nog even zijn gitaar en zijn pedalenset. Om dan even later te wisselen voor zijn 12-string en te stemmen terwijl drummer Mike en basgitarist Petey een stevig gestoord ritmische lijn aanhouden.

Dit is Amerikaans overdrijven, en toch blijft het allemaal beheerst binnen bepaalde grenzen. Ze hebben niet de verfijning van The B-52’s maar vertonen bij momenten meer gelijkenissen met The Pixies of zelfs met de Talking Heads. Burning down the house, maar met een eigen stijl. Opmerkelijke nummers als ‘Ruby Go Home’ blijven hangen omwille van het gitaarspel. Bij andere vallen de door Brigid geproduceerde klanken van de door een versterker gejaagde oude Wurlitzer electrische piano weer op, zoals in ‘Meat Step Lively’. Ook ‘A Flag in the Court’ is zo’n nummer dat bijblijft, net zoals ‘I was denied’ van hun laatste release van dit jaar: ‘Warm slime’. Op weg naar huis spelen ze op Studio Brussel Billy Holliday uit 1957. Zo heb ik mijn afwisseling die ik verwachtte wel helemaal gehad vanavond.